Ο Σωτήρης Καλυβάτσης άνοιξε την πόρτα του… «σπιτικού» του και φιλοξένησε το ένθετο PIAZZA της εφημερίδας Veto σε μια συνέντευξη διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει.
Κι αυτό, γιατί εδώ και τρία χρόνια μένει στο σκάφος του, τον Ανακρέοντα, το οποίο έχει δέσει στη Μαρίνα Ζέας. Αυτό είναι το καταφύγιό του κι εκεί δέχτηκε να αποκαλύψει όλα όσα αφορούν στον… θαλασσινό τρόπο ζωής του.
«Όταν χρειάστηκε να κατεβώ στην Αθήνα ήρθα από τη θάλασσα με το δικό μου «σπίτι» και ήταν επιλογή μου να μείνω εδώ. Ευτυχώς μπορώ να κανονίζω τις δουλειές ώστε να είμαι στην ώρα μου. Αν δούλευα στην Βενετία και στο Αμστερνταμ που έχει κανάλια, θα ήταν ακόμη πιο ωραία γιατί θα πήγαινα στη δουλειά με το σκάφος».
Τι αν και δεν έχει όλες τις ανέσεις ενός κανονικού σπιτιού; Τίποτε δεν λείπει από το νοικοκυριό του… Αφήστε που ο «καραβονοικοκύρης» τα κάνει όλα και συμφέρει. Μαγειρεύει, σιδερώνει, ξεσκονίζει. Με το πλύσιμο των ρούχων έχει ένα θέμα αλλά ας είναι καλά οι… εθελοντές.
Όσο για το έτερον ήμισυ; Πρέπει να… συντονιστεί με το σκάφος. Κι αν πάλι, δεν του βγει …θαλασσο-λύκαινα, ο Σωτήρης δεν ζορίζεται. Λύνει κάβους και μην τον είδατε.
Όσο για το αν νοιώθει καπετάνιος απαντά: «Ο καπετάνιος είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Μπορώ να πω εκκολαπτόμενος. Αν κι ασχολούμαι πολλά χρόνια -έχω το δίπλωμα από το 1993- κι έχω κάνει πολλά ταξίδια έχω ακόμη πολλά να μάθω».
Σχετικά με τα τηλεοπτικά του… ταξίδια ο Σωτήρης Καλυβάτσης βρίσκεται στο στάδιο των συζητήσεων.
«Μου λείπει η σάτιρα. Έχω, όμως, το εξής θέμα. Δεν με ικανοποιεί να δείχνω απλά αυτά που συμβαίνουν και να τα σχολιάζω. Θέλω να δημιουργώ εικόνα, να μεταμφιέζομαι, να φτιάχνω έναν κόσμο ο οποίος να είναι σε υπερβολή αυτό που βιώνουμε μπας και καταλάβουμε τι τραβάμε. Μπορεί για πολλούς να είναι ξεπερασμένος αυτός ο τρόπος γιατί ήταν και οι «Δέκα μικροί Μήτσοι» και το ΑΜΑΝ. Δεν σκέφτομαι ανταγωνιστικά. Εκεί που είναι να πάει ο καθένας πηγαίνει. Αν συμφωνήσω να κάνω κάτι, δεν είναι αυτοσκοπός μου να είμαι απέναντι από τα παιδιά, ούτε έχω κάτι με τον Κανάκη για να του βγάλω το μάτι. Ίσα, ίσα 10 χρόνια ήμασταν παρέα, γίναμε γνωστοί και καταξιωθήκαμε από τη δουλειά που κάναμε. Δεν τραβάω κανένα ζόρι».
