Πηγαίνεις στην εκκλησία, τον οίκο του Θεού. Γιατί; Είσαι χριστιανός επειδή τέτοιον σε βαπτίσανε, και σε ρωτάω. Ποια είναι η ανάγκη της πίστης σου. Να μπεις μέσα στο ναό και να αρχίσεις να βρίζεις τον εβραίο, τον μουσουλμάνο, τον βουδιστή, τον καθολικό, τον όποιον άλλον πιστό; Όχι, θα μου πεις. Να, όμως, που αυτό κάνεις.
Στην εκκλησία πηγαίνεις για να ανάψεις ένα κεράκι. Να προσκυνήσεις. Να προσευχηθείς. Να ακούσεις τον παπά να ψέλνει.
Δεν πας στην εκκλησία π.χ. του αγίου Χαραλάμπους επειδή είσαι πιστός του σερ Μάκη και να ρίξεις πετροβάγγελα στον ανταγωνιστή άγιο Λάκη, στον όσιο Τάκη, στον οσιομάρτυρα Σάκη. Ούτε παριστάνεις τον χριστιανό για να καλύψεις το ελεεινό σου κόμπλεξ, να ρίχνεις μπινελίκια σ’ έναν αλλόθρησκο, σ’ έναν άλλον τρισάθλιο σαν κι εσένα, που εκείνος έτυχε να βαπτιστεί παναθηναϊκός, όχι ολυμπιακός, όχι αεκτζής, παοκτσής.
Γιατί βρίζεις; Γιατί ειρωνεύεσαι; Γιατί ασχολείσαι με τον άλλον; Τι σόϊ φίλαθλος είσαι, όταν δεν είσαι φίλος του αθλητισμού; Τι σόϊ πιστός της ομάδας σου είσαι όταν η σκέψη σου είναι κολλημένη στον αντίπαλο, που για σένα είναι σύχαμα; Ενώ εσύ ο ίδιος είσαι παπαδοπαίδι, όμοιο με χερουβείμ και σεραφείμ.
Στο γήπεδο, στο ναό του ποδοσφαίρου, στο ναό της ομάδας τους, δεν ακούς ύμνους και συνθήματα υπέρ της δικής τους φανέλλας, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, εκεί όπου λειτουργεί ο ποδοσφαιρικός πολιτισμός. Στο ελληνικό γήπεδο, πριν ακόμα αρχίσει το ματς, πριν εμφανιστεί ο αντίπαλος, νοιώθουν ντροπή τα τσιμέντα στις εξέδρες από τα σκληρά πορνό σονέτα.
Το πιο μελαγχολικό. Αυτό το αίσχος, αυτή η ασχήμια, αυτή η Τρούμπα είναι αποδεκτή. Επειδή είναι στο όνομα της ομάδας μας.
ΟΙ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ εφημερίδες προσκυνούν την αγιοσύνη της οπαδικής λεχριτοσύνης, γράφει ο apodytiriakias.gr
