*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Υποτίθεται ότι ο Πιεμπονγκσάντ αφίχθη ξανά στην Ελλάδα
για να λύσει προβλήματα,
αλλά αυτός δημιουργεί καινούργιο.
Όχι, το θέμα δεν αφορά στον Παναθηναϊκό, ούτε στο ποδόσφαιρο•
το ζήτημα που έχει προκύψει
είναι με το μικρό όνομα τού Ταϊλανδού επιχειρηματία.
Εκεί που πιστεύαμε ότι τον λένε «Παϊρόζ»,
αυτές τις ημέρες τής παρουσίας του στη χώρα μας
πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο τα δημοσιεύματα
που τον καταγράφουν ως «Παϊρότζ».
Εν πάση περιπτώσει, ας ελπίσουμε ότι αυτό είναι και το σωστό,
διότι εμείς οι Έλληνες
έχουμε γενικώς μία έφεση στη διαστρέβλωση των ονομάτων
και μάς αρέσει να τα εκφέρουμε όπως μάς κατεβεί•
τι κι αν ο Πικασό τονίζεται στη Λήγουσα, εμείς τον λέμε «Πικάσο»•
τι κι αν το εικαστικό θαύμα του προφέρεται «Γκερνίκα»,
εμείς τη λέμε «Γκουέρνικα»•
τι κι αν το «Νομπέλ» τονίζεται κι αυτό στη Λήγουσα,
ο Ελληναράς γουστάρει να το λέει «Νόμπελ».
Βεβαίως,
αυτό το γλωσσολογικό φαινόμενο
το έχουν καταγράψει με εξαιρετικό τρόπο οι Λατίνοι
στη φράση τους «Usus norma Loquendi»•
δηλαδή «Η Χρήση ορίζει τον Λόγο».
Αν ένας λαός (εν προκειμένω, ο ελληνικός)
γουσταρίζει να αναφέρεται στον Νταλί με τη λέξη «μουστάκιας»,
έπειτα από μακροχρόνια χρήση
ο συγκεκριμένος προσδιορισμός θα ξέρουμε ότι αναφέρεται στον Νταλί
(επίτηδες έβαλα τη λέξη «μουστάκιας»,
για να δημιουργήσω ίντριγκα ανάμεσα στον Νταλί και τον Αναστόπουλο).
*** Έπειτα από αυτήν τη γνωστική περιήγηση που σάς έκανα,
προκειμένου να μη μένετε στούρνοι
και να μη γίνεστε τα κοροϊδάκια τού κάθε απατεώνα παράγοντα, επανέρχομαι…
Ο Παϊρότζ Πιεμπονγκσάντ
(ο «Πα-Πιε» όπως τον αποκαλώ απλουστευτικά και παρατσουκλικά),
τρέχει τις τελευταίες ημέρες τα θέματα τού Παναθηναϊκού
και ήδη υπάρχει έντονη κινητικότητα
σε οτιδήποτε αφορά στη στελέχωση τού ποδοσφαιρικού τμήματος.
Σε εσάς τούς φίλους βάζελους που διαβάζετε τη στήλη,
είχα πει και τις προάλλες ότι η ομάδα σας είναι τυχερή
που θα βγει από αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια των τελευταίων χρόνων
μόνο με κάποια τραύματα.
Ο υποβιβασμός απεσοβήθη
κι ο Αλαφούζος αποχωρεί προτού αποτελειώσει το καταστροφικό του έργο.
Βέβαια, είστε πολλοί που εκφράζετε τις έντονες επιφυλάξεις σας,
θεωρώντας ότι η «οικογένεια» βρίσκεται πίσω
-όχι μόνο από τον απερχόμενο ιδιοκτήτη τής Π.Α.Ε., αλλά…-
και από τον Ταϊλανδό.
Μάλιστα…
Εγώ δεν θα πω ότι δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο,
αλλά οπωσδήποτε θα πρέπει να εντοπίσουμε την ύπαρξη κινήτρου.
Αφήστε, ξέρω,
όσοι πιστεύετε
ότι πίσω ΚΑΙ από τον «Πα-Πιε» κρύβεται η οικογένεια Βαρδινογιάννη,
έχετε έτοιμη και την απάντηση:
«Το Κίνητρο είναι η Εκδίκηση.».
Δέκα χρόνια μετά το ιστορικό Παναθηναϊκό συλλαλητήριο,
είστε κάποιοι που θεωρείτε
ότι το άσβεστο μίσος και η δίψα για εκδίκηση
αποτελούν τούς κινητήριους μοχλούς,
ώστε μία από τις πιο πλούσιες φαμίλιες τής χώρας
να ξοδεύει αφειδώς χρόνο για να πάρει το αίμα της πίσω.
Εμένα όλο αυτό μού μοιάζει ως μανία καταδίωξης•
ναι,
σίγουρα οι «high class» επιχειρηματίες
δύνανται να υιοθετήσουν άκρως σκληροπυρηνικές μεθοδεύσεις,
αλλά από κάποια στιγμή και μετά
όταν ένα κεφάλαιο κλείνει ή γίνεται ζημιογόνο,
θεωρώ ότι παύουν ν’ ασχολούνται•
δεν αποκλείω την περίπτωση
οι Βαρδινογιάννηδες να γελούν ειρωνικά
και να απολαμβάνουν όλην αυτήν τη συνωμοσιολογία,
αλλά
-χωρίς να παρακάμπτω την πυραμιδική λειτουργία
που έχει παγκοσμίως η Επιχειρηματικότητα-
βρίσκω απίθανο να εμπλέκεται η «οικογένεια»
στην ανάμειξη τού «Πα-Πιε» με τον Παναθηναϊκό.
Αυτά είθισται να τα κάνουν αυτοί που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν…
(μόλις αναγνώσατε ένα παρηχητικό απόφθεγμα με πολύ ζουμί)!
*** Όμως,
τούτο το σημείο είναι το κατάλληλο
για να μιλήσουμε για τον Κόσμο τού Παναθηναϊκού
και τον ρόλο του καθ’ όλα τα χρόνια τής κρίσης τού συλλόγου.
Μετά το 2008 μιλάμε για έναν εξαφανισμένο κόσμο.
Και πώς δύναται να είναι εξαφανισμένος ένας κόσμος
που σωματικώς δεν είναι εξαφανισμένος;
Ένας κόσμος είναι (εξ)αφανισμένος όταν είναι πολωμένος.
Πώς είχε πει ο τραγικός Γ.Α.Π. «Ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια.»;
Ε, στην περίπτωση τού Π.Α.Ο. έχουμε τη διασκευή..:
«Ένας ιδιοκτήτης ανά οπαδό.».
Κάθε βάζελος έχει τη δική του προτίμηση
και -κυρίως- τις δικές του δαιμονοποιήσεις.
Για άλλους φταίει η «μισητή οικογένεια»,
για άλλους η «πολυμετοχικότητα»,
για άλλους οι «οργανωμένοι»,
και πάει λέγοντας.
Πλούσιες οι επιλογές για να επιρριφθούν οι ευθύνες:
Βαρδινογιάννηδες, Βγενόπουλος, Πατέρας, Γιαννακόπουλοι, Αλαφούζος, «Θύρα 13».
Όμως, όταν έχεις πολλές επιλογές μίσους και απέχθειας,
μοιραίο είναι να ταλανίζεσαι από μηδενική συσπείρωση.
Ο Κόσμος τού Παναθηναϊκού υπήρξε εδώ και δέκα χρόνια
απών από τις εξελίξεις στην αγαπημένη του ομάδα•
όχι από έλλειψη αγάπης ή διάθεσης,
αλλά επειδή ήταν πολωμένος, διχασμένος (και τριχασμένος, και βάλε…).
Βεβαίως, έπαιξε ρόλο και κάτι ακόμη…
Οι Παναθηναϊκοί, είτε είναι εύποροι είτε έχουν χαμηλό εισόδημα,
ανέκαθεν διαθέτουν αστικό αισθητήριο αντιμετώπισης τής ομάδας τους.
Είναι εξαιρετικά παθιασμένοι, αλλά όχι τυφλωμένοι.
Ναι,
έχουν αποδείξει ότι το εννοούν το σύνθημα
«Στις χαρές και στις λύπες μαζί…»,
αλλά απαιτούν χαρές και λύπες με νόημα.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Απόφθεγμα Ημέρας:
Βάλε με στο μυαλό σου, να μού δώσεις δύναμη!
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Η αμφιλεγόμενη απειλή τού Δημήτρη Γιαννακόπουλου.
Κίνηση-ματ ή ομολογία ήττας;
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα• ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
Αύριο πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
