Ο Ανάς αλ Σαρίφ, ένας από τους πιο γενναίους Παλαιστίνιους δημοσιογράφους της γενιάς του, έπεσε νεκρός σε μία από τις πιο αιματηρές φάσεις του πολέμου στη Γάζα. Δολοφονήθηκε σε στοχευμένη επίθεση κοντά στο Νοσοκομείο Αλ-Σίφα, την ώρα που ασκούσε το καθήκον του: να καταγράφει την αλήθεια, να δίνει φωνή στους άφωνους, να φωτίζει τις σκοτεινές πλευρές μιας συνεχιζόμενης τραγωδίας.

Μόλις 28 χρονών, γνώριζε καλά πως ήταν στο στόχαστρο. Παρόλα αυτά, συνέχισε να εργάζεται με θάρρος και αφοσίωση.

Λίγο πριν χάσει τη ζωή του, άφησε πίσω ένα μήνυμα – σχεδόν σαν προφητεία – που τελικά δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του. Ήταν οι τελευταίες του λέξεις, γραμμένες με πόνο αλλά και περηφάνεια. Ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα προς τον κόσμο, μα πάνω απ’ όλα, προς την πατρίδα του.

Στο μήνυμά του, ο Ανάς δεν ζήτησε εκδίκηση. Ζήτησε μνήμη. Ζήτησε να μην ξεχαστεί η Γάζα, να μην ξεχαστούν τα παιδιά που χάθηκαν πριν προλάβουν να ζήσουν. Εμπιστεύτηκε την οικογένειά του και τον λαό του στην ανθρωπότητα. Ζήτησε να μην επιτραπεί να σιγήσει η αλήθεια.

 Να μην ξεχαστεί η Γάζα

Μίλησε για το όνειρό του να επιστρέψει στην πατρογονική γη της Ασκελόν, για την αγάπη του στα παιδιά του, τη σύζυγό του, τη μητέρα του. Μίλησε για τη φρίκη που έζησε, αλλά και για την πίστη του ότι η θυσία του – αν τελικά συνέβαινε – θα γινόταν φως για τους επόμενους.

Η φωνή του, παρόλο που φιμώθηκε με βία, εξακολουθεί να ακούγεται. Όχι μέσα από κάμερες πλέον, αλλά μέσα από λέξεις που χαράχτηκαν με ψυχή. Είναι μια υπενθύμιση προς όλους: ότι η αδικία, όσο κι αν προσπαθεί να σβήσει τους μάρτυρές της, δεν μπορεί να σβήσει τη μνήμη.

Ο Ανάς αλ Σαρίφ έφυγε, μα άφησε πίσω του έναν αντίλαλο που δεν μπορεί – και δεν πρέπει – να αγνοηθεί.