Οι γυναίκες που αποφασίζουν να προχωρήσουν σε χειρουργική διόρθωση της ακράτειας ούρων με τη βοήθεια ταινίας έρχονται αντιμέτωπες με ακόμα ένα ερώτημα: ποια χειρουργική προσέγγιση είναι η καλύτερη;
Οι χειρουργοί έχουν αναπτύξει διαφορετικούς τρόπους για να διορθώσουν τις δυσλειτουργίες του ουροποιητικού συστήματος που ευθύνονται για την ακούσια απώλεια ούρων, που πολλές γυναίκες εμφανίζουν όταν βήχουν, γελούν ή ασκούνται.
Ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος είναι η χειρουργική τοποθέτηση μιας ταινίας από συνθετικό υλικό, έτσι ώστε να υποστηρίζει την ουροδόχο κύστη.
Η τοποθέτηση της ταινίας οπισθοηβικά (retropubic -sling) είναι μια μέθοδος που χρησιμοποιείται ευρέως χρόνια, κατά την οποία η ταινία περνάει πίσω από το ηβικό οστούν. Αν και είναι η πιο πολυχρησιμοποιημένη προσέγγιση, δεν είναι τέλεια.
Το 2001 άρχισε να χρησιμοποιείται η τεχνική του περάσματος της ταινίας μέσα από τα βουβωνικά κανάλια (obturator canals), που μοιάζουν σαν δύο μεγάλες τρύπες εκατέρωθεν του ηβικού οστού. Η προσέγγιση αυτή ονομάζεται transobturator κι έχει το πλεονέκτημα ότι μειώνει τη γωνία που πρέπει να κάνει η ταινία για να υποστηρίξει την κύστη. Με αυτόν τον τρόπο μειώνεται η πιθανότητα τραυματισμού της ουροδόχου κύστης και του εντέρου, η οποία έχει σχετισθεί με την οπισθοηβική προσέγγιση. Είναι όμως η transobturator η καλύτερη προσέγγιση;
Μια τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή που συνέκρινε την αποτελεσματικότητα των δύο διαδικασιών σε συνολικά 600 γυναίκες βρήκε ότι και οι δύο διαδικασίες ήταν το ίδιο αποτελεσματικές στην αντιμετώπιση της ακράτειας, διέφεραν όμως ως προς τις πιθανές επιπλοκές.
Αυτό σημαίνει πως οι γυναίκες, πριν πάρουν την απόφαση, θα πρέπει να συζητήσουν το ζήτημα των πιθανών επιπλοκών με τον ιατρό τους. Οι περισσότερες γυναίκες δεν θα έχουν σοβαρές επιπλοκές, αλλά πρέπει να αποφασίσουν ποιες είναι αυτές που θα τους ενοχλήσουν περισσότερο, με σκοπό να επιλέξουν την προσέγγιση με τον χαμηλότερο κίνδυνο.
Η οπισθοηβική προσέγγιση, για παράδειγμα, αυξάνει τον κίνδυνο εμφάνισης επίσχεσης ούρων και δυσκολίας στην ούρηση, ενώ παράλληλα είναι πιο πιθανό να οδηγήσει σε τραυματισμό της ουροδόχου κύστης σε σχέση με την transobturator προσέγγιση. Από την άλλη, η transobturator προσέγγιση φαίνεται να έχει πιο συχνά νευρολογικές επιπλοκές, όπως είναι το μούδιασμα και η αδυναμία στα κάτω άκρα.
Η ερώτηση, λοιπόν, «ποια είναι η καλύτερη χειρουργική αντιμετώπιση της ακράτειας ούρων» μπορεί να απαντηθεί μόνο για κάθε γυναίκα ξεχωριστά. Η απάντηση βασίζεται στις προτιμήσεις της γυναίκας και στη συνολική εκτίμηση της κατάστασης από τον θεράποντα ιατρό.
Πηγή: webmd
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Π. Δρέττας,
Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος,
Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
www.andrologia.gr
