Επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από μια υπερφορτωμένη μέρα, κάνω ένα ντουζ για να διώξω όλες τις έγνοιες.
Κάθομαι στον αναπαυτικό πράσινο καναπέ που αγόρασα ειδικά για να ξεκουράζει το βλέμμα μου εκτός από το κορμί μου.
Η τηλεόραση παίζει στη διαπασών για να μου κρατά συντροφιά, ενώ κρατώ στα χέρια μου το δώρο του προϊσταμένου μου. Ένα βιβλίο, όχι από εκείνα τα μυθιστορήματα με το ύφος των άρλεκιν αλλά κάτι πιο σοβαρό για τα γούστα μου.
“Νιώθω φυλακισμένη στις σκέψεις μου” του Άλεξ Πατακός. “Μα τι μου έφερε ο αθεόφοβος; Βιβλίο του εγγονού του Πατακού; Το ημερολόγιο ενός χουντικού;”
Ξεφυλλίζω τις σελίδες και προσπαθώ να βγάλω μια άκρη. Όσο προχωράω διαπιστώνω ότι δεν είναι τελικά και τόσο κακό. Έχει χρήσιμες συμβουλές για όλες εκείνες τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν προβλήματα γενικά με το αντικείμενο το οποίο ασχολούνται.
Αφορά στην ιστορία της Άννας και κάθε Άννας. Εργάζεται ως “σύγχρονος ταχυδρόμος” εταιρείας. Δεν μιζεριάζει με κάθε μεταφορά που τη στέλνουν οι συνάδελφοί της στην πολυεθνική. Με χαρά “οργώνει” την Αθήνα. Ξαφνικά με ένα τηλέφωνο από Παλλήνη πρέπει να βρεθεί Κολωνάκι κι από εκεί Βάρκιζα.
“Η Πολυάννα ταχυδρόμος…” λέει χαμογελώντας. Μου αρέσει αυτό που κάνω γιατί βοηθάω τους συναδέλφους μου. Αν δεν ήμουν εγώ κάποιες δουλειές θα έμεναν πίσω ή δεν θα γινόντουσαν ποτέ. Ενώ είμαι διαρκώς στο δρόμο, αλλάζω παραστάσεις και δεν κλείνομαι στους τέσσερις τοίχους ενός
γραφείου.
Νιώθει ότι προσφέρει… Έτσι, αντιμετωπίζει την ξινή συμπεριφορά της κυρίας στην εφορία, την στρίγγλα στην τράπεζα που ζητάει χαρτιά και χαρτάκια, παράβολα και σφραγίδες… Την γραφειοκρατία και ένα σωρό στρεσογόνες
καταστάσεις. Με το χαμόγελο στα χείλη όλα γίνονται.
Εν ολίγοις εμείς επιλέγουμε την συμπεριφορά μας. Αν γκρινιάζουμε και σκεφτόμαστε αρνητικά προκαταβάλουμε τον εαυτό μας, απλώς μπλοκάρουμε τη δυνατότητά μας να βρούμε νόημα στις ώρες που είμαστε στην εργασία μας.
Ακόμη θέλουμε να έχει νόημα η ζωή μας και το αναγνωρίζουμε. Πώς γίνεται αυτό; Αντί να κλαιγόμαστε από το πρωί έως το βράδυ πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με την αλήθεια. Δηλαδή, όλοι θεωρούν ότι η σχέση της Ιωάννας είναι ιδανική.
Ο σύντροφός της είναι αυτό που λέμε “καλό παιδί”, με αδαμάντινο χαρακτήρα και όμορφος. Εκείνη όμως δεν βρίσκει νόημα στη σχέση. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με το “πρόβλημα” μας και παίρνουμε ουσιαστικές αποφάσεις.
Κόβουμε τον ομφάλιο λώρο και προχωρούμε παρακάτω. Πράγματι η Ιωάννα έλαμψε από ευτυχία στο πλευρό του λίγο ασχημούλη, λίγο κακούλη Αλέξη… Είχε βρει το νόημα της ζωής της.
Γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων μας είναι η εμμονή μας ότι “ο κόσμος περιστρέφεται γύρω μας”. Όχι δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Τα πράγματα είναι απλούστερα κατά τον Άλεξ Πατακό.
Χτίζουμε γύρω από το μυαλό μας μια φυλακή, της οποίας τους τοίχους δεν μπορούμε καν να δούμε. Γκρεμίζοντας αυτούς τους τοίχους είμαστε ελεύθεροι να αναζητήσουμε το δικό μας νόημα.
Κορίτσια, ήρθε ο καιρός να βγούμε λίγο από το “εγώ” μας και να ντυθούμε το “εμείς”, όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης. Αν σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για την παρουσίαση που δεν προλαβαίνουμε να ολοκληρώσουμε γιατί ο σατράπης εργοδότης μας από τον πλανήτη Άρη δεν εννοεί να καταλάβει ότι δεν είμαστε μηχανή.
Θα δούμε ότι εμείς είμαστε οι Αρειανοί και ότι ο εργοδότης μας δεν έχει παράλογες απαιτήσεις. Αρκεί να δούμε ψύχραιμα τα γεγονότα. Πέφτουμε στην ίδια μας την παγίδα… τις αρνητικές σκέψεις μας.
Η λύση είναι μία ή και δύο ή και τρεις… ίσως και χίλιες δεκατρείς. Το μεγάλο νόημα κρύβεται πίσω από μικρές κινήσεις. Το νόημα είναι ότι δεν υπάρχει νόημα…
Σας μπέρδεψα κοριτσάκια μου; Λοιπόν αντί να ψάχνουμε το μεγάλο και το ιδανικό ας κάνουμε ένα βήμα πίσω κι ας δούμε το “γιατί” που κρύβεται πίσω από κάθε πράξη. Διώξτε το μαύρο σύννεφο από τη ζωή σας και την κατάθλιψη που σας επισκέπτεται με την κούραση.
Η αποστασιοποίηση είναι η πράξη-κλειδί. Ξεκλειδώστε τη θετική σας πλευρά και δείτε τα καλά της αντιπαθητικής πελάτισσας, του κομπλεξικού φίλου του φίλου σας, ίσως και την απόλυσή σας. Όταν κλείνει ένας κύκλος ένας άλλος
ανοίγει…
Το χιούμορ σας σώζει… “Χαμογελάστε είναι μεταδοτικό”.
Αποδράστε από την πεζή πραγματικότητα όταν τα γεγονότα οδηγούν σε αδιέξοδο…Σίγουρα η ονειροπόληση θα σας βοηθήσει να επιστρέψετε στο πρόβλημα γεμάτες ενέργεια και λύσεις.
Ζητήστε μια χείρα βοηθείας. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο. Με το ομαδικό πνεύμα σίγουρα θα καταφέρετε να βάλετε τρίποντο… Μια καλή πάσα χρειάζεστε μόνο. Πόσο γρήγορα θα τελειώσει η απογραφή της χρονιάς! Θα θυμόσαστε και τα σκέρτσα της συναδέλφου σας Μπιμπι.
Η παιχνιδιάρικη διάθεση θα δώσει έναν χαρούμενο τόνο στον εργασιακό σας χώρο. Και θα μπορέσετε να συγχωρήσετε και το “καρφί” τη συνάδελφό σας. Αυτή την κοντή ξανθιά που τηλεφώνησε στο 1142 για το τσιγαράκι που ανάψατε στο τέλος της μέρας κρυφά στο γραφείο της γραμματείας.
Το κίνητρο της ζωής είναι διπλό. Είναι η αγάπη και η συνείδηση. Η προσφορά μας στη ζωή και την εργασία γίνεται για έναν από τους δύο λόγους. Πρέπει όμως να γίνεται και για τους δύο… Η εργασία όπως ο έρωτας είναι η ζωή μας και όχι μέρος της.
Με αυτό το βιβλίο, λοιπόν, ξεκλειδώθηκε ένα παραθυράκι του μυαλού μου. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν παγιδευμένη – για να μην πω στοιχειωμένη – σε ένα πύργο δυστυχίας. Ως δια μαγείας σηκώθηκα από τον πράσινο καναπέ μου. Βγήκα να πιάσω τη ζωή εκεί έξω…
Καμιά φορά στα πιο απλά πράγματα είναι οι λύσεις… Ένα βιβλίο, μια φράση, ένας φίλος, ένα αστείο. Αρκεί να αλλάξουμε νοοτροπία και να κάνουμε little happy thoughts, όπως λέει και η νεράιδα στον Πίτερ Πάν.
