Το πεπρωμένο του άνδρα είναι η γυναίκα, είτε την σκέφτεται, είτε μιλά γι’ αυτήν μόλις απουσιάζει, είτε δεν μιλά όταν είναι παρούσα, ή απλά, παρατηρεί την θηλυκότητά της με την άκρη του ματιού. Τελικά μέσα σε όλες τις περιπτώσεις, το παραλήρημα που ομολογούν τα «αρωματικά ραβασάκια» γεμάτα ερωτισμό, της άρνησης ή της σιωπής, αναφέρονται μόνο σε αυτή : την Γυναίκα ! Όλα έρχονται από αυτή, περνάνε από αυτή και ξανά-έρχονται στην ίδια. Για μένα, σίγουρα όπως και για την ίδια, θέλω να πω πως μέσα στην μοναδικότητα της συνάντησής μας, όλα έγιναν καινούργια ξαφνικά. Η απειρία της και η αδεξιότητά της με ανέτρεψαν. Ανακάλυψα τότε έναν άγνωστο πλανήτη όπου συγκατοικούσαν διαστροφή και αγνότητα, φωτιά και πάγος, ντροπή και αδιαντροπιά και ξέσπασμα, επανάσταση και απόλυτη εγκατάλειψη, επιθυμία για μάθηση και φόβος της γνώσης.

Έψαχνε μόνο να ελέγξει τον εαυτό της από φόβο να ανακαλύψει την απουσία του ερωτικού της ορίου. Και εγώ, εγώ που δεν ήξερα στην αρχή αν έπρεπε να εκφραστώ απέναντί της σαν άνδρας ή σαν παιδί, για να μην πληγωθεί. Όλες οι ερωτικές και μηχανικές μου χειρονομίες ξεχάστηκαν, ξανά-ανακάλυπτα τον έρωτα με την επαφή της, λεπτό προς λεπτό με την αίσθηση που μεθά την καρδιά, για να την κάνω να διασχίσει ένα πέρασμα, εισέχοντας για πρώτη φορά σε αυτή την αινιγματική διάσταση, που το σώμα γίνεται έγκαυμα, πυροτέχνημα, στάχτη, σπασμοί, άρωμα και φλόγα. Γέννηση και θάνατος στην αυθεντικότητα τον κινήσεων που δεν φαντάσθηκα ποτέ, τολμώντας για πρώτη φορά, να προβάλει και να αφήσει πάντα μακριά από την τρέλα, πέρα από την αισθηματική δημιουργία που προηγείται του εκθαμβωτικού ευρήματος, που έπεσε στο ατελείωτο βλέμμα του άλλου. Απλά όλα έγιναν ήρεμα, ήσυχα, ήπια. Ήτανε φανταστικές μέρες και πολύ όμορφες & τρυφερές νύχτες.

Την αυγή, με πολύ βαριά καρδιά, την αφήνω να φύγει σαν μια πνοή αρώματος που εξατμίζεται σιγά σιγά στον αέρα. Μόνο τότε κατάλαβα ότι ο ενήλικας ήτανε αυτή και ο ανήλικος εγώ. Ένα «κορίτσι» είχε μπει στο δωμάτιο, μια γυναίκα είχε πλέον βγει. Και τι γυναίκα. Όταν ήτανε όρθια, τα μαύρα της μαλλιά χάιδευαν την πλάτη και με το μπουρνούζι μισάνοιχτο, στάθηκε μπροστά μου επιδεικνύοντας το στήθος της, άσεμνα και προκλητικά, ακριβώς διότι δεν σκεφτόταν ότι θα μπορούσε να προκαλέσει. Είχε πλέον ξεπεράσει το «ταμπού» της πρώτης σωματικής επαφής. Τα νιάτα είναι φανταστικά επειδή είναι χωρίς πίκρα και πολλές φορές χωρίς όρια.. Μέσα στις αυτές λίγες μέρες, πέρασε από την παιδική ηλικία στα χρόνια της «ολοκληρωμένης σχέσης». Μέσα σε λίγες ώρες είχε πάρει ένα πολύ σημαντικό, για να μην πω τεράστιο, κομμάτι της ζωής μου. Μια μόνο ερώτηση μου έμενε: τι είχε το τόσο σημαντικό για να μπορώ, δίπλα της, να ξεχάσω την δική μου ζωή;

«Όσο πιο πολύ ζω, λιγότερο αγνοώ, και όσο πιο πολύ γνωρίζω περισσότερο καταλαβαίνω» έλεγε ένας φίλος μου αλλά στην περίπτωσή μου όμως . τα είχα χάσει. Τα είχα χάσει με την απλότητα της, την αθωότητά της, τις κινήσεις της, τα βλέμματά της, τα χάδια της, τα φιλιά της και τους σπασμούς της. Είμαι ένας, από τους τόσους, συλλέκτης εμπειριών που εδώ, σε αυτή την περίπτωση…χάθηκα. Αλλά γνωρίζω το γιατί. Διότι ποτέ, πέρα από την μπλε απόχρωση της θάλασσας δεν είχα βρει αυτή την μοναδική, μαγευτική και αισθηματική απόχρωση, την συγκεκριμένη στιγμή που ανακάλυψα την λάμψη των ματιών της να διασχίζει, το μαγεμένο από αυτήν, βλέμμα μου.

Την σκεφτόμουνα και την σκέφτομαι ακόμα που και που. Πριν από την…«Χ»…δεν είχα ποτέ συναντήσει κάποια που «έβλεπε» στο απέραντο μπλε, την ζωή, τον αέρα, την ομορφιά, την αναγέννηση και την αίσθηση εκεί που εγώ, έβλεπα μόνο σύννεφα ή κύματα. Αφιερωμένο σε όλες αυτές τις γυναίκες που με περιβάλλουν και που δίνουν μια ευχάριστη νότα στην μονοτονία της αντρικής μου ύπαρξης.

Διότι η Αγάπη είναι το ωραιότερο πράγμα επί γης.

[Το κείμενο αποτελεί ανδρική μαρτυρία. Ελπίζουμε πως δεν είναι η μοναδική και ευχόμαστε να περιβάλλεται πάντα απο γυναίκες.]