Στις 25 Ιουνίου 2009,
ο «Κόσμος τού Παιδιού» εγλύτωσε από έναν διάσημο εφιάλτη του.
Εκείνην τη μέρα έπαψε να αναπνέει
η παιδόφιλη μούμια με το ονοματεπώνυμο «μάϊκλ τζάκσον».
Οι οπαδοί του, οι θαυμαστές του, κλαίγαν’ και οδύρονταν,
ενώ στον θρήνο συμμετείχε
και το πάντα ετοιμοπόλεμο και εν’ εγρηγόρσει «Κίνημα των RIPάκηδων»·
ο «rip-άκιας» έχει στα χρωμοσώματά του το «τυφλό μοιρολόϊ»,
ενώ διακρίνεται και από χαρακτηριστική αδυναμία διΰλισης των προσώπων
και των πράξεών τους,
την οποία επικαλύπτει με τις σεσημασμένες, ηλιθίως γενναιόδωρες ατάκες
«Συγχωρεμένος», «Ο νεκρός δεδικαίωται», κ.ο.κ..
Εκείνες τις μέρες είχα πάει κόντρα στο παγκόσμιο συναισθηματικό ρεύμα
και έγραψα ένα άρθρο-λίβελλο για την αποδημήσασα παιδόφιλη μούμια·
ένα άρθρο που το περιεχόμενό του συμπυκνωνόταν στη φράση
«Πέθανε ένα κακό παράδειγμα.».
Διότι, αυτό ήταν η παιδόφιλη μούμια με το ονοματεπώνυμο «μάϊκλ τζάκσον»:
ένα κακό παράδειγμα.
Μάλιστα,
αν συνυπολογίσουμε την εκκωφαντική δημοσιότητα
που απελάμβανε το εν’ λόγω ον,
δεν ήταν απλώς «κακό», αλλά «Κάκιστο Παράδειγμα».
Και ναι,
το δηλώνω ευθέως,
ότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση σε περιπτώσεις σαν αυτήν,
να επιδείξω την οποιανδήποτε ελαστικότητα ή κατανόηση.
Εν’ κατακλείδι,
αρνούμαι να αντιμετωπίσω με σφαιρικότητα την Παιδοφιλία
(εξ’ ου και επέλεξα να μη συνοδεύσω το άρθρο μου
με φωτογραφία που να απεικονιζόταν κάποιο από τα θύματα,
διότι θα ήταν σαν να διέδιδα το Λάθος Μήνυμα).
…
Η παιδόφιλη μούμια με το ονοματεπώνυμο «μάϊκλ τζάκσον»
είχε διττά προφητικό ρόλο, ρόλο Προάγγελου,
για δύο δεινά που ερχόντουσαν να ταλανίσουν την Ανθρωπότητα.
Η παιδόφιλη μούμια με το ονοματεπώνυμο «μάϊκλ τζάκσον»
απενοχοποίησε την κακή χρήση τής Πλαστικής Χειρουργικής,
και -πάνω απ’ όλα- ήταν το ιδανικό promotion για την Παιδοφιλία.
Η δεκαετία τού ’80
(η «Τελευταία Δεκαετία τής Αθωότητας» όπως αγαπώ να την αποκαλώ),
απετέλεσε την ιδανική συγκυρία για να αναδειχθεί το συγκεκριμένο ον,
να αναχθεί σε παγκοσμίου βεληνεκούς καλλιτεχνικό φαινόμενο,
και στη συνέχεια να μετατρέψει τις παιδοφιλικές τάσεις του
αλλά και την αρρωστημένη εμμονή του
να αλλάξει πρόσωπο και χρώμα προσώπου,
σε χαριτωμένη ιστορία μυστηρίου.
Την ώρα που ακόμη ο κόσμος ήταν ανυποψίαστος,
η παιδόφιλη μούμια με το ονοματεπώνυμο «μάϊκλ τζάκσον»
προκαλούσε ασύλληπτη ζημιά σε ανθρώπους κυρίως νεαρής ηλικίας·
πίσω από τη «Χώρα τού Ποτέ» και από την αντιμικροβιακή μάσκα του,
κρυβόταν ένα άτομο που κατέστρεφε τα παιδιά που τυγχάναν’ θαυμαστές του.
Κονιορτοποιούσε τον Παιδικό Κόσμο διδάσκοντας την απέχθεια για το Φυσικό,
την Απληστία, το Μίσος για την Ατέλεια,
την Άρνηση προς το Αληθινό Πρόσωπο.
Και βεβαίως, η Κορωνίδα ήταν η Σεξουαλική Κακοποίηση Παιδιών.
…
2019. Η Ανθρωπότητα, ξάφνου, εξύπνησε.
Χρειαζόταν να προβληθεί το σοκαριστικό ντοκιμαντέρ «Leaving Neverland»
(στο οποίο φιλοξενούνται μαρτυρίες θυμάτων τής παιδόφιλης μούμιας,
καθώς και πλείστες ακόμη αποδείξεις),
για να σταματήσουν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανά τον κόσμο
να παίζουν τα τραγούδια τού αποκρουστικού όντος.
Το αμείλικτο ερώτημα είναι
«Γιατί χρειάστηκαν 30-40 χρόνια για να έρθει ο αποκλεισμός του;
(και μάλιστα, μετά θάνατον)».
Όχι, δεν μέμφομαι τη σημερινή εποχή·
είναι υπέρ της η απόφαση που πήρε
να καταδικάσει -έστω και μετά θάνατον- την παιδόφιλη μούμια.
Ιστορικώς, η ευθύνη βαραίνει τις προηγούμενες δεκαετίες.
Ένα ολόκληρο σύστημα έβγαλε και συνεχίζει να βγάζει δισεκατομμύρια,
πάνω στο «lifestyle»
που προήγαγε η παιδόφιλη μούμια με το ονοματεπώνυμο «μάϊκλ τζάκσον».
Το τραγικό είναι,
ότι σε αυτό το σύστημα αποσιώπησης και αργυρώνητης συνενοχής,
συμμετείχαν και γονείς παιδιών,
τα οποία είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση·
«γονείς-τέρατα»,
που δέχονταν να αθωώσουν τον βιασμό των παιδιών τους
παίρνοντας αποζημίωση εκατομμυρίων δολαρίων.
…
Ανακεφαλαιώνοντας…
Η εποχή που ζούμε είναι κομβική για την Πορεία τής Ανθρωπότητας,
ακριβώς επειδή είναι μεταιχμιακή.
Η εποχή που ζούμε είναι καραμπινάτα παιδοφιλική·
όχι μόνο στο επίπεδο των αρρωστημένων σεξουαλικών ορέξεων εις βάρος ανηλίκων,
αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο και προσανατολισμό
καταστροφής και ισοπέδωσης τής Παιδικής Ψυχολογίας.
Δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσεις ως «αντικείμενο τού Σεξ» ένα παιδί,
ώστε να θεωρείσαι «παιδόφιλος».
Παιδόφιλος είσαι και όταν -παντί τρόπω-
προκαλείς οδύνη και αίσθηση βιασμού στην Παιδική Ψυχή.
Παιδόφιλοι είναι και οι τζιχαντιστές
που βάζουν παιδάκια να αποκεφαλίζουν αιχμαλώτους.
Παιδόφιλοι είναι και αυτοί που εξωθούν ανηλίκους
να κάνουν αισθητικές επεμβάσεις άνευ λόγου και αιτίας
(για να κάνω και δηκτικό χιούμορ,
ειρωνευόμενος την υστερία που υπάρχει πλέον με τις «πλαστικές»,
αν μετά από λίγα χρόνια αποφασίσουν τα ραδιόφωνα
ότι δεν θα παίζουν τα τραγούδια όσων γυναικών έχουν καταφύγει στο «νυστέρι»,
θα φτάσουμε να ακούμε μόνο τραγουδιστές).
Παιδόφιλος είναι κάθε ενήλικας που δεν σέβεται το Παιδί.
ΤΕΛΟΣ.
Ο Υπο-Κοσμικός
