Βρισκόμαστε στο τέλος του 2010 και ο Νίνο, η Έλλη Κοκκίνου και η Ναταλία Γερμανού έχουν διαγράψει μια λαμπρή πορεία στην ελληνική showbiz, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Αν αναρωτιέστε, όμως, πώς ήταν η ζωή τους το 1995, διαβάστε παρακάτω και θα πάρετε τις απαντήσεις σας.

Νίνο

«1995. Πήγαινα σχολείο. Μάλιστα, μόλις με είχαν διώξει από το αθλητικό γυμνάσιο και είχε χρειαστεί να πάω σε ένα άλλο, στην καπνοβιομηχανία– έτσι λεγόταν. Θυμάμαι ότι όλη μέρα σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να βγάλω δίσκους, να βγάλω τραγούδια. Δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο. Έμενα στη Ρόδο, δεν είχα φύγει ποτέ από κει, όλη η Γη για μένα ήταν αυτό το νησί. Σήμερα, ζω πραγματικά –με ό,τι σημαίνει αυτό, είτε καλό είτε κακό– αυτά που ονειρευόμουν τότε κι εύχομαι να μείνουν έτσι τα πράγματα για χρόνια πολλά. Συμβαίνει αυτό καμιά φορά με τα όνειρα: Όσο πιο μακριά φαίνονται, τόσο πιο κοντά είναι».

Έλλη Κοκκίνου

«1995, Νοέμβρης. Είχα επιστρέψει από Αμερική, μετά τις σπουδές μου και είχα ‘‘προσγειωθεί’’ στην Ελλάδα, με ένα ρεπερτόριο ελαφρώς ‘‘εξωγήινο’’ για τα δεδομένα της ελληνικής δισκογραφίας. Έμενα στη Βάρκιζα με τη μητέρα μου και δούλευα στα Νέα Δειλινά με τον Αντώνη Βαρδή, τη Γλυκερία, τον Κώστα Τουρνά, την Ελπίδα, την Ελένη Δήμου –τους έκανα φωνητικά, πίσω από μια κουρτίνα– όπου άνοιγα και το πρόγραμμα. Το όνειρό μου ήταν να μπορέσω κάποτε να κάνω δίσκο με μεγάλη εταιρεία. Το ήθελα τόσο, που μάζεψα χρήματα, πήγα, ηχογράφησα ένα demo με δέκα τραγούδια –ολόκληρο δίσκο– και το πήγα στη Sony. Με την εταιρεία υπέγραψα αργότερα, αλλά ο συγκεκριμένος δίσκος δεν βγήκε ποτέ, το υλικό πετάχτηκε».

Ναταλία Γερμανού

«Το 1995 ήμουν ένα μικρό κοριτσάκι, με μαλλιά καστανά σκούρα και φράντζα, πιο αδύνατο απ’ ό,τι είμαι τώρα, διότι ο χωρισμός αδυνατίζει. Ήμουν φρεσκοχωρισμένη από πεντάχρονη συμβίωση, μετακόμιζα στο νέο μου σπίτι κι έκανα πολλή παρέα με την Άννα Βίσση και τον Νίκο Καρβέλα – για την ακρίβεια, τους είχα κατσικωθεί στην Εκάλη και με ντάντευαν 24 ώρες το 24ωρο. Έκανα ραδιόφωνο στον Αθήνα 9.84 και παρουσίαζα το Mega Star. Δεν σκεφτόμουν τίποτα, δεν σχεδίαζα τίποτα, γιατί είναι πάγια τακτική μου να μην κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Αφήνω πάντα τα πράγματα να με εκπλήξουν. Πρέπει να είχα αγοράσει το δεύτερο αυτοκίνητό μου, ένα Renault Clio, για το οποίο όλοι με κορόιδευαν και μου έλεγαν ότι είναι σαν αβγό: ‘‘Πάρε το αβγό σου από εδώ…’’ ήταν η μόνιμη ατάκα της παρέας».

Πηγή: yupi