«Είμαι ντίρλα», (ίσως και, εν πλήρη αριστερά συγχύσει, και ντίρλα συγχρόνως, να εννοούσε και … «είμαι νίλα»), δήλωσε ο σύντροφος Τσίπρας (το κύριος, προφανώς, ως αστικό κατάλοιπο, δεν του ταιριάζει), on camera, χθες.
Η δήλωσή του αυτή, συνειρμικά, μου έφερε στο νου, το παραδοσιακό τραγούδι Ντιρλαντά. Το τραγούδι των σφουγγαράδων, που το τραγουδούσαν στον δύτη, όταν ανέβαινε στο σφουγγαράδικο, για να σιγουρευτούν, πως δεν είχε χτυπηθεί από τη νόσο των σφουγγαράδων.
Αλλοίμονο, ο σ. Τσίπρας, δυστυχώς, έχει χτυπηθεί από τη νόσο των πολιτικατζήδων ψευταράδων. Συνάμα, δε, έχει προσβληθεί από «αμνησία», η οποία τον κάνει να ξεχνά σήμερα, όσα, αριστερά και ωραία, έλεγε χτες.
Του αφιερώνω, λοιπόν, σε ανευλαβή μεταγραφή, το συναφές του Ντιρλαντά, τραγούδι: «Είμαι ντίρλα», γνωστοποιώντας του, ότι, εάν επιθυμεί να το τραγουδήσει, τραγουδιέται στον ίδιο σκοπό, με το πρωτότυπο, σε ήχο πλάγιο, όμως, αριστερού ψάλτη.
Είμαι ντίρλα
Βρε ντίρλα, ντίρλα, ντιρλαντά,
‘Εγιν’ ο Τσίπρας στα Χανιά.
Βρε, ντίρλα, ντίρλα, γίναν όλοι.
Κι είναι να φεύγουμ’ απ την πόλη.
Ω, ντίρλα, ντίρλα, ντιρλαντά,
Μας γάμησε, τρίτη φορά.
Βρε, ντίρλα, ντίρλα, ντιρλαντά,
Κι αναστενάζουμε βουβά.
Ω, ντίρλα, ντίρλα, ντιρλαντά.
Τέζα, οι γερόντοι στ’ ΑΤΜα.
Και οι γριούλες στα σκαλιά,
Προσμένουνε, σαν τα σκυλιά.
Ω, ντίρλα, ντίρλα, ντιρλαντά,
Ξανθές και μαύρες στη σειρά.
Χαρώ, το, γω, αχ, πως τραβά,
Μια μαλακί’ αριστερά.
Ω ντίρλα, ντίρλα, ντιρλαντά,
Βρε, λεβεντόνια αριστερά.
Πώς καταντήσατε με μιας,
Τσιπρογλαρόνια της ψευτιάς.
Ω, ντίρλα, ντίρλα, πέρα βρέχει,
Και ο λαός πια δεν αντέχει,
Βογγά, φωνάζ’ αγκομαχά,
Κι ο Τσίπρας, ντίρλα, ντιρλαντά.
Ω, ντίρλα, ντίλρα, ντιρλαντά,
Σκατά πατά, στ’ αριστερά.
Ο Τσίπρας πάει για αλκοτέστ,
Κι Λαφαζάνης βρεκεκέξ.
Ωχ, ντίρλα, ντίρλα και βραδιάζει.
Ωχ, κι ο λαός αναστενάζει.
Σηκώνει πόδι και κλωτσά.
Αμέ στο διάλο μασκαρά.
impious@otenet.gr
