Μήπως στο όνομα της αγάπης υπομένεις τις ανυπόφορες συμπεριφορές των ανθρώπων με τους οποίους συμβιώνεις; Μήπως τις περισσότερες φορές σου συμπεριφέρονται με τρόπο που σε ταπεινώνει και σε εξουθενώνει;
Οι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε στενές σχέσεις μπορεί να ασκούν πάνω μας τεράστια αρνητική επίδραση και εμείς να το ανεχόμαστε, δικαιολογώντας αυτή την παθητική μας στάση με ψευδή, επιφανειακά και λογικοφανή επιχειρήματα. Δεν θέλουμε να παραδεχθούμε το πόσο πολύ μας πληγώνουν και το πόσο καταστροφική επίδραση ασκούν στην ψυχική μας ισορροπία, γα να μην κινδυνέψουμε να μείνουμε μόνοι. Επειδή είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους με στενές σχέσεις εξάρτησης, αισθανόμαστε ότι είναι αδύνατον να επιβιώσουμε μακριά τους. Η προοπτική της απομάκρυνσης ή του χωρισμού φαίνεται να είναι απειλή για την ίδια μας τη ζωή. Αισθανόμαστε ότι δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε μακριά τους.
Η ψευδαίσθηση, ότι οι άλλοι μας είναι απαραίτητοι, μας καθιστά ελαστικούς άνευ όρων και μας ωθεί να ανεχόμαστε τις ακραίες αρνητικές τους συμπεριφορές. Αν είμαστε εξαρτημένοι από την αγάπη, επιμένουμε ψυχαναγκαστικά να πάρουμε από τον σύντροφό μας τον κόσμο ολόκληρο. Αναζητάμε την ταυτότητα και το νόημα της ζωής μας μέσα από τον έρωτα και αδιαφορούμε για το κόστος που μπορεί να έχει αυτή η επιδίωξή μας. Όπως και κάθε άλλη εξάρτηση, ο ψυχαναγκαστικός έρωτας μπορεί να μας «κοστίσει» προσωπική ελευθερία, αξιοπρέπεια, οικογένεια, φίλους, υγεία, χαρά και ευτυχία.
Όλοι σε κάποιο βαθμό είμαστε διατεθειμένοι και πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις, να ανεχόμαστε και να συγχωρούμε. Σε μερικές περιπτώσεις, όμως, η ανεκτικότητα και οι υποχωρήσεις που κάνουμε μας εξουθενώνουν, θίγουν την αξιοπρέπειά μας, ανατρέπουν την ισορροπία μας και μας κάνουν να νιώθουμε αποτυχημένοι και δυστυχείς. Αυτή η εμπειρία της ανυπόφορης οδύνης που προκύπτει από την εξουθένωση και την ακούσια ταπείνωση είναι το «καμπανάκι» που μας ειδοποιεί ότι κάτι πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει, ότι ήρθε η ώρα να αντισταθούμε δυναμικά και να διεκδικήσουμε, όσο μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, το δικαίωμά μας για μια αξιοπρεπή ζωή.
Διεκδίκηση που δεν αποβλέπει σε μια αφηρημένη αυτοδικαίωση με στόχο τον ευτυχισμό και την καλοπέραση, αλλά στο άνοιγμα μιας νέας προοπτικής της επιβίωσης.
