Το νέο έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Ο πατέρας μου απογοητεύθηκε, η μητέρα μου σοκαρίστηκε και ο αδερφός μου καταχάρηκε. Από εδώ και στο εξής έτσι θα είχε η κατάσταση. Θα έφευγα από το πατρικό σπίτι για να συζήσω με τον φίλο μου, σε ένα δυάρι στο κέντρο της Αθήνας. Στα 20 χρόνια μου θα δοκίμαζα τις δυνάμεις μου και θα αποκτούσα την ανεξαρτησία μου.

Οι γονείς μου δεν μπορούσαν να δεχθούν πως το καλομαθημένο κοριτσάκι τους άνοιξε φτερά. Το γεγονός τούς το ανακοίνωσα, αφού είχα ήδη κανονίσει τη μετακόμιση. Ο αδερφός μου εκμεταλλεύθηκε το χώρο που του άφησα στο δωμάτιό μας, τοποθετώντας εκεί τον υπολογιστή και το playstation του.

Πέρασαν δυο χρόνια από τότε, κι εξακολουθώ να ζω στο δυαράκι με τον φίλο μου, δουλεύουμε για τα έξοδα του σπιτιού και απλώς κάνουμε ό,τι κάνει όλος ο κόσμος. Στην αρχή οι γονείς μου με επισκέπτονταν πολύ τυπικά, φέρνοντας μάλιστα και φοντάν, αργότερα όμως, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, δέχθηκαν την κατάσταση και έγιναν οι παλιοί καλοί γονείς μου.

Η απόφαση του να ζήσει κανείς μόνος του, πόσο μάλλον μια εικοσάχρονη κοπέλα, οφείλεται καθαρά στον εαυτό του. Πόσο υπεύθυνος είναι κανείς, για να τα βγάλει πέρα; Δεν μιλάω, βέβαια, για τις περιπτώσεις όπου οι λογαριασμοί του σπιτιού τους πληρώνονται μέσω εμβάσματος από τους γονείς. Κάτι τέτοιο μόνο ως ανεξαρτησία δεν μου φαίνεται.

Από την άλλη μεριά, μια τριαντάχρονη γυναίκα που μένει στο παιδικό της δωμάτιο, με τα παιδικά της σεντόνια και τα έπιπλα από σουηδικό ξύλο… ε, δεν νομίζετε πως παρουσιάζει ένα θέαμα θλιβερό;
Για κάποιους, η συμβίωση φαντάζει ως κατάσταση παρόμοια με τον γάμο -με την «αμαρτωλή», όμως, ιδιαιτερότητα πως απλώς δεν υπάρχει στεφάνι.

« Όταν σε βαρεθεί, θα σε παρατήσει», εισέπραξα από πολλούς. Δηλαδή, το στεφάνι είναι η εγγύηση του ότι δεν θα με βαρεθεί; Τόσοι γάμοι διαλύονται και μάλιστα με πανηγυρικό τρόπο…

«Τώρα που ζεις σπίτι σου, θα πρέπει να είσαι νοικοκυρά.» Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, μια ζωή ήμουν ακατάστατη. Ακόμα και τώρα, υπό τις καινούργιες συνθήκες, ποντάρω και στη βοήθεια του φίλου μου, ο οποίος -ομολογώ- με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη.

Για  να συμβιώνει κανείς απροβλημάτιστα, το μόνο που απαιτείται είναι υπομονή. Σίγουρα θα τα βρει λίγο δύσκολα, αλλά όταν κάποιος γαλουχείται με ορισμένες εμπειρίες και διδάσκεται από το περιβάλλον όπου μεγάλωσε, μαθαίνει ασφαλώς και να πορεύεται στο μέλλον με έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. Εκτός εάν το μυστήριο του γάμου περιλαμβάνει και… λοβοτομή!