Το Αυτόφωρο, το πολιτικό καμπαρέ και το σώβρακο του γαμπρού

Ένας νάρκισσος δημοσιογράφος ο οποίος νομίζει πως η δημοσιογραφία καθορίζει την Πολιτική και ως εκ τούτου εκλαμβάνει την ύπαρξή του ως «διαμορφωτή» του πολιτικού σκηνικού. Πρόκειται για μία παραίσθηση από την οποία διακατέχεται η ελληνική δημοσιογραφία διαχρονικά.

Μία νάρκισσος νεαρά κυρία η οποία μόλις έσκασε από το αβγό. Έχει πεισθεί, ως πνευματικό τέκνο της επίσης δημοσιογράφου αλλά αφεντικού της, πως η Πολιτική είναι ένα αέναο θέαμα, κάτι σαν τον γάμο του Τανιμανίδη με εκείνην την Μπόμπα, άλλο και τούτο που μας βρήκε.

Σημείωση. Ο Αρλεκίνος ή ο Γελωτοποιός είχαν έναν εξαιρετικά σοβαρό ρόλο στην αυλή του Φεουδάρχη. Μπορούσαν ακόμη και να εκστομίζουν αλήθειες (ατιμωρητί). Ένα προνόμιο που κάμποσοι δημοσιογράφοι και κάμποσοι πολιτικοί έχουν απολέσει κι όχι μόνον στην Ελλάδα.

Ο συνδυασμός αυτού του παθολογικού συνδρόμου, να νομίζεις δηλαδή πως είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι, αλλά και πως διαδραματίζεις ρόλο σημαντικό μέσα στην απόλυτη ανυπαρξία σου, αυτή η αρρώστια που στήνει την ψηφιακή κοινωνία μας δηλαδή, αυτός λοιπόν ο συνδυασμός στην καλύτερη περίπτωση προσφέρει υλικό για μία επιθεώρηση στο Δελφινάριο. Τελεία.

Η κόντρα δήθεν τάχα μου του Βαξεβάνη με τη Ζαχαράκη αντανακλά την ποιότητα και το «βάθος» της ρηχής πολιτικής ζωής και της επικοινωνιακής διαταραχής από την οποία διακατέχεται το σύστημα εξουσίας. Διότι περί συστήματος πρόκειται. Τα πάντα είναι στημένα κατόπιν μελέτης και σχεδιασμού. Σιγά τα αβγά. Ετερόφωτες φιγούρες ενός muppet show που ζουν για λίγα λεπτά δημοσιότητας για να συσσωρευθεί έρμα λόγω ανυπαρξίας ειδικού βάρους.

Έτρεχαν σαν τρελοί οι δημοσιογράφοι για να εξηγήσουν τις λεπτομέρειες. Τι δουλειά κι αυτή. Ο Μητσοτάκης πούλαγε μαγκιά. «Ελάτε να τη συλλάβετε». Η Γεροβασίλη πούλαγε «αέρα». «Οι υπουργοί δεν συλλαμβάνουν». Η νεαρά κυρία ονειρευόταν ακόμη και μία εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο. Ο δημοσιογράφος σχεδίαζε πού θα τοποθετήσει το νέο βραβείο Πούλιτζερ που σίγουρα θα κέρδιζε.