Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

Μια φορά κι έναν καιρό, στο πολύ μακρινό 1996,
γεννήθηκε ο Νεοέλληνας Διαιτητής·
η γέννηση τού μωρού έλαβε χώρα σε μία ταπεινή παράγκα
και μόλις μαθεύτηκε το μεγάλο μαντάτο
ο κυβερνήτης Γλοιώδης χάρηκε τόσο μα τόσο πολύ,
που έδωσε την εντολή να αρχίσουν να σφάζονται ομάδες.

Την ίδια ώρα
βρισκόντουσαν καθ’ οδόν για την παράγκα οι «Μπράβοι με τα Δώρα»,
οι οποίοι ήταν οι «επιστήμονες» τής εποχής
και είχαν βαλθεί να φτάσουν στον νεογέννητο διαιτητή
ακολουθώντας το άστρο τής «Bet-Air».
Αυτοί οι καλόκαρδοι επιστήμονες μπράβοι έρχονταν από την Αναστολή
(το μέρος τού ορίζοντα που βρίσκεται απέναντι από την Κάθειρξη)
και έφερναν για το μωρό τρία δώρα:
μία σπάθα,
ένα τυχερό παπούτσι (το επονομαζόμενο ως «παπουτσέλι»)
και ένα δωρεάν domain, το «Γιάχο.com»,
καθώς ο κόσμος έμπαινε στην εποχή τού Διαδικτύου.

Η διαδρομή με τις μοτοσικλέτες χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας ήταν κουραστική,
το αγιάζι δεν αντεχόταν,
και οι τρεις μπράβοι έκαναν μία στάση στον περίφημο φούρνο Κωνσταντινέα
για να φάνε κάτι και να ζεσταθεί το… κοκκαλάκι τους.
Μάλιστα, επειδή το κρύο ήταν τόσο έντονο,
έβαλαν φωτιά στον φούρνο
και σκόρπισαν τη ζεστασιά σε ολάκερη την περιοχή,
ενώ από την έκρηξη που προκλήθηκε
οι τυρόπιτες, οι λουκανικόπιτες και οι μπουγάτσες
εκτοξεύτηκαν σε απόσταση χιλιομέτρων,
με συνέπεια οι ντόπιοι να θεωρήσουν ότι επρόκειτο για θαύμα.

Αυτή ήταν μόνο μία γεύση από τα θαύματα
που θα έκανε στο μέλλον ο νεογέννητος Νεοέλληνας διαιτητής,
ο οποίος ανέμελος επιδιδόταν στην πρώτη ακράτειά του
(από τις πολλές που θα ακολουθούσαν
και για τις οποίες είχε ήδη μιλήσει ο προφητάκης Ζήκος).

Όταν οι «Μπράβοι με τα Δώρα» ξεκαβάλησαν από τις κλεμμένες μηχανές τους,
η δυσοσμία στην παράγκα ήταν αφόρητη·
όμως, αυτή ακριβώς η δυσοσμία ήταν το αγαπημένο τους άρωμα.

Μπήκαν με κατάνυξη στο φτωχικό παράπηγμα.
Τούς υποδέχθηκαν οι ευτυχ_σμένοι γονείς· ο πατέρας κυρ-Τζίκης και η Σάρα,
ενώ το μωρό το ζεσταίναν’ με τις ανάσες τους κάτι θεόρατοι κόρακες
(οι οποίοι από κάτι τέτοιες πράξεις θεωρούνται «καλόπουλοι»·
δηλαδή, καλά πουλιά).
Οι μπράβοι αφήσαν’ τα δώρα τους δίπλα στον μπούλη,
ο οποίος, όμως, ήταν πολύ ανήσυχος και έκλαιγε.

Τότε, οι «επιστήμονες» τού βάλαν’ στο στόμα μία σφυρίχτρα,
αφού πρώτα τον γκρανκάσαν (εεε…, τον αναγκάσαν’, ήθελα να πω)
να καταπιεί το στραγάλι.
Αμέσως ο νεογέννητος Νεοέλληνας διαιτητής έπαψε να κλαίει και ηρέμησε·
ηρέμησε, δε, τόσο πολύ,
που για τις επόμενες δεκαετίες όλοι νομίζανε ότι είχε περιέλθει σε νεκροφάνεια.
Όμως, δεν ήταν νεκροφάνεια,
αλλά η ασφυξία από το στραγάλι που είχε καταπιεί.
…

Αυτή ήταν η ιστορία μίας θρησκείας που γεννήθηκε,
την ημέρα που ένα στραγάλι στάθηκε στον λαιμό ενός νεογέννητου.
22 χρόνια μετά, το «στραγάλι στον λαιμό» έγινε συνήθεια,
την ώρα που όλοι φωνάζουν στον Νεοέλληνα διαιτητή
«Φτύσ’ το να μη σε βασκάνουμε.».
Εις αναμονή, λοιπόν,
τής άγιας νύχτας που ο 22χρονος θα βρει τη δύναμη να φτύσει το στραγάλι.

Σ.Σ. Το παρόν πόνημα δεν αποτελεί παρωδία θρησκευτικότητας,
παρά μόνον αλληγορική ποδοσφαιρική σάτιρα.

Καλές Γιορτές!

Ο Αθλητάμπουρας