“Tον Αύγουστο γίνομαι 50″
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πώς μπορεί μια γυναίκα 50 ετών να βρίσκεται ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ; ”Είναι φιλοσοφία ζωής” απαντάει η Μαντόνα, στην τελευταία αποκαλυπτική συνέντευξή της.
”EΜΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΟΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ”
‘‘Η Καμπάλα είναι μια φιλοσοφία, ένας τρόπος για να καταλαβαίνεις τι πραγματικά συμβαίνει γύρω σου. Έτσι συνειδητοποίησα, ότι είμαστε υπεύθυνοι των πράξεων μας, της συμπεριφοράς μας, του τι λέμε στους άλλους και πρέπει εμείς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη για ότι κάνουμε και λέμε. Όταν σκέπτεσαι τη ζωή έτσι, σταματάς να τη βλέπεις σαν μια σειρά από γεγονότα, που σου συμβαίνουν κατά τύχη και αρχίζεις και ορίζεις εσύ τη ζωή σου με έναν τρόπο, που δεν το έκανες πριν. Εμείς φτιάχνουμε τη μοίρα μας. Εγώ είμαι υπεύθυνη για ότι μου συμβαίνει, εγώ το φέρνω στη ζωή μου ή το διώχνω από κοντά μου. Δεν μπορείς να κατηγορείς τους άλλους για όσα συμβαίνουν σε εσένα.’’
”ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟ ‘Η ΚΑΚΟ, ΣΩΣΤΟ Η ΛΑΘΟΣ”
‘‘Όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις είναι τεχνητές από εμάς τους ανθρώπους. Στο τέλος της ημέρας όλα καλά είναι. Ακόμα και το κακό, καλό είναι γιατί το κακό υπάρχει για να σε κάνει να του αντισταθείς. Πρέπει να μάθεις να αντιστέκεσαι για να γίνεις καλός και, ας το παραδεχτούμε, τα χειρότερα πράγματα που σου συμβαίνουν είναι κατά κάποιο τρόπο και τα καλυτέρα. Άμα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου και αναρωτηθείς τι έμαθες, τι σου συνέβη και σε άλλαξε, τι σε έκανε πιο δυνατό και σε βοήθησε να ωριμάσεις, είναι πάντα οι εμπειρίες που θεωρούσες ως κακές. Οπότε υπάρχει το κακό;’’
”ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΑΞΗ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΧΑΟΣ”
‘‘Κάνουμε το λάθος να χωρίζουμε τον κόσμο σε δυο κατηγορίες, στο κακό και το καλό. Η ζωή όμως έχει δημιουργηθεί με τέτοιο τρόπο που μας ξεγελά. Είναι μια σειρά από ψευδαισθήσεις, στις οποίες εμείς επενδύουμε. Εν τέλη όμως αυτές οι ψευδαισθήσεις δεν εξυπηρετούν την αντίληψη μας, γιατί η υλική υπόσταση πάντα μας εγκαταλείπει. Η υλική υπόσταση ποτέ δεν κρατάει.’’
”ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΕΥΤΥΧΗΣΕΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΓΙΑ ΕΣΑΣ”
‘‘Η αγαπημένη μου κριτική, και αυτή που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν το 1985 στο περιοδικό Time όπου έγραφε: Την Σίντυ Λόπερ θα την θυμόμαστε για πολύ καιρό, την Μαντόνα θα την ξεχάσουμε σε 6 μήνες. Άμα πρέπει να χαίρεσαι και να επιβεβαιώνεσαι από την γνώμη που έχουν οι άλλοι ή η κοινωνία για εσένα, πάντα θα καταλήγεις να απογοητεύεσαι.’’
”ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ, ΗΜΟΥΝ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΗ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ”
‘‘Όταν πήγαινα σχολείο δεν ήμουν δημοφιλής, ήμουν πάντα η περίεργη, το φρικιό. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν ο χορός και η μουσική. Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά με κάποιον που είναι διαφορετικός, και όλα τα παιδιά του σχολείου ήταν πολύ εχθρικά μαζί μου, οπότε και εγώ από αντίδραση αποφάσισα να γίνω ακόμα πιο παράξενη. Σταμάτησα να ξυρίζω τα πόδια μου και άρχισα να μακραίνω τις τρίχες που είχα στις μασχάλες μου!’’
”ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ (HARD CANDY) ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΙΔΕΑ ΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ, ΕΙΧΑ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΜΠΝΕΥΣΤΩ”
‘‘Πάνω στην προσπάθεια μου να εμπνευστώ, κάθισα και σκέφτηκα ποιανού μουσική μου αρέσει αυτό το διάστημα; και τότε μου ήρθε ότι μου αρέσει αυτός και αυτός ο τύπος (Justine Timberlake και Pharrell Williams). Δεν υπήρχε όμως πολύ καλή χημεία μεταξύ μας αμέσως. Το να γράφει κανείς τραγούδια είναι κάτι πολύ προσωπικό, πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και εγώ είναι πολύ δύσκολο να το κάνω αυτό με ξένους σε εμένα, ανθρώπους. Πριν όλοι μας αισθανθούμε άνετα μεταξύ μας, είχα τα πάνω και τα κάτω μου, τελικά όμως τους συμπάθησα πάρα πολύ και τους δυο!’’
”ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ BRITNEY ”
Είναι τραγικό αυτό που συνέβη στην Μπρίτνεϊ (Σπιαρς). Βρίσκεσαι στην Αμερική και έχεις ανθρώπους να εισβάλλουν στο σπίτι σου για να σε φωτογραφήσουν, την ώρα που υποφέρεις, την ώρα που σε πάνε στο νοσοκομείο, ανθρώπους που το μόνο που θέλουν είναι να βγάλουν λεφτά, από τον δικό σου πόνο, διασύροντας τη δική σου σου προσωπικότητα. Αυτό είναι απάνθρωπο.”
