Στην Ελλάδα της Ευρώπης και του πολιτισμού, οι δουλέμποροι κάνουν χρυσές δουλειές. Μπορεί ο τουρισμός να πέφτει κατακόρυφα, η ανεργία να πλήττει την κοινωνική συνοχή και το κόστος ζωής να παραμένει πολλαπλάσιο από εκείνο των πλουσιοτέρων χωρών του πλανήτη, η εκμετάλλευση όμως των ανθρώπινων ψυχών με την ανοχή των διωκτικών Αρχών, ή και σε συνεργασία ενίοτε μαζί τους, χτυπάει κόκκινο.
Καμία δικαιολογία δεν μπορεί να απαλλάξει τις Αρχές από τις ευθύνες της, ούτε τους πολιτικούς, τους προϊσταμένους και φυσικά τους κυβερνώντες στο σύνολό τους.
Η επιστολή αναγνώστη που ακολουθεί και το συγκλονιστικό ρεπορτάζ –αποκλειστικά δικό του- που τη συνοδεύει αποτελούν ένα ηχηρό χαστούκι στο πρόσωπο της εξουσίας, ακόμα και αυτής της άτυπης, που θέλει να πιστεύει ότι εξυπηρετεί με τις ξεπουλημένες θεραπαινίδες την ενημέρωση των πολιτών.
Για μία ακόμα φορά, αποδεικνύεται ότι οι ενεργοί πολίτες, όταν σηκώνονται από τον καναπέ, όχι μόνον βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, αλλά προστατεύουν ταυτόχρονα την υπόληψη, την αξιοπρέπεια και τη δημοκρατία μας!..
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ
«Καλησπέρα,
απευθύνομαι στην ομάδα σας, γιατί πιστεύω ότι, αν κάποιος μπορεί να κάνει κάτι για να χτυπήσει την άγρια και βάναυση εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτοί είστε εσείς.
Σας παρακαλώ μη με απογοητεύσετε.
Φέτος για πρώτη φορά τις πολύ κρύες ημέρες του Φεβρουαρίου, πηγαίνοντας στο αγαπημένο μου μέρος στο Αχίλλειο Μαγνησίας, σε ένα γραφικό φυσικό λιμανάκι έξω από το χωριό προς το ακρωτήριο Σταυρός, είδα κάτι που κυριολεκτικά με συντάραξε.
Περίπου σαράντα (;) εξαθλιωμένα άτομα, όλοι άνδρες, Πακιστανοί (;), που τους είχαν πετάξει την προηγούμενη νύχτα στην παγωμένη θάλασσα, από κάποιο δουλεμπορικό σκάφος, προσπαθούσαν να βγουν στον πλησιέστερο δρόμο. Οι κάτοικοι κάλεσαν την Αστυνομία Πτελεού, τους μάζεψαν και κανένας δεν έμαθε ποτέ για αυτούς τους δυστυχισμένους το παραμικρό.
Τα προσωπικά τους αντικείμενα έμειναν στην παραλία, να μαρτυρούν το πέρασμά τους από εκεί. Τα πράγματά τους επίσης μαρτυρούν τη βία και τον ξυλοδαρμό που υπέστησαν, εκείνο το κρύο βράδυ, ώστε να αναγκαστούν να αφήσουν τα πολύτιμα για αυτούς προσωπικά τους αντικείμενα στην παραλία που τους πέταξαν.
Τα πράγματά τους επίσης μαρτυρούν ότι ήλθαν από την Τουρκία (!).
Τα μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού που χρησιμοποιούσαν στο ταξίδι για να αποθηκεύουν τα ούρα τους, ήταν αγορασμένα από ένα μάρκετ της Κωνσταντινούπολης. Τα μπισκότα, οι κονσέρβες, όλα τα φαγώσιμα που είχαν μαζί τους, οδοντόβουρτσες (!) και οδοντόκρεμες (!) ήταν αγορασμένα από το ίδιο μάρκετ της Κωνσταντινούπολης.
Κάτι πολύ σημαντικό. Τα προσωπικά τους αντικείμενα έδειχναν ότι αυτοί οι δυστυχισμένοι, δεν ήξεραν πού πήγαιναν. Δεν είχαν ιδέα για το τι θα επακολουθούσε. Σίγουρα δε θα έπαιρναν μαζί τους το καλύτερό τους κοστούμι, για να το πετάξουν στην παραλία.
ΗΛΘΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ (!)
Πώς μπόρεσαν και ήλθαν μέσα στον Παγασητικό κόλπο, ερχόμενοι από την Τουρκία. (Παρακάτω σας επισυνάπτω χάρτη του τόπου).
Εγώ αν βγω με το φουσκωτό μου μία βόλτα μέχρι το Τρίκερι, θα μου την πέσουν περιπολικά του Λιμενικού, είτε από τον Βόλο, είτε από την Αμαλιάπολη, είτε από τη Γλύφα. Πώς μπόρεσαν και ήλθαν από την Τουρκία; Και γιατί σ’ αυτόν τον τόπο; Τι τους βόλεψε και ήλθαν έως εδώ;
Δεν ξέρω αν έγιναν κάποιες έρευνες για το ποιος τους έφερε, ποιος τους πέταξε στη θάλασσα, ποιος τους λήστεψε και τελικά ποιος τους κακοποίησε.
Μέχρις εδώ, θα ήταν μία τυπική θλιβερή ιστορία εκμετάλλευσης της δυστυχίας και του ανθρώπινου πόνου, μία από τις πολλές που συμβαίνουν στις μέρες μας και μας αφήνουν παγερά αδιάφορους.
Η ιστορία επαναλήφθηκε.
Τώρα όμως, τη δεύτερη φορά ήταν όλες γυναίκες.
Κανείς δεν τις είδε, κανείς δεν άκουσε τίποτα, κανένας δεν πήρε χαμπάρι.
Οι Αρχές δεν είχαν ιδέα. Οι κάτοικοι δεν άκουσαν και δεν είδαν τίποτα.
Εγώ εραστής του συγκεκριμένου φυσικού λιμενίσκου, μία κρύα Κυριακή, κατεβαίνοντας κάτω στην παραλία, είδα κάτω από τις ελιές, τα πράγματά τους. Φαίνονταν παρατημένα πρόσφατα.
Υπήρχε μία σαφής διαφορά από την πρώτη φορά:
• Η διαφορά στην ποιότητα του κόσμου, που μαρτυρούν τα προσωπικά αντικείμενα τους. Αρώματα, βιβλία, πεταμένες τσάντες από notebooks, κινητά τηλέφωνα, κρέμες, σαμπουάν και καλλυντικά, ακριβά ρούχα και εσώρουχα, set ραπτικής, αντικείμενα προσωπικής περιποίησης και υγιεινής των γυναικών από αυτά που κάθε γυναίκα παίρνει μαζί της σε ένα ταξίδι.
• Οι συνθήκες ταξιδιού ήταν σίγουρα καλύτερες από την πρώτη φορά.
• Τις φόρτωσαν σαν τα ζώα σε κάποιο ή κάποια αυτοκίνητα που διέθεταν οπωσδήποτε κίνηση στους τέσσερεις τροχούς και τις εξαφάνισαν.
Υπήρχαν όμως και μερικά πανομοιότυπα γεγονότα που μου έκαναν εντύπωση:
• Τις πέταξαν στη θάλασσα (στις 5:07 πμ στις 6 του μηνός Απριλίου) όπως μαρτυρά ένα ρολόι σταματημένο.
• Τα πράγματά τους ατάκτως πεταμένα και λεηλατημένα.
• Όλα τα αναλώσιμα ήταν αγορασμένα από την Τουρκία.
• Απουσία οποιουδήποτε εγγράφου σχετικού με την ταυτότητα αυτών των δύστυχων ανθρώπων.
• Απουσία οποιουδήποτε χρηματικού ποσού, μικρού ή μεγάλου, οποιασδήποτε χώρας. Τα πορτοφόλια τους ήταν όλα άδεια, γρήγορα ανοιγμένα, λεηλατημένα και πεταμένα.
• Τους ασκήθηκε έντονη σωματική βία, που το μαρτυρούν τα ρούχα που φορούσαν.
• Νόμιζαν ότι πήγαιναν στη γη της επαγγελίας.
Κρίνοντας από τον όγκο των προσωπικών αντικειμένων της πρώτης φοράς, πρέπει να ήταν τουλάχιστον είκοσι – τριάντα γυναίκες.
Μάλλον από κάποια πρώην σοβιετική δημοκρατία με μουσουλμανικό πληθυσμό. Σε κάποια πεταμένη φωτογραφία μιας μικρής διέκρινα το όνομα Nasra, ή κάτι τέτοιο, δε θυμάμαι καλά.
ΔΕΥΤΕΡΑ 06 ΙΟΥΛΙΟΥ 2009
Πάλι η ίδια ιστορία.
Τρίτη φορά.
Περίπου τριάντα άτομα.
Αυτή τη φορά ήταν άνδρες. Πακιστανοί.
Όμορφα ετοιμασμένοι για το ταξίδι στη γη της επαγγελίας.
Γραβάτες, κοστούμια, αρώματα, ακριβά εσώρουχα, ξυριστικές μηχανές, ακριβοί και εργονομικοί σάκοι χάσκουν ανοικτοί κάτω από τις ελιές.
Τα προσωπικά αντικείμενα κάτω πεταμένα, τα ρούχα διπλωμένα και υγρά.
Βιβλία θρησκευτικού περιεχομένου, μία εικόνα ινδουιστικής θεότητας που δεν μπόρεσε τελικά να βοηθήσει τον άνθρωπο που τη λάτρευε.
Σίγουρα οι Πακιστανοί, δεν τα άφησαν όλα αυτά πίσω με τη θέλησή τους.
Τους φόρτωσαν σε μεγάλο αυτοκίνητο και εξαφανίστηκαν.
Κανένας δεν ξέρει την τύχη τους. Κανένας δε νοιάζεται για αυτούς, αλλά σίγουρα κάποιες μάνες θα ανησυχούν, γιατί δεν έχουν νέα από τους γιους τους.
Αυτή τη φορά όμως βρήκα έγγραφα που δείχνουν τις ταυτότητες κάποιων από αυτούς τους φουκαράδες.
Επτά διαβατήρια, ταυτότητες, έγγραφα παραμονής σε τόπους της Τουρκίας, φωτογραφίες δικές τους και ίσως συγγενών τους.
(σας τα επισυνάπτω)
Τα έγγραφα ήταν όλα μαζί.
Κάποιος τα είχε μαζέψει.
Από όλους.
Κάποια του έπεσαν μέσα στο σκοτάδι.
Κάποιο κοστούμι έπεσε από πάνω την ώρα της φασαρίας.
Έμειναν εκεί και τα βρήκα εγώ, μάλλον την επόμενη ημέρα.
Ανακάλυψαν ότι τους έπεσαν;
Έψαξαν ή θα ψάξουν να τα βρουν;
Σίγουρα όμως θα τους λείψουν.
Σίγουρα τα έγγραφα μπορούν να τους κάνουν ζημιά, να τους κάψουν.
Μπορούν να τους σταματήσουν.
Τα έγγραφα αυτά δείχνουν από πού και πότε βγήκαν από το Πακιστάν, από πού και πότε εισήλθαν στην Τουρκία, ποιος ήταν ο Τούρκος υπάλληλος που σφράγισε τα διαβατήριά τους, πόσο καιρό κάθισαν στην Τουρκία, business cards τουρκικών ξενοδοχείων, ατζέντηδων της συμφοράς, τηλεφωνικοί κατάλογοι με ονόματα φίλων και συγγενών, business card του προέδρου φοιτητικού συνδέσμου κάποιου πανεπιστημίου με στοιχεία, τηλέφωνα σταθερά και κινητά, που ίσως θα μπορέσουν να δώσουν πληροφορίες για κάποιον από αυτούς και τελικά κάποια άκρη στο κουβάρι.
Οι φουκαράδες γνωρίζονται μεταξύ τους.
Οι τρεις είναι γεννημένοι στην ίδια πόλη (GUJRANWALA).
Οι άλλοι τέσσερεις σε μία άλλη. (GUJRAT)
Ίσως είναι συγγενείς.
Στην αρχή δυσκολευόμουν να τους αναγνωρίσω.
Τα πρόσωπά τους μου φαίνονταν ίδια.
Ύστερα έμαθα τα επίθετά τους.
Αργότερα τα μικρά τους ονόματα.
Τώρα ξέρω πού γεννήθηκαν, πώς λένε τον πατέρα τους, πόσων χρόνων είναι ο καθένας.
Ξέρω ότι οι γυναίκες για κάποιους χοντράνθρωπους, είναι κεφάλαιο. Δεν είναι οι πρώτες που την πάτησαν, αλλά ούτε και οι τελευταίες. Λίγο – πολύ το σενάριο είναι γνωστό. Κάποιοι που είναι στα βρώμικα κόλπα θα πλουτίσουν σε βάρος τους.
Τους άνδρες όμως τι τους κάνουν; Πώς τους εκμεταλλεύονται;
Τους βάζουν σε καταναγκαστικά έργα;
Μήπως αφού τους ληστέψουν τους είναι άχρηστοι;
Και ύστερα τι τους κάνουν;
Αυτοί θα μπορέσουν να αποταθούν σε κάποια Αρχή;
Μήπως μπλέξουν χειρότερα;
Ξέρω ότι κάποιος πρέπει να τους βοηθήσει.
Ξέρω ότι κάποιος πρέπει να τους ψάξει.
Ξέρω ότι τίποτα δεν έγινε με τη θέλησή τους.
Ξέρω ότι στις προσευχές τους, ελπίζουν.
Ξέρω ότι κάτι περιμένουν να βγουν από την κόλαση.
Σκέφτηκα να πάω τα έγγραφά τους στην Αστυνομία.
– Αυτοί κατέβηκαν στην παραλία και δε βρήκαν τα διαβατήρια (!)
– Ίσως η καρέκλα που τους ζεσταίνει τα αχαμνά τους, να μην τους αφήσει να κάνουν αυτό που πρέπει.
– Ίσως πάλι, κάποιος από αυτούς να είναι στο κόλπο.
Σκέφτηκα ότι το περιπολικό του Λιμενικού Σώματος, εκείνες τις κρύες νύχτες, έκανε βόλτες με αναμμένο τον φάρο, ίσως για να τρομάξουν οι λιγοστοί ψαράδες, να βγουν στην ξηρά, ώστε να μην ενοχλήσει κανείς τους κολλητούς τους. Λες να είναι κάποιος από αυτούς στο κόλπο;
Λες ύστερα εκείνος ο χοντράνθρωπος και τα τσιράκια του, με τα καλάσνικοφ και τα πιστόλια, που ζει αναίτια μες στη χλιδή, με ιστορικό στη σωματεμπορία και προστασία, που πρόσφατα ήλθε στο χωριό (Αχίλλειο) από την Αθήνα (από το Αχίλλειο κατάγεται – θα κάνει διακοπές εδώ όλο το καλοκαίρι) με την ασημί πόρσε του να είναι ο εγκέφαλος του κυκλώματος;
Λες να μπλέξω; Λες να πετάξω τα διαβατήρια και να τελειώσει εδώ;
Λες ο Μάκης να μην ενδιαφερθεί γιατί έχει δουλειά, επειδή έκανε πάλι κάποια μαλακία το Μητσοτακέικο;
ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ΔΕΝ ΑΡΜΟΖΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΑΝΑΚΟΙΜΗΘΩ ΗΣΥΧΟΣ.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ.
Πρέπει ο Μάκης και η ομάδα του να κάνουν το έργο τους, έστω και αν το θέμα δε βγάζει νούμερα τηλεθέασης.
Υπάρχουν videos και φωτογραφίες από όλες τις φορές.
Υπάρχουν επίσης άλλα έγγραφα, που μπορεί να βοηθήσουν κάποιον που θέλει να ψάξει το θέμα.
Θέλω τη γνώμη σας, σχετικά με τα διαβατήρια και τις ταυτότητες.
Πρέπει να τα παραδώσω κάπου;
Θα τα χρειαστείτε εσείς;
Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος ότι, αφού σας παραδώσω τα στοιχεία, δε θα θάψετε για διάφορους λόγους το θέμα.
Ίσως πρέπει να τα κοινοποιήσω και στην πακιστανική Πρεσβεία.
Περιμένω για λίγο…
Με εκτίμηση»
