Η δεκαετία που ξεκίνησε η εξάπλωση των κινητών τηλεφώνων, δηλαδή 1990-2000, σηματοδοτήθηκε από τις συνεχείς καινοτομίες – εξελίξεις σε όλο το φάσμα των συσκευών, όπως το μέγεθος, design-τεχνικά χαρακτηριστικά, λογισμικό και δυνατότητες, καθώς τα πάντα συνέβαιναν για πρώτη φορά, με συνέπεια οι εταιρείες να μην δεσμεύονται από συγκεκριμένα «στάνταρντ» ή «μόδες» που είχαν επικρατήσει όπως στην επόμενη δεκαετία 2000-2010. Έτσι άφηναν την φαντασία τους ελεύθερη, στην έρευνα, ανάπτυξη και κατασκευή κινητών τηλεφώνων.
Τότε άλλα ονόματα εταιρειών κυριαρχούσαν ως «μεγάλα», ανάμεσά τους η Nokia, η Ericsson και η Motorola – όμως τα χρόνια πέρασαν, η τεχνολογία συνέχισε να εξελίσσεται, να ακολουθεί νέα πρότυπα και δυνατότητες (έχουμε φτάσει πλέον στα τέλη ΄90s) και κάποιες εταιρείες είχαν αρχίσει να χάνουν την ταχύτητα που είχαν αποκτήσει, μην μπορώντας να συμβαδίσουν με τις νέες απαιτήσεις των χρηστών, με αποτέλεσμα να χάνουν σεβαστό μερίδιο αγοράς.
Μία από αυτές ήταν η Ericsson, η οποία σε συνεργασία το 2001 με την ιαπωνική Sony, που ήδη δραστηριοποιούνταν στην κινητή τηλεφωνία, αλλά πετυχαίνοντας μέτρια αποτελέσματα στην αποδοχή του καταναλωτικού κοινού, δημιούργησαν μια νέα εταιρεία την Sony – Ericsson με κοινή ιδιοκτησία σε ποσοστό 50-50 % μεταξύ των μητρικών εταιρειών. Η πορεία της νέας εταιρείας μέχρι σήμερα είναι ανάμικτη, με περιόδους υψηλής αποδοχής από το κοινό, που αντιστοιχεί σε μεγάλα νούμερα πωλήσεων, αλλά και περιόδους λίαν μέτριων επιδόσεων, με αρνητική συνέπεια στο οικονομικό της υπόβαθρο – η πλάστιγγα πάντως κλίνει προς τις δεύτερες περιόδους.
Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που έπαιξε ρόλο στην φθίνουσα πορεία της εταιρείας, τα τελευταία 3-4 περίπου χρόνια και ιδιαίτερα μετά την έλευση των ταμπλετών το 2010 με το iPad της Apple, ήταν ακριβώς αυτός ο χαρακτήρας συνιδιοκτησίας που περιβάλλει την Sony Ericsson (ήτοι 50-50 % μεταξύ των μητρικών Sony και Ericsson) και είχε ως αποτέλεσμα οι σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις και οι απαιτήσεις των χρηστών, να ξεπεράσουν την δημιουργικότητα και τις δυνατότητες των συσκευών-προτάσεων της εταιρείας. 
Για παράδειγμα, επί σειρά ετών συζητιέται στα «πηγαδάκια» της βιομηχανίας, αλλά και εντός της Sony Ericsson, ότι μια συσκευή κινητού τηλεφώνου με ενσωματωμένη κάποια μορφή του PlayStation, δηλαδή είτε συμβατό με παιχνίδια του φορητού PSP ή συμβατό με παιχνίδια του PS2 ή PS3 πρέπει να παρουσιαστεί κάποια στιγμή. Ποτέ δυστυχώς δεν παρουσιάστηκε κάτι τέτοιο, γιατί πολύ απλά η μητρική Sony δεν ήθελε (ή αν προτιμάτε, ήταν διστακτική) να μοιραστεί την τεχνογνωσία της παιχνιδο-κονσόλας της με την Ericsson και φυσικά τα κέρδη κατά πενήντα τοις εκατό. Έτσι τα χρόνια πέρασαν, κινητό δεν εμφανίστηκε, μέχρι που τελικά παρουσιάστηκε ένα κινητό με δυνατότητα να παίζει PlayStation τίτλους (Sony Xperia Play), αλλά προς το παρόν αυτοί είναι της πρώτης κονσόλας PSX του 1994-5 (πέραν τίτλων για το περιβάλλον Android, αλλά αυτοί δεν είναι της πλατφόρμας PlayStation), ενώ επίσης τα τεχνικά χαρακτηριστικά του τηλεφώνου συγκριτικά με τον ανταγωνισμό κινητών τηλεφώνων που διαθέτουν videogames «αξιώσεων», θεωρούνται τουλάχιστον ξεπερασμένα και παρωχημένα.
Ένα άλλο σημείο που η Sony Ericsson έχει πρόβλημα, είναι αυτό της νέας αγοράς ταμπλετών: προσφέρει από καλά έως αρκετά καλά πλέον κινητά τηλέφωνα, αλλά ουδεμία ταμπλέτα. Επίσης και η ίδια η μητρική Sony άργησε τα μάλα να εισέλθει στην εν λόγω αγορά, με μόλις προ μηνός να εμφανίζεται η διπλή της πρόταση (Sony Tablet S και P), ενώ όλες οι ανταγωνιστικές εταιρείες ακολούθησαν την Apple (iPad – αρχές 2010) από τα τέλη του προηγούμενου έτους, παρουσιάζοντας τις δικές τους ταμπλέτες.
Παρατηρώντας τα όλα αυτά, η Sony δεν είναι ευχαριστημένη, όχι τώρα αλλά χρόνια πριν, κάνοντας αρκετά συμβούλια, συζητήσεις και διαπραγματεύσεις με την Ericsson για το μέλλον της κοινής εταιρείας και την ενδεχόμενη εξαγορά του υπόλοιπου μισού από την τελευταία. Με αυτή την κίνηση, η Sony μπορεί να ενσωματώσει το τμήμα κινητών τηλεφώνων, στο ενδο-εταιρικό των παιχνιδο-μηχανών, τεχνολογίας και υπολογιστών, παρέχοντας έτσι στους επιστήμονες και τις ομάδες του τμήματος κινητών τηλεφώνων, μια τεράστια γκάμα τεχνογνωσίας, αδειών χρήσης υπάρχοντος υλικού αλλά και «ελευθερία» έρευνας/ανάπτυξης. Μέχρι σήμερα αυτή η εξαγορά δεν έχει λάβει χώρα, κυρίως διότι ήταν πολύ δύσκολο να εκτιμηθεί η αξία του 50% της Sony Ericsson ώστε να οριστικοποιηθεί το απαιτούμενο οικονομικό μέγεθος για την μεταβίβαση κυριότητας ολοκληρωτικά στην Sony.
Τις τελευταίες μέρες όμως, «περιφέρονται» στο Διαδίκτυο πληροφορίες λόγω της σχετικής ανάρτησης στις ιστοσελίδες της Wall Street Journal και του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters, περί επικείμενης συμφωνίας εν τέλει μεταξύ των δύο εταιρειών, και ως εκ τούτου την ακόλουθη μετατροπή της Sony Ericsson, σε «σκέτο» Sony. Οι αναλυτές εκτιμούν την τρέχουσα τιμή του 50% της Sony Ericsson μεταξύ 1 έως 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ.
Περισσότερες πληροφορίες:
http://online.wsj.com/article/SB10001424052970204294504576614830784818082.html
http://e.nikkei.com/e/fr/tnks/Nni20111006D06NY796.htm
http://www.reuters.com/article/2011/10/07/us-sony-ericsson-idUSTRE79553720111007
