Του Κώστα Μπετινάκη
Τα γαλλικά Μέσα υποστήριζαν ότι οι 129 νεκροί της 13ης Νοεμβρίου από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι αντιπροσωπεύουν την χειρότερη σφαγή που γνώριζε η Γαλλία από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Άραγε επίτηδες απέκρυψαν μια άλλη σφαγή κάπου 200 Αλγερινών από τους Γάλλους αστυνομικούς to 1961 σε παράνομη διαδήλωσηδιαμαρτυρίας για τον άγριο αποικιακό πόλεμο στην Αλγερία (1956-1962). Τα επίσημα γαλλικά στοιχεία της εποχής, (βέβαια), είχαν παραδεχθεί μόλις 40 νεκρούς. Παραλείφθηκαν όλοι εκείνοι που είχαν δολοφονηθεί μετά από βασανιστήρια στα αστυνομικά κρατητήρια και τα πτώματά τους είχαν πεταχτεί στον Σηκουάνα.
Ο Omar Ismail Mostafai, ένας από τους φονιάδες της σφαγής στο Παρίσι που αυτοκτόνησε με τα πυρομαχικά που ήταν ζωσμένος, ήταν αλγερινής καταγωγής. Το ίδιο και οι δύο αδελφοί Kouachi που σκοτώθηκαν μετά την επίθεση τον περασμένο Ιανουάριο στην «Charlie Hebdo».
Υπολογίζεται πως πέντε εκατομμύρια είναι η κοινότητα των Αλγερινών δεύτερης γενιάς που ζουν στις φτωχογειτονιές της γαλλικής πρωτεύουσας, όπως το Saint-Denis, όπου πραγματοποιήθηκε η αιματηρή αστυνομική επιχείρηση τα ξημερώματα (της Τετάρτης).
«Ένας αποικιοκρατικός πόλεμος πριν πενήντα χρόνια δεν δικαιολογεί την αιματοχυσία της Παρασκευής, αλλά δίνει μια εξήγηση γιατί η Γαλλία έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης», υποστηρίζει ο από χρόνια μόνιμος ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή Robert Fisk σε άρθρο του στην βρετανική “Independent”.
Κι όμως το φάντασμα του πολέμου στην Αλγερία, εξακολουθεί να στοιχειώνει ακόμη και σήμερα την Γαλλία.
Ο Αυστραλιανής καταγωγής δημοσιογράφος John Pilger, σε άρθρο στην ιστοσελίδα του με τίτλο «Από τον Πολ Ποτ στο ISIS: Το αίμα δεν έχει ξεραθεί», θυμίζει τις εντολές του προέδρου των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον το 1969, να βομβαρδισθεί η Καμπότζη. Τότε ο Χένρι Κίσιντζερ είχε πει με ωμότητα ότι «θα βομβαρδίζεται ό,τι μπορεί να κινηθεί»…
Την εντολή εκείνη, παρομοιάζει με την απόφαση του βραβευμένου με Νομπέλ Ειρήνης Μπαράκ Ομπάμα, να εξαπολύσει τον 7ο πόλεμο εναντίον του Μουσουλμανικού κόσμου και την υπόσχεση του προέδρου Ολάντ σε «χωρίς οίκτο πόλεμο», εναντίον της ερειπωμένης πλέον Συρίας.
Οι βομβαρδισμοί των αμερικάνικων Β-52 –σύμφωνα με φινλανδική επιτροπή- στην περίοδο 1969-73, είχαν ερειπώσει το ένα μετά το άλλο τα χωριά της Καμπότζης προκαλώντας 600.000 νεκρούς. Και μετά τους βομβαρδισμούς, οι 5.000 οπαδοί του Πολ Ποτ, σχημάτισαν έναν στρατό 200.000.
Έτσι κι οι τζιχαντιστές του Χαλιφάτου έχουν παρόμοιο παρελθόν και μέλλον. Η επίθεση που διέταξαν Μπους και Μπλερ εναντίον του Ιράκ το 2003, είχε αποτέλεσμα να σκοτωθούν περισσότεροι από 700.000, σε μια χώρα που δεν είχε προηγούμενη παρουσία τζιχαντιστών. Αλλά σήμερα έχει καταστεί έδρα τους.
Η αλ-Κάιντα όπως οι Χμερ του Πολ Ποτ, βρήκαν ευκαιρία στην πολεμική ατμόσφαιρα και την ξένη κατοχή να καταστήσουν το Ιράκ προπύργιό της. Κι από το αυγό του φιδιού ξεπήδησε το Χαλιφάτο.
Αλλά τρεις σημαντικοί πρωταγωνιστικοί παράγοντες δεν έχουν επισημανθεί από τα δυτικά Μέσα στην άμεση σχέση που έχουν με «τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» που συνέβησαν στο Παρίσι από τζιχαντιστές του Ισλαμικού Χαλιφάτου: Αλγερία, Σαουδική Αραβία και Συρία.
Το βαθύ πιστεύω του φανατικού ισλαμιστή φιλόσοφου-κληρικού Mohammed ibn Abdel al-Wahab να ξεκαθαρίσει η Μέση Ανατολή από τους Σιίτες, είχε οδηγήσει σε σφαγή τον 18ο αιώνα. Και ο τότε οίκος των Σαούντ είχε βαθειά ανάμειξη.
Έτσι και σήμερα το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας (όπου αποκεφαλίζονται οι καταδικασθέντες για εγκλήματα μετά από αμφισβητούμενες δίκες) έχει αναγείρει στο Ριάντ Μουσείο αφιερωμένο στην διδασκαλία του al-Wahab. Έχει γίνει επίσης γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης των τζιχαντιστών του Χαλιφάτου προέρχεται από τη Σαουδική Αραβία (και το Κουβέιτ).
Χώρες με ιδιαίτερα στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ (που τις εφοδιάζουν με όλα τα σύγχρονα όπλα) τα οποία χρησιμοποιούνται και εναντίον των επαναστατών στην Υεμένη…
Όσο για τον κυβερνητικό στρατό στη Συρία, τον μόνο που πραγματικά μάχεται (εκτός από τους Κούρδους του Ιράκ) τους τζιχαντιστές, ως τώρα μόνο οι Ρώσοι έστειλαν μαχητικά για να τον υποστηρίξουν. Με ουσιαστικά αποτελέσματα.
Γιατί τόσο καιρό οι Γάλλοι δεν είχαν στείλει μαχητικά να βομβαρδίσει την «πρωτεύουσα» του Daesh ή Ισλαμικού Χαλιφάτου («ισλαμικού κράτους», όπως το αποκαλούν τα διεθνή δυτικά Μέσα); Μήπως επειδή έμμεσα ικανοποιούσε τις προθέσεις της εκπεφρασμένης γαλλικής πολιτικής εναντίον του Άσαντ;
Η «επαναστατημένη» Συρία πρόσφερε θαυμάσια ευκαιρία στην CIA με ουραγούς τα εμιράτα του Κόλπου, να εξοπλίσουν μέσω Τουρκίας ορδές από «αντεπαναστάτες» μισθοφόρους.
Όμοιος ομοίω αεί πελάζει…
Κι όπως έγραψε ο πρώην πρεσβευτής του Ηνωμένου Βασιλείου, Oliver Miles, «η κυβέρνηση Ντέηβιντ Κάμερον στα χνάρια της προηγούμενης του Τόνι Μπλερ αγνόησε τις προειδοποιήσεις των (μυστικών υπηρεσιών) MI5 και MI6 ότι «οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή ευνοούν την στρατολόγηση μουσουλμάνων εθελοντών ακόμη κι από την Βρετανία για να εκπαιδευθούν ως τρομοκράτες εκεί».
Οι τζιχαντιστές αποτελούν ένα νοσηρό δημιούργημα που έθρεψαν από κοινού Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Παρίσι στο συνωμοτικό έργο τους να καταστρέψουν την κρατική υπόσταση του Ιράκ της Λιβύης και της Συρίας. Αλλά ουδείς έχει διανοηθεί να το χαρακτηρίσει «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας».
Κι όμως κατά την διάρκεια του οικονομικού αποκλεισμού που είχε επιβληθεί εναντίον του Ιράκ (1991-98) έρευνα της Unicef, καταμέτρησε τους θανάτους 500.000 νεογνών ςτο ιράκ από έλλειψη εμβολίων και αντιβιοτικών.
Όταν Αμερικανός ρεπόρτερ είχε ρωτήσει την τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στον ΟΗΕ (μετέπειτα υπουργό Εξωτερικών) Μαντλίν Ολμπράιτ «αν αυτό το τίμημα άξιζ3ε τον κόπο;» είχε πάρει την αποστομωτική απάντηση: «Άξιζε τον κόπο».
