Είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή σου το να έχεις την τύχη να γεννηθείς σε μία γωνιά του πλανήτη, που εξ ορισμού σε σέβονται ως άνθρωπο. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι μια -τουλάχιστον- αναφορά για το τρισάθλιο έθιμο της κλειτοριδεκτομής. Η ιδέα και η όλη επιχειρηματολογία των κοινωνιών που την συντηρούν, είναι κάτι το εξοργιστικό. Πρόκειται για τον ακρωτηριασμό της γυναικείας υπόστασης, σε μία τρομακτική εμπειρία με ακόμα πιο τρομακτικές επιπτώσεις. Το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για εθιμικό Δίκαιο, βαθειά ριζωμένο στην αντίληψη λαών που το θεωρούν κομμάτι του πολιτισμού και της θρησκευτικής τους συνείδησης.

Οι γυναίκες των κοινωνιών αυτών υπόκεινται σε διάφορες μορφές σεξουαλικού ευνουχισμού, για να υποδηλώσουν την απόλυτη υποταγή τους στον μελλοντικό σύζυγο. Απαρνούνται με τον πιο επικίνδυνο και επώδυνο τρόπο το δικαίωμα στην σεξουαλική τους ικανοποίηση, με το σκεπτικό ότι έτσι θα υπηρετήσουν καλύτερα τον ρόλο της πιστής συντρόφου και καλής μητέρας. Η κλειτοριδεκτομή γίνεται κυρίως σε ορισμένους πολιτισμούς, οι οποίοι λατρεύουν κατά κόρον το Ισλάμ. Αυτό δεν σημαίνει πως φταίει το θρήσκευμα. Απεναντίας, το Κοράνι πουθενά δεν αναφέρει για κανένα είδος «γυναικείας περιτομής». Πρωτίστως, γίνεται σε χώρες του Τρίτου Κόσμου και μάλιστα με τα πιο πρωτόγονα μέσα. Ένα αυτοσχέδιο χειρουργικό κρεβάτι, ένα ξυράφι και ένα κορίτσι από πέντε έως οκτώ χρόνων που σφαδάζει αιμόφυρτο. Η Ειδική Πρέσβειρα των Ηνωμένων Εθνών για την κατάργηση του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων, Γουόρις Ντίρι, η βιογραφία της οποίας έγινε βιβλίο αλλά και ταινία που κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα, διηγείται γλαφυρά:

«Την εγχείρηση μού την έκανε μια γριά τσιγγάνα, που στην κοινότητά μας την θεωρούμε σημαντικό πρόσωπο, αλλά εγώ την θεωρούσα φόνισσα. Την νύχτα πριν την κλειτοριδεκτομή μου, η μητέρα με συμβούλεψε να μην πιω πολύ νερό η γάλα για να μην χρειαστεί να ουρήσω. Εκείνο το βράδυ η οικογένεια ασχολήθηκε περισσότερο μαζί μου, αυτή ήταν η παράδοση. Πριν ακόμη χαράξει με ξύπνησαν για την εγχείρηση. Πήγαμε σε μια απομακρυσμένη περιοχή, ανάμεσα σε θάμνους. Η μητέρα κάθισε σε ένα βράχο και μου έδωσε να δαγκώσω μια ρίζα δέντρου. Η τσιγγάνα έχωσε τα δάχτυλά της σ’ ένα ταγάρι που έφερε, κι έβγαλε μια σπασμένη λεπίδα ξυραφιού. Έφτυσε πάνω της και την σκούπισε στη ποδιά της. Αφού την καθάρισε, μου έδεσε τα μάτια με ένα μαντήλι για να μη βλέπω. Το επόμενο πράγμα που ένιωσα ήταν να κόβουν τη σάρκα μου. Άκουσα τον πνιχτό ήχο της λεπίδας που πριόνιζε πέρα δώθε το δέρμα μου. Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν και να τραντάζομαι ανεξέλεγκτα. Προσευχήθηκα να τελειώσει γρήγορα. Κι έτσι έγινε, γιατί λιποθύμησα. Όταν ξύπνησα, αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα ούρησης. Το μόνο άνοιγμα που είχε μείνει για τα ούρα και το αίμα της περιόδου, ήταν μια μικροσκοπική τρύπα με διάμετρο ενός σπιρτόξυλου.»

Παρακολουθώντας μια τέτοια κατάσταση δεν μπορείς παρά να θυμηθείς πόσο τυχερή είσαι, όταν έχεις γεννηθεί στη σωστή πλευρά της γης. Κι αφού ξεπεράσεις την ανακούφιση και καταπιείς την οργή, αρχίζεις να ψάχνεις τον προβληματισμό. Εκατόν πενήντα εκατομμύρια γυναίκες του πλανήτη έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή. Τα στατιστικά στοιχεία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας λένε ότι, καθημερινά, έξι χιλιάδες νεαρά κορίτσια υφίστανται αυτόν τον ακρωτηριασμό των εξωτερικών γεννητικών τους οργάνων.

Σε αρκετές Δυτικές χώρες η νομοθεσία αντιμετωπίζει πλέον την κλειτοριδεκτομή ως ποινικό αδίκημα. Σε μερικές περιπτώσεις, μάλιστα, θεωρείται απόπειρα ανθρωποκτονίας. Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγες οι γυναίκες που ζουν σε ανεπτυγμένες χώρες -κυρίως Αφρικανικής καταγωγής- που με δική τους πρωτοβουλία υποβάλλονται στην αποτρόπαια αυτή επέμβαση. Στην Ελλάδα το θέμα αυτό δεν «υφίσταται». Σε αιτήσεις χορήγησης ασυλίας αλλοδαπών -υπήρξε πριν αρκετά χρόνια περίπτωση στο Λαύριο- δεν παρήσχαμε άσυλο, προκειμένου κάποια άτυχη γυναίκα να γλιτώσει την κλειτοριδεκτομή. Όπως και να έχουν τα ήθη και τα έθιμα ενός πολιτισμού, η ισότητα πάντα είναι μία σχέση που διεκδικείς μέσα από την καθημερινή πρακτική σου. Απαιτείς σεβασμό, πείθεις ότι σου αξίζει και πορεύεσαι. Ανεξάρτητα με το φύλο, στο οποίο ανήκεις.