Γιώργος Αρκουλής
Κατ’ αρχάς να μην ξεχάσω τη σημερινή γιορτή και να ευχηθώ… χρόνια πολλά και καλές εισπράξεις στα ανθοπωλεία, ζαχαροπλαστεία, μαγαζιά που πωλούν μπιζού κ.λπ. Λογικά, αναμένονται γερές εισπράξεις, λόγω της ημέρας (που έλεγε η μακαρίτισσα Δέσπω Διαμαντίδου – Μπεμπέκα – στον νιόπαντρο Γιώργο Κωνσταντίνου – Αντωνάκη – στη σκηνή του ανεπανάληπτου «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα»).
Πάμε παρακάτω, για να πω ότι εδώ και χρόνια δεν περνάει ημέρα που να μη θυμηθώ την Αννούλα τη Διαμαντοπούλου, όταν ως υπουργός ήθελε πεισματικά (χωρίς, ευτυχώς, να τα καταφέρει) να νομοθετήσει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας την αγγλική. Άτυπα, θα επισημάνω ότι έχει δικαιωθεί. Και μάλιστα με λέξεις του συρμού, οι οποίες χρησιμοποιούνται υπερβολικά από νεοέλληνες όλων των ηλικιών. Ερωτώ: πόσες φορές την ημέρα ακούτε το γελοίο «οκέι», όταν κάποιος συμφωνεί με άλλον; Και γιατί παρακαλώ έχουν αποβληθεί από το λεξιλόγιο του Έλληνα οι λέξεις «εντάξει», «σύμφωνοι», «μάλιστα» κ.λπ., οι οποίες είναι πολύ πιο χρήσιμες από την «τσίχλα» των γιάνκηδων; Άβυσσος!
Φοβάμαι πως πρόκειται για σαχλή αμερικανιά που δεν μας ταιριάζει, αλλά που δύσκολα θα μπορέσουμε να την αναχαιτίσουμε – η ζημιά έχει προχωρήσει. Όπως δύσκολα θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κοινή χρήση λέξεων εντελώς αγράμματων όπως «εχτές», «φέτος» κ.λπ.
