Η «Νέα Παγκόσμια Τάξη» πραγμάτων, το παγκόσμιο κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο που έχει επιβληθεί στις μέρες μας από την παγκοσμιοποίηση της αμερικανικής αντίληψης για την κοινωνία και τον άνθρωπο, βασίζεται στη θέση ότι η οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή η συνεχής αύξηση της παραγωγής και την ανάγκης για κατανάλωση, μέσω του απόλυτου, βάρβαρου, ανθρωποφάγου ανταγωνισμού, αποτελεί την κορυφαία προτεραιότητα και την ατμομηχανή για την ευημερία των ανθρώπων.
Η Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων με την αλαζονεία της απαιδευσίας της, την απουσία ανθρωπιστικών αρχών και ανθρωπιστικής παιδείας και την απόλυτη πλέον στρατιωτικο-οικονομική της ισχύ, μονόφθαλμος κύκλωπας, άνους γίγας, χωρίς το αναλυτικό εργαλείο του Λόγου της Ελληνοδυτικής παράδοσης, που προσκαλεί και προκαλεί τον έλλογο άνθρωπο να συν-ζητήσει, να απορήσει και έτσι να διαπιστώσει το πρόβλημα και λογικά, αντικειμενικά (έξω από προπαγανδιστικές παγίδες), να το επιλύσει, αυτή, λοιπόν, η αμερικανόφερτη, αμερικανοτραφής τυφλή δύναμη, ως άλογος ταύρος εν υαλοπωλείο, καταστρέφει απλά και μόνον γιατί τη συμφέρει και γιατί μπορεί.
Οι ελληνοδυτικές αξίες είναι παγκόσμιες, οικουμενικές γιατί βασίζονται στον Λόγο που για να υπάρξει προϋποθέτει ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, ισηγορία , δημοκρατία και αυτές για να υπάρξουν προϋποθέτουν τον λόγο. Κι αυτοί, οι παγκοσμιοποιημένοι, «γουρούνια που στο βούρκο (σ.σ. της άλογης δύναμής τους) ευχαριστιούνται περισσότερο, παρά στο καθαρό νερό (του Λόγου)». Ύες βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι, ξεκαθαρίζει ο Ηράκλειτος κι εδώ.
Η ανθρώπινη συνείδηση εσταυρωμένη πάνω στον σταυρό της αμφιβολίας, κατά τον Γιάσπερς, βρήκε την «ανάστασή» της στην απατηλή βεβαιότητα της οικονομίας ως βάθρο της ανθρώπινης ευτυχίας. Το χρήμα αντικατέστησε τον άνθρωπο ως αξία και ο άνθρωπος μετριέται ως αξία και μετρά την αξία του με το χρήμα. Η αγορά, έχει ανακηρυχθεί ο κύριος ή μάλλον ο μόνος ρυθμιστής των κοινωνικών σχέσεων και των πολιτικών αποφάσεων οποιουδήποτε χρώματος. «Βρήκε» τη δικαίωσή της στον ατομικισμό των απολαύσεων.
Η ανακήρυξη της ατομικής ευδαιμονίας ως πρωταρχικής αξίας, καμιά σχέση με το ευ ζην του Αριστοτέλη, κατέληξε στον αχαλίνωτο ευδαιμονισμό που θεωρεί ότι ατομική ελευθερία σημαίνει να κάνω άσκεφτα και ηδονοθηρικά ό,τι θέλω, Ό,τι μου καπνίσει, Και αυτό βολεύει του πονηρούς δυνατούς, διότι με την ηδονιστική αποβλάκωση ο λαός γίνεται μάζα χειραγωγήσιμη, με την ψευδαίσθηση ότι είναι ελεύθερος. Μια μαριονέτα, το ελεύθερο άτομο της δυτικής κοινωνίας, που τα νήματά της κινώντας οι ισχυροί την αναγκάζουν σε σπασμωδικές κινήσεις: Λεφτά. Κατανάλωση. Απόλαυση. Ο καθένας για πάρτη του μέσα σε μια ανόητη βεβαιότητα πως όλα είναι δεδομένα.
Και έτσι είναι και έτσι θα ‘ναι, όσο ο (μαζ)άνθρωπος δεν διακατέχεται από την αμφιβολία, που σχίζει το παραπέτασμα των αυτονοήτων ανοήτων της καθημερινότητας και ανοίγει το παράθυρο για να περάσει το φως της κριτικής και της αμφισβήτησης. Της κριτικής και της αμφισβήτησης των πάντων. Το φως δηλαδή της Δημοκρατικής κοινωνίας, αυτής καθ’εαυτής της δημοκρατίας. Του «τις βούλεται αγορεύειν», που γνωρίζει ότι αυτή η αγόρευση δεν είναι, δεν μπορεί να είναι τελική. Γιατί, σ’ αυτήν την περίπτωση η σιωπή της εντροπίας θα έχει επέλθει. Διότι και για τις κοινωνίες ισχύει ο παγκόσμιος νόμος της εντροπίας. Της τάσης προς αποδιοργάνωση, που εκφράζεται με την πλήρη τάξη-ακινησία-ακαμψία θανάτου. Με την πλήρη ισορροπία των μερών του συστήματος. Με την απόλυτη σιωπή.
Η οχλαγωγία της αγοράς αποτελεί ενέργεια για να μειωθεί η εντροπία του συστήματος. Όμως, πρέπει να πάρει μορφή αυτή η χαοτική κίνηση για να μπορεί να ζήσει η αγορά και ο Δήμος. Από το χάος να γεννηθεί η μορφή της γνήσιας Δημοκρατίας.
Κι’ αυτό μόνο με την κριτική σκέψη και την αμφισβήτηση των τελειωμένων μπορεί να γίνει. Γιατί αυτή, η κριτική σκέψη, διαφοροποιεί και εξατομικεύει την ευθύνη. Προάγει τον διάλογο, ζωντανεύει τον Λόγο.
Διαφορετικά, αδιαφοροποίητα μαζάτομα, που έχουν χάσει την ατομικότητά τους μέσα στην ατομική ηδονοθηρία, παραμένουν ανεξέλικτη βορά στην ανεξέλεγκτη αδηφαγία των ολίγων. Μετριότητες αδρανείς, σε μια αδρανούσα εν τάξει κοινωνία, όπου η τάξη έχει επιβληθεί από τους ολίγους για να ατακτούν αυτοί, χωρίς να μπορούν να ατακτήσουν, να αριστεύσουν, να ξεχωρίσουν οι Άνθρωποι. Η μόνη αταξία που τους επιτρέπεται είναι αυτή της μαζικής, απρόσωπης κατανάλωσης στα υπερμάγαζα (σουπερμάρκετς) που «γεμίζουν και αδειάζουν σαν πνευμόνια».
Έτσι κάνει την εμφάνισή του ο «πατερούλης κράτος», αυτός ο απόλυτος άρχων, όχι πλέον του κοινού συμφέροντος κέρβερος, αλλά της ιδιοτελούς ολιγαρχίας υπηρέτης, που μαζί με τη βία καρφώνουν τους Προμηθείς αυτού του κόσμου στον βράχο του Καυκάσου, αφήνοντας, βοηθώντας και κυρίως αναγκάζοντας την μετριότητα των επιμηθέων να αναπαράγεται δια κλωνισμού κλονίζοντας την αξιοκρατία. Έτσι μέτρια, κατά παραγγελίαν των συμφερόντων των ολίγων, η κοινωνία των μετρίων επιμηθέων πορεύεται «τυφλή και άβουλη αντάμα» προσμένοντας ούτε καν κάποιο θαύμα. Κι αυτήν την υπερβατική δυνατότητα τής την έχουνε στερήσει οι «τρομοκράτες οι άξεστοι των θαυμάτων» (Ελύτης).
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ
ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
ΑΜΙΣΘΟΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Α. ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΕΙΟΥ ΓΕΝ. ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, Ν. ΙΩΝΙΑΣ
Τηλ. 210 2775487, 210 2776612 (εσ. 637),
FAX :210 6898025, 210 2775487
e-mail: impious@otenet.gr
