Επειδή είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να επεξεργαστώ όλες τις πληροφορίες που “έσκασαν” ταυτοχρόνως στην επικαιρότητα επιλέγω να μοιραστώ μαζί σας την δική μου εμπειρία με την… ΠΟΛΙΤΙΚΗ (ω, ναι! μου έχει συμβεί και αυτό).
ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στο πλατό της εκπομπής, η Εύη Δρούτσα με ρώτησε αν μου έχουν προτείνει να κατέβω στις εκλογές υποψήφια με κάποιο κόμμα. Την ερώτηση την βρήκα “στο κλίμα των ημερών” και αναμενόμενη.
Δυστυχώς όμως η Εύη, χωρίς να το ξέρει, μου ξύπνησε μνήμες “φρίκης”. Νομίζω ότι κάτι παρόμοιο θα νοιώθουν οι ναυαγοί του Σαμίνα , τα θύματα σεισμών , εκείνοι που έχουν κρατηθεί όμηροι και όσοι τέλος πάντων έχουν υποστεί τραυματική εμπειρία στην ζωή.
Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ ΩΣ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
Λίγα χρόνια πριν αποφάσισα να κατέβω υποψήφια δημοτική σύμβουλος στον δήμο μου. Με είχανε καιρό στο “πίτσι – πίτσι”, τότε δεν έκανα τηλεόραση, είχα δηλαδή χρόνο να διαθέσω για τα προβλήματα του δήμου, το είδα λίγο… “πατριωτικά” (του στυλ να βοηθήσω την γειτονιά μου) και πήρα την απόφαση να κατέβω!
Τρεις μήνες μετά την εκλογή μου παραιτήθηκα. Είχα ζήσει μέχρι τότε 15 χρόνια στα κανάλια, η εμπλοκή μου, όμως, στην τοπική αυτοδιοίκηση με έκανε να σκεφτώ ότι ο κόσμος της τηλεόρασης είναι πραγματικά αγγελικά πλασμένος.
ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ
Να ξεκινήσω με το “ξεφτιλίκι” των φυλλαδίων. Εγώ δεν ήθελα να τυπώσω. Με πείσανε ότι, αν δεν τύπωνα, οι υπόλοιποι υποψήφιοι θα θεωρούσανε ότι τους σνόμπαρα. Σεμνή λοιπόν εγώ, αποφάσισα να τυπώσω τα ελάχιστα. Έβαλα μια φωτογραφία, έγραψα και τρεις κουβέντες μίνιμαλ από κάτω, πήρα το μισό πακέτο και το παρέδωσα στο εκλογικό κέντρο. Το άλλο μισό έπρεπε να το κρατήσω για να το μοιράσω, όπως μου είπανε, στον φούρνο , στον μπακάλη , στο καθαριστήριο , στο μαγαζί με τα υδραυλικά , στο μίνι μάρκετ, στα κομμωτήρια…
Με τα “μούτρα” στο πάτωμα, πήγα στους φίλους μου μαγαζάτορες. Κατά ριπάς, μάζεψα τα πρώτα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι συνδημότες μου.
Τα καντήλια του νεκροταφείου ήταν ψηλά στις προτεραιότητες. Έπρεπε να αντιμετωπισθεί το θέμα, πώς να ελέγχει ο δήμος, δηλαδή, εκείνους που είχαν επιληφθεί του θέματος “τάφοι”. Αυτό σημαίνει: καθάρισμα, άναμμα καντηλιών, λουλούδια… Το σημείωσα το θέμα στο ημερολόγιό μου και άρχισα να σκέφτομαι τρόπους επίλυσης.
Επόμενο μέγα θέμα ήταν οι ανδριάντες των οπλαρχηγών. Εμείς, επειδή είμαστε στου Παπάγου, έχουμε πολλά μνημεία. Ο στρατάρχης Παπάγος, ας πούμε, είναι πάνω σε άλογο στην είσοδο του δήμου και κοιτάει το Πεντάγωνο. Πολλές κυρίες αποστράτων όμως επιθυμούσαν την κατασκευή προτομών του Παπάγου (όχι του δήμου, του στρατηγού) αλλά και άλλων επιφανών στρατιωτικών συνομηλίκων του στρατάρχη, στα μικρά παρκάκια της περιοχής. Η αντιπαράθεση στο κομμωτήριο που μοίραζα φυλλάδια είχε επικεντρωθεί στο αν πίστευα ότι ο Υπίλαρχος “τάδε” έπρεπε να αναδειχθεί με πράσινο μάρμαρο Τήνου ή με λευκό Πεντέλης ή να προκύψει σε συνδυασμό μάρμαρου – ξύλου, με ή χωρίς άλογο. Για το άλογο επίσης υπήρχε αντιπαράθεση, αν θα έπρεπε να βγει σε στυλ “ροντέο”, δείγμα ότι το “δάμαζε” ο καβαλάρης, ή σε στυλ “στάσης”, με το κεφάλι όμως του αλόγου προς την “Κόκκινη Μηλιά”…
Θυμάμαι ότι μου προτείνανε πολλά άλογα, σε φωτογραφίες, για να επιλέξω. Άσπρα, καφέ, τον Βουκεφάλα (του Αλέξανδρου) που ως πρότυπο “δούλευε πολύ”, του Κολοκοτρώνη (από την παλιά Βουλή)… Μια κυρία (α! η χήρα Ναυάρχου, έχω ξαναγράψει για τις απόψεις της) μου είχε φέρει ένα κάδρο που η αδερφή της η ανύπαντρη είχε στον τοίχο της σαλοτραπεζαρίας με ένα άλογο που βοσκούσε στα Μετέωρα… Επέμενε ότι το βλέμμα εκείνου του αλόγου θα μπορούσε να αποτυπωθεί θαυμάσια από τον γλύπτη που θα έφτιαχνε το μνημείο.
Το θέμα ήταν ότι πρώτα έπρεπε να καταλήξουμε στο τι θα έκανε το άλογο για να βρούμε την στάση του καβαλάρη μετά… Ομολογώ ότι έψαχνα τότε σε βιβλία με τίτλους όπως “Η ιστορία του Συριανού αλόγου”, “Αραβικά άλογα επιβήτορες” και “Το άλογο από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας” προκειμένου να βρω φωτογραφία ή σκίτσο με κατάλληλο άλογο που θα μπορούσε να δεχθεί πάνω του κάποιον από τους υποψήφιους.
Από την ώρα και την στιγμή που τύπωσα τα φυλλάδια, το τηλέφωνο του σπιτιού χτυπούσε ασταμάτητα. Κυρίες, φίλες της γιαγιάς από το Αρσάκειο, προθυμοποιούνταν να μου κάνουν βεγγέρες για να μιλήσω (!!!) σε οπαδούς του συνδυασμού. Το παιδί μου, τότε, θυμάμαι με προειδοποίησε, ότι θα μπορούσε να μου συγχωρήσει τα πάντα… αλλά η απόφασή μου εκείνη τον οδηγούσε στο να αναζητήσει μόνιμη κατασκήνωση αλλού. Μου θύμισε ότι συνέχιζε να πηγαίνει στο σχολείο, ακόμη και τότε που είχα φωτογραφηθεί για το Καμπαρέ, το “Κόκκινο Βελούδο” που παρουσίαζα στον Σκάι, με λαμπάκια πάνω στο κεφάλι, αλλά του ήταν αδύνατον να με παρακολουθήσει ως υποψήφια του δήμου μας.
ΤΑ ΣΑΜΠΟΤΑΖ
Η Υπονόμευση που δέχθηκα από τους συγγενείς των υποψηφίων του ιδίου συνδυασμού ήταν κάτι το απερίγραπτο. Καταρχήν, τα φυλλάδια που είχα τυπώσει και είχα στείλει στο εκλογικό κέντρο ρίχτηκαν στον υπόνομο. Ανακάλυψα, μέσα σε λαγούμι, το πρόσωπό μου χιλιολασπωμένο, ενώ η φωτογραφία μου είχε κανιβαλιστεί και χαμογελούσα… χωρίς δόντια!
Θυμάμαι ότι τότε ο Νίκος Ευαγγελάτος κάλεσε μερικές υποψήφιες για τους δήμους στην εκπομπή του στο ΑΛΤΕΡ. Βρέθηκα, λοιπόν, στο πάνελ με την Δάφνη Μπόκοτα, την Υβέτ, την Μαρία Τσοπανάκη, με τον Νίκο να συντονίζει.
Την επόμενη μέρα είχε βουίξει η γειτονιά ότι ήμουνα 55 χρόνων και ότι γέμιζα τσιρότα τον λαιμό μου για να δείχνω 35! Λυσσομανούσαν τα κομμωτήρια, ότι το παιδί το έκανα εκτός γάμου και ότι με το ζόρι παντρεύτηκα τον πατέρα του, ο οποίος, για να μην πάει στο μπαλαούρο για αποπλάνηση ανηλίκου, αναγκάστηκε να με παντρευτεί! Έμαθα, μετά την εκπομπή με τον Ευαγγελάτο, όπου “σατανιστήκανε” οι άλλοι υποψήφιοι που δεν είχανε πρόσβαση στα μίντια όπως εγώ, ότι τα μαλλιά μου ήταν περουκίνι και ότι από τις πολλές βαφές είχα χάσει τα δικά μου, αλλά το έκρυβα γιατί είμαι κομπλεξική. Μου “σφυρίξανε” ότι, επειδή είχα προτείνει σε μια φιλική κουβέντα να σταματήσουμε να φτιάχνουμε πολλά συντριβάνια και προτομές οπλαρχηγών για να βιδώσουμε καμιά κούνια στις παιδικές χαρές, ότι είμαι τακίμι με αναρχικούς και ότι μπήκα σε συνδυασμό “δεξιών” για να υπονομεύσω τον δήμαρχο, με σκοπό να πάρω στην επόμενη αναμέτρηση την δημαρχία!!!
ΤΟ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙ
Οι πιο “παλιοί” με συμβούλευσαν ότι… ΟΛΟΙ οι υποψήφιοι του συνδυασμού πρέπει να κάνουμε βάρδιες στην λαική αγορά, στον Φούρνο και έξω από την εκκλησία δίπλα στο Ηρώο. Εκεί έπρεπε κάτω από μια ομπρέλα να μοιράζουμε τα φυλλάδια του Δημάρχου, να ενημερώνουμε γιατί πρέπει οι δημότες να ψηφίσουνε Ξύδη (αυτό είναι το όνομα του δημάρχου, ο οποίος παραμένει στην θέση του), και να αποφεύγουμε τις ντομάτες από τους αντιπάλους με τακτ.
Εγώ, λοιπόν, έπρεπε να διαλέξω ομπρέλα. Στην λαική; Στο σούπερ μάρκετ; Στην εκκλησία; Ή στον Φούρνο; Πήγα μία φορά στον φούρνο, όπου κερνούσα λουκούμια και μουσταλευριές τους περαστικούς και έλεγα χαμογελώντας: “Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω! Με τίποτα δεν θέλω να ζητήσω ψήφο, αλλά αν ψηφίσετε τον καλό μας δήμαρχο να ξέρετε ότι είμαι και εγώ… (Αφεντικό καταλαβαίνεις το χάλι;). Την ίδια στιγμή που τα έλεγα, τους έχωνα στις τσάντες τα φυλλάδια του συνδυασμού, διότι έπρεπε να τα μοιράσω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την μέρα… Το πόσο “τραγική” είχα νοιώσει. Ήθελα να κλαίω, κρατώντας αγκαλιά τις μουσταλευριές. Εγώ, μπροστά στον φούρνο, δίπλα στον Χασάπη μας, που τον ξέρω χρόνια να προτείνω λύσεις για το νεκροταφείο και τις προτομές !!! Ήταν τότε… το διάστημα το προεκλογικό, που δεν έβλεπα το παιδί. Εν τω μεταξύ ήταν και οι τελετές . Μνημόσυνα πεσόντων, αρτοκλασίες, δοξολογίες, παρέλαση και γιορτές προσκόπων.
Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Οι πρώτοι που κατέρρευσαν πρώτοι εκείνοι την μέρα ήταν οι συγγενείς. Ζούσαν με τον τρόμο του “μαυρίσματος”. Τα προγνωστικά έδειχναν ότι “βγαίναμε”, αλλά η κάλπη είναι κάλπη. Φυσικά, όλοι (μα όλοι!) μου τάζανε ψήφο αλλά… αυτό, ξέρεις αφεντικό, το λένε για να γλιτώσουνε, και μόλις γυρίσεις την πλάτη βάζουνε μισό κομμάτι σαλάμι μέσα στο ψηφοδέλτιο και λιγδώνεται όλη η κούτα .
Εκείνη την νύχτα των εκλογών, στο σπίτι μου, μην αντέχοντας την διαπόμπευση σε περίπτωση ήττας, ο “άμαχος πληθυσμός” πήγε για ύπνο από τις εννιά. Χάπια είχανε πάρει, κάνανε τους κοιμισμένους, κλειστήκανε στους εαυτούς τους, μην αντέχοντας την “αποκαθήλωση μου”… δεν το έψαξα, δεν ξέρω… Εγώ καθόμουνα κουλουριασμένη στον καναπέ του καθιστικού με αναμμένο ένα πορτατίφ και τηλεφωνιόμουνα με έναν συνυποψήφιο οδοντίατρο, που κι εκείνος ήταν αφιονισμένος με τα δημοτικά και είχε κάνει τρομερές προσφορές λεύκανσης, εξαγωγών, απονευρώσεων και καθαρισμού πέτρας στους οπαδούς του. Εγώ κατέβαινα χωρίς ούτε μια προσφορά. Τι να έδινα; Το μόνο που θα μπορούσα ήταν συμβουλές για ντεκαπάζ . Εκείνος ο οδοντίατρος “έπαιζε” δυνατά. Μου είχαν πει ότι μέχρι γέφυρες έβαζε στο ένα τρίτο της τιμής της αγοράς! Πολύ καλό παιδί, ταγμένος και πορωμένος. Ένας άλλος υποψήφιος, που έπιανε το χέρι του από σχέδιο, έφτιαχνε προσχέδια τάφων και προτομών. Ενας υδραυλικός είχε ξεμπουκώσει όλους τους καυστήρες τζαμπουίτα… Σου λέω για πολύ σκληρό ανταγωνισμό προσφορών…
H ΕΙΔΗΣΗ
Τα χαρμόσυνα νέα μου τα μήνυσε ο οδοντίατρος: είχα εκλεγεί με τα “τσαρούχια”!!!
Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ
Δύο μήνες μετά την εκλογή μου, και αμέσως μετά από δύο δημοτικά συμβούλια, αποφάσισα να παραιτηθώ. Μετά από εκείνο το… χουνέρι ούτε για διαχειρίστρια πολυκατοικίας δεν θα πήγαινα.
