Είναι πιθανό τον Απρίλιο να αποφασιστεί η μοίρα της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Η κυβέρνηση δεν έχει πείσει ακόμη τους πιστωτές της να απελευθερώσουν νέα χρηματοδότηση και η χώρα είναι πολύ κοντά στο να τελειώσουν τα χρήματα της και να αθετήσει τις αποπληρωμές του χρέους της. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση μιλάει ακόμη και για διενέργεια δημοψηφίσματος ή ακόμα και προσφυγή στις κάλπες, σε λιγότερο από τρεις μήνες, μετά την επικράτησή της στις πρόσφατες εκλογές, είναι ένα σημάδι ότι βρίσκεται σε απόλυτο αδιέξοδο. Το μάθημα που έλαβαν άπαντες από τις εκλογές του 2012 και του 2015, είναι ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει τις μεταρρυθμιστικές πολιτικές που ζητούνται από τους ηγέτες της Ευρωζώνης. Τουλάχιστον, καμία κυβέρνηση του βεληνεκούς αυτού, που προέκυψε τα τελευταία χρόνια.
Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν κατέρρευσε επειδή δεν κατάφερε να εκλέξει νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας, αλλά επειδή της ήταν πολιτικά αδύνατον να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που συνδέονταν με το πρόγραμμα διάσωσης. Στο τελευταίο εξάμηνο της θητείας της, η κυβέρνηση απέτυχε να περάσει σημαντικές προαπαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, διότι, απλά, δεν μπορούσε να τις περάσει. Ως εκ τούτου, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την πέμπτη και τελευταία αναθεώρηση του προγράμματος διάσωσης και την έξοδο από αυτό που θα είχε φέρει σημαντική ανακούφιση από τη συμπίεση της λιτότητας των τελευταίων έξι ετών. Τώρα, μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση που εξελέγη με εντολή να αντιστρέψει τις προηγούμενες μεταρρυθμίσεις διάσωσης, δοκιμάζει, από μόνη της, διαφωνώντας σε όλα, να επιτύχει αυτά που ο κεντροδεξιός προκάτοχός της δεν κατάφερε. Αντιμετωπίζει, όμως, το ίδιο πρόβλημα με την προηγούμενη. Τα κουκιά δεν φθάνουν για να περάσει αυτά που απαιτούνται για να χαλαρώσει η οικονομική ασφυξία που εφάρμοσαν οι δανειστές για να επιβάλλουν τις θέσεις τους.
Βέβαια, ο κίνδυνος μίας βίαιης αναταραχής σε περίπτωση που η Ελλάδας βγει από το ευρώ και βρεθεί μπροστά σε ένα οικονομικό χάος, είναι πιο υπαρκτός από ποτέ, με την κυβέρνηση να ελίσσεται στις συμπληγάδες μεταξύ μιας σκληρής ενδοκυβερνητικής αντιπολίτευσης, από τη μία και του χρόνου που τελειώνει, από την άλλη. Ορισμένοι ηγέτες της ζώνης του ευρώ έχουν χάσει την υπομονή τους με την ελληνική κυβέρνηση και φαίνεται να πιστεύουν ότι μια ελληνική έξοδος από τη ζώνη του ευρώ είναι αναπόφευκτη, και ίσως, ακόμα, και επιθυμητή. Η κυβέρνηση προσπάθησε, να παρουσιάσει την Ελλάδα ως το θύμα μιας σκληρής και ανυποχώρητης στάσης της πολιτικής, αγγίζοντας και προβάλλοντας το βαθύ πηγάδι της λαϊκής δυσαρέσκειας στους ηγέτες της Ευρωζώνης. Ναι μεν, πολλοί Έλληνες πιστεύουν ότι η χώρα έχει υποστεί μία άδικη μεταχείριση, ιδίως από την πιο ισχυρή χώρα της ΕΕ, τη Γερμανία, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν η Ελλάδα πτωχεύσει και αναγκαστεί να βγει από το ευρώ, θα υπάρχει μια εξαιρετικά δυναμική και απρόβλεπτη λαϊκή αντίδραση. Στο οικονομικό χάος που θα ακολουθούσε, θα μπορούσε να υπάρξει μεγάλος κίνδυνος βίαιης λαϊκής αναταραχής και ένα κύμα υποστήριξης για τον πολιτικό εξτρεμισμό, ακόμη και προς το νεο-φασιστικό μόρφωμα που περιμένει την ευκαιρία του…
Η ζωή όπως τη βιώνουμε σήμερα, θέλει πολύ λεπτούς χειρισμούς και ικανότητες πρόβλεψης, όπως με τα χειριστήρια ενός σύγχρονου ελικοπτέρου. Απότομοι χειρισμοί προς τα αριστερά η προς τα δεξιά, χωρίς να μπορείς να το επαναφέρεις και να σταθεροποιηθείς,, οδηγούν σε απώλεια στήριξης. Είναι σημαντικό, γι’ αυτούς τους λόγους, να επιλεγούμε me σύνεση τους κυβερνήτες μας… να επιλεγούμε αυτούς που θα σεβαστούν και θα προστατεύσουν τη ζωή μας…
Καλή μας πτήση…!!!
