Όπου κι εάν βρεθήκατε το καλοκαίρι, είμαι σίγουρος ότι οι συνομιλητές σας έθεσαν τα ερωτήματα «τι γίνεται και πού πάει η κατάσταση».
Τα βασανιστικά, σχεδόν εφιαλτικά, αυτά ερωτήματα πλανώνται παντού. Πού πάμε, τι γίνεται, πότε θα τελειώσει η κρίση, πότε θα αρχίσει η ανάκαμψη. Φυσικά, κανένας από όλους όσοι ανησυχούν σήμερα δεν κάθισε κατά τη διάρκεια των ετών που μεσολάβησαν να σκεφθεί τι συμβαίνει. Γύρω τους ήταν σε εξέλιξη ένα ατελείωτο πάρτι και το απολάμβαναν, χωρίς να διανοούνται ότι τα πάρτι κάποτε τελειώνουν κι αρχίζει νομοτελειακά το συμμάζεμα.
Ακολουθήσαμε φρενήρεις ρυθμούς απόλαυσης, με την κατανάλωση να χτυπάει κόκκινο. Πλαστικό χρήμα, μαύρο χρήμα, χρήμα να φάνε κι οι κότες.
Αγοράσαμε αυτοκίνητα, σκάφη, ρολόγια, κοσμήματα, ρούχα, τα πάντα. Χρήσιμα αλλά κυρίως άχρηστα αντικείμενα που μπορεί να μην εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της καθημερινότητας, ικανοποιούσαν όμως δυσανάλογα την ανόητη φιλαρέσκεια και την υπερφίαλη φιλοδοξία μας.
Το πάρτι τελείωσε κι όταν έφθασε η ώρα του απολογισμού σε εμάς έμειναν τα αντικείμενα και στους σημερινούς μας δανειστές τα χρήματα. Πόσο δύσκολο ήταν, δηλαδή, να σκεφθεί κάποιος ότι τα ρολόγια, τα αυτοκίνητα, τα σκάφη και τα καλλυντικά που αγοράζαμε κατασκευάζονταν στο εξωτερικό και τα ποσά που ξοδεύαμε έφευγαν εκτός συνόρων;
Την ώρα που το ακριβό μας αυτοκίνητο έχανε τη μισή του αξία, τα χρήματα που είχαμε εκταμιεύσει για να το αποκτήσουμε τη διπλασίαζαν! Κάπως έτσι απέκτησαν τη δυνατότητα οι Αμερικανοευρωπαίοι να μας δανείζουν σήμερα τα δικά μας χρήματα με τον… δικό τους τρόπο. Αυτήν τη φορά όχι για να αποκτήσουμε τα αντικείμενα του πόθου, αλλά για τον επιούσιο και την επιβίωση.
Για όσους δεν το αντιλαμβάνονται, ο Γερμανός π.χ. από όσα καταναλώνει, μεγάλο ποσοστό καταλήγει στην τσέπη του λόγω της εγχώριας παραγωγής. Σε εμάς που δεν κατασκευάζαμε ούτε πατίνια, έμειναν μόνον οι αβάσταχτοι φόροι των δανεικών και της βλακείας μας.
Ναι, έχουν ευθύνη οι πολιτικοί, αλλά έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας. Σίγουρα δεν μπορούμε να μπούμε στην ίδια ζυγαριά μαζί τους, γιατί ο πολιτικός, όπως και ο δημιουργός, ο ποιητής, ο συγγραφέας, ο πνευματικός άνθρωπος τέλος πάντων, οφείλει πάνω από όλα να είναι μπροστάρης και να καθοδηγεί τον λαό του. Να του λέει τουλάχιστον τι κακό πρόκειται να τον βρει. Εάν έχει το μεράκι και τον τσαμπουκά, να τον νοικοκυρεύει.
Δεν μπορείς να βάζεις στην ίδια ζυγαριά τον αγρότη ή τον εργάτη από την Καρδίτσα και τον Έβρο με τον υπουργό του Συντάγματος και τον Πρωθυπουργό του Μαξίμου.
Οφείλεις, όμως, να θέτεις προ των ευθυνών του και τον πολίτη, πολύ περισσότερο όταν οι πολιτικοί του συμπεριφέρθηκαν χειρότερα από εκείνον. Αντί να σέρνουν το κάρο, σύρθηκαν πίσω από τις επιθυμίες ενός πλήθους κακομαθημένου που τώρα ασφυκτιά και απαιτεί λύσεις εδώ και τώρα. Σύρθηκαν με τον ίδιο τρόπο αρπάζοντας και ξοδεύοντας ως γνήσια τέκνα του.
Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να το πάρουμε απόφαση.
Τη λύση δεν μπορεί να τη δώσουν πλέον οι πολιτικοί. Εκείνοι που μπορούν να τη δώσουν είναι οι πολίτες κι αυτή είναι η πιο δύσκολη φάση που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε. Μη με ρωτήσετε με ποιον τρόπο. Από την κάλπη μέχρι τον χώρο εργασίας σκεφθείτε τον τρόπο πλέον μόνοι σας, γιατί είναι περισσότερο από σίγουρο ότι γνωρίζετε τον τρόπο.
Ναι, γνωρίζουμε πως μπορούμε να βγούμε από την κρίση καλύτερα από τη Μέρκελ και τα τέρατα της Τρόικας. Μόνο που ο δρόμος είναι δύσκολος και χρειάζεται να ματώσουμε. Τέλος οι αρπαχτές, τέλος τα ρουσφέτια, τέλος οι πελατειακές σχέσεις, τέλος τα χατίρια, τέλος το βόλεμα, τέλος το άραγμα, τέλος η κοπάνα, τέλος τα τριήμερα που γίνονται πενθήμερα. Όλα αυτά τέλος μια για πάντα, μπας κι αρχίσει κάτι άλλο. Τι; Ελάτε τώρα, δώστε τα χέρια και θα διαπιστώσετε ότι είναι εύκολο να αρχίσει ο τόπος να παράγει περισσότερα και να ξοδεύει λιγότερα.
Να μπουν οι κατεργάρηδες στον πάγκο τους. Να τελειώνει η αλητεία των προνομιούχων επιτήδειων, που έμαθαν να βγάζουν αεριτζίδικα χρήματα. Των πολιτικών που αρέσκονταν στον ρόλο του αφέντη εξαντλώντας τον ποινικό κώδικα, με το σύνθημα «Δεν ποινικοποιείται η πολιτική ζωή του τόπου». Των δημόσιων λειτουργών που άρπαζαν τη μία βαλίτσα μετά την άλλη. Των κομματόσκυλων που τώρα μαζεύονται γύρω από νέους πολιτικούς σχηματισμούς, για να συνεχίσουν το πλιάτσικο. Των μικρών μεσαίων και μεγάλων τάξεων, που ονειρεύονται μέσα από ένα θαύμα να αρχίσει η ανάκαμψη.
Εάν δεν θέλουμε η Ελλάδα μας να γίνει προικώο της Μέρκελ, ας φροντίσουμε να το κάνουμε πράξη με τον τσαμπουκά μας. Μόνο που ο τσαμπουκάς αυτός θα ισχύει και για εμάς και θα συνεπάγεται: ποτέ ρουσφέτι, ποτέ μπαξίσι, ποτέ βόλεμα από την πίσω πόρτα και, κυρίως, πολλή δουλειά για να παράγει η Ελλάδα μας και να δημιουργεί υπεραξία.
Διαφορετικά σπεύστε να βρείτε τη λύση πίσω από τα κομματικά κηρύγματα και τις πλαστικές υποσχέσεις και, εάν τη βρείτε, εδώ είμαι, ελάτε να με κρεμάσετε ανάποδα.
Η επανάσταση είναι σαν τη δίαιτα. Απαιτεί θέληση, ειλικρίνεια και εντιμότητα.
