Ο Χαϊντάρ μεγάλωσε σε μία επαρχιακή πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας, στο τουρκικό Κουρδιστάν. Από μικρός έζησε την αδικία και την αθλιότητα. Κούρδοι και Τούρκοι, φτωχοί και πλούσιοι, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι…
Ο πατέρας του, δημοκράτης και συνειδητός Κούρδος, αγωνιζόταν να αναθρέψει τα 17 παιδιά του, δουλεύοντας σκληρά σαν οδηγός.
Μετά τις πρώτες τάξεις του σχολείου, ο Χαϊντάρ αναγκαστικά βγήκε στην αγορά εργασίας, για να ενισχύσει το ισχνό οικογενειακό ταμείο.
Εκεί, στο εργοστάσιο, μυήθηκε στα επικίνδυνα μονοπάτια των αριστερών επαναστατικών οργανώσεων της Τουρκίας.
Αυτό που γνώριζε μέχρι τώρα ως βίωμα διπλής καταπίεσης, από τη μία για τη διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα που μιλούσαν στο σπίτι κι από την άλλη γιατί κανείς δεν υπολογίζει ένα φτωχό, τώρα παίρνει σάρκα και οστά.
Ένας συμπατριώτης του Κούρδος περιγράφει αυτό το ξύπνημα της εθνικής και πολιτικής συνείδησης σε σπαστά ελληνικά, υπενθυμίζοντας τους στίχους ενός Έλληνα ποιητή, του Κώστα Βάρναλη: 
«Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς.
καθώς το μπήγω μές το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους».
Ο Χαϊντάρ, εμπνεόμενος από το όνειρο της απελευθέρωσης έμαθε γρήγορα την παράνομη δουλειά: αφίσες, προκηρύξεις, προπαγάνδα στο χώρο εργασίας και στον κοινωνικό περίγυρο. Μάλιστα, άρχισε να διακρίνεται ως συνδικαλιστής. Αυτό όμως ήταν και η αρχή του τέλους.
Το «Εξπρές του Μεσονυκτίου»
Το 1995, σε ηλικία μόλις 21 ετών, συλλαμβάνεται στην Κωνσταντινούπολη από την Αστυνομία.
Επί 11 μήνες βασανίζεται ανελέητα στα μπουντρούμια του τουρκικού κράτους, χωρίς να λυγίσει. Ας τον ακούσουμε να διηγείται την κόλαση των τουρκικών φυλακών.
Μέχρι τον Απρίλιο του 2001, παραμένει φυλακισμένος στις κλειστές φυλακές του Μπαϊράμ Πασά.
Ξεσπά η μεγάλη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων στην Τουρκία. Πολλοί κρατούμενοι απεργοί αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα κελιά τους. Η τουρκική κυβέρνηση, προσπαθώντας να κατευνάσει τα πνεύματα, αποφυλακίζει όσους κρατούμενους ήταν ετοιμοθάνατοι. Ανάμεσά τους και το Χαϊντάρ.
Αμέσως, ξαναρχίζει την πολιτική δράση. Σε μία διαδήλωση, το Νοέμβριο του 2002, η Αστυνομία αντιδρά με βίαιη καταστολή και συλλήψεις.
Για να μη συλληφθεί και υποστεί ξανά τα εξευτελιστικά βασανιστήρια, ο Χαϊντάρ αυτοπυρπολείται, με αποτέλεσμα να υποστεί εγκαύματα κατά 65%. Οι σύντροφοί του, εκτελούνται εν ψυχρώ από την Αστυνομία.
Η φυγή προς την ελευθερία: Μία νέα οδύσσεια
Το Δεκέμβριο του 2002, φθάνει στην Ελλάδα σε κακή κατάσταση. Κάνει αίτηση για να του χορηγηθεί πολιτικό άσυλο, όμως αυτή απορρίπτεται στις 14-02-2004. Το ίδιο και η προσφυγή που κατέθεσε κατά της απόφασης δύο μήνες αργότερα.
Το ελληνικό κράτος δε λαμβάνει υπόψη του τίποτε: ούτε ιατρικές βεβαιώσεις, ούτε έγγραφα, ούτε δημοσιεύματα που πιστοποιούν την πολιτική δράση του Χαϊντάρ και την κατάσταση της υγείας του και αυτός αποφασίζει να ζητήσει πολιτικό άσυλο από τη Γερμανία.
Τώρα, ο Χαϊντάρ κάνει απεργία πείνας στο κέντρο υποδοχής πολιτικών προσφύγων στο Λαύριο, όχι για όσα έχει υποστεί στην Τουρκία, αλλά για όσα υφίσταται από το ελληνικό κράτος.
Δεν μπορεί να θεραπευτεί από τη γραφειοκρατία
Τα σημάδια των βασανιστηρίων είναι ακόμη ορατά στο σώμα του, όμως το μοναδικό κέντρο αποκατάστασης εγκαυμάτων βρίσκεται στη Γερμανία και αν δεν έχει πολιτικό άσυλο από την Ελλάδα, ο Χαϊντάρ δεν μπορεί να ταξιδέψει για να γιατρευτεί.
Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, σε ποιον άνθρωπο το ελληνικό κράτος αρνείται το πολιτικό άσυλο. Άραγε διώκεται για την πολιτική δραστηριότητά του;
Ο ίδιος, τούτες τις άγιες ημέρες, αν και δεν είναι χριστιανός, στέλνει μήνυμα αγάπης και λέει ότι και ο Χριστός βασανίστηκε, αλλά στο τέλος αναστήθηκε. Έτσι, θέλει να αναστηθεί ψυχολογικά κι ο ίδιος, αλλά και τα δικαιώματα των ανθρώπων.
(Πρώτη καταχώρηση: 16 Απριλίου 2009, 21:31)
