(το παρόν πόνημα γράφτηκε στις 28 Φεβρουαρίου
-εν όσω βρισκόταν σε εξέλιξη το Πανελλήνιο Συλλαλητήριο Μνήμης-
και δημοσιεύεται σήμερα ώστε να διαχρονίζεται το μέγα μήνυμα τής τραγικής επετείου)
57 νεκροί.
Δύο χρόνια μετά.
Μία χώρα στους δρόμους.
Η Ελλάδα βιώνει σήμερα την «Τραγική Ειρωνεία των Αριθμών».
Η «28η Οκτωβρίου» είναι «Εθνική Εορτή»,
διότι συνδέεται άρρηκτα με το επίρρημα «ΟΧΙ»
που διαχρονικώς αποτελεί «Συγγραφή Ιστορίας».
Η «28η Φεβρουαρίου» ανάγεται πλέον σε «Εθνική Εορτή Ενσυναίσθησης»,
διότι -επίσης- συνδέεται άρρηκτα με το επίρρημα «ΟΧΙ».
Σήμερα λέμε «ΟΧΙ».
…
Σήμερα λέμε «ΟΧΙ» σε αυτό που συνέβη πριν από δύο χρόνια, σαν Σήμερα.
Σήμερα λέμε «ΟΧΙ» σε αυτό που συμβαίνει επί δύο χρόνια.
Σήμερα λέμε «ΟΧΙ» σε αυτούς που δημιούργησαν την «Τραγωδία των Τεμπών».
Σήμερα λέμε «ΟΧΙ» σε αυτούς που καταθέτουν τραγωδίες στον προσωπικό βωμό τους.
Γράφω ετούτες τις λέξεις με Θλίψη.
Γράφω ετούτες τις λέξεις κυρίως με Οργή.
Βρίσκομαι στη σύνθετη κατάσταση
που συμπυκνώνεται στη φράση «Κλαίω από τα νεύρα μου…».
…
Οι σκέψεις, από τη μία σκόρπιες και από την άλλη συμπαγείς.
Τα συναισθήματα, ομοίως.
Το πρόσωπο, συνοφρυωμένο.
Τα χείλη, σφιγμένα.
Τα μάτια, δακρυσμένα.
Το βλέμμα, βγάζει φλόγες,
οι οποίες δεν είναι αγνώστου προελεύσεως όπως εκείνες στο σιδηροδρομικό δυστύχημα·
τουναντίον,
πρόκειται για φλόγες που πυροδοτούνται από τη Μνήμη
και από την άρνηση να παραδοθείς στην Αμνησία.
Άπαντες οι άνθρωποι με εν-συναίσθηση έτσι (θα) είμαστε σήμερα.
…
Η «Τραγωδία των Τεμπών»
-όπως και κάθε τραγωδία με αντίστοιχα χαρακτηριστικά-
αντιμετωπίζεται είτε με Δικαιοσύνη, είτε με Επανάσταση.
Και το βέβαιο είναι,
ότι μέχρι τώρα η περιβόητη «Νεοελληνική Δικαιοσύνη»
έχει επιδείξει τα σεσημασμένα συντεχνιακά αντανακλαστικά της,
συνδυασμένα από το -ψυχιατρικών διαστάσεων- «Σύνδρομο Θεότητας».
Η «28η Φεβρουαρίου» εκφράζεται με τρία «Ε»
(«Εθνική Εορτή Ενσυναίσθησης»),
η «Νεοελληνική Δικαιοσύνη εκφράζεται με τρία «Δ»
(Δειλία-Διαπλοκή-Διαφθορά).
…
57 νεκροί.
57 ήρωες.
57 άνθρωποι που δεν ρωτήθηκαν αν ήθελαν να γίνουν «ήρωες».
57 άνθρωποι που δεν συναίνεσαν να γίνουν «ήρωες».
Αλίμονο στο Έθνος που χρειάζεται Ήρωες.
…
Εκ γενετής, εκ φυσικής ροπής,
αντιμετωπίζω με οξεία δυσπιστία -έως και με άρνηση-
τα πρόσωπα που το (εκάστοτε) Σύστημα επιβάλλει στην Κοινωνία
ως «Τοτέμ», ως «Ταμπού», ως άτομα που υποχρεωτικώς βρίσκονται στο Απυρόβλητο.
Επί παραδείγματι,
ποιοι είναι οι δύο πολιτικοί που φέρουν τον ύψιστο προσδιορισμό «Εθνάρχης»;
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Οι ανιστόρητοι πολίτες, λοιπόν,
οι άσχετοι, οι ανίδεοι, οι ανενημέρωτοι,
δέχονται να μηρυκάζουν έτι περαιτέρω τη «μασημένη τροφή»
που αφειδώς τούς προσφέρεται παιδιόθεν
για λόγους προπαγάνδας και επίπλαστου πατριωτικού μεγαλείου.
Όμως, οι καθ’ ύλιν αρμόδιοι επιστήμονες (οι ημεδαποί και ουχί οι «οχτροί»),
γνωρίζουν ότι δεν είναι τόσο ειδυλλιακή η Αλήθεια.
«Εθνάρχης» ο Ελευθέριος Βενιζέλος;
«Εθνάρχης» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής;
Δύο «Εθνάρχες» με τόσο μικρή χρονική απόσταση μεταξύ τους;
Δεν αμφισβητώ ότι υπήρξαν εξέχουσες πολιτικές φυσιογνωμίες,
αλλά διαφωνώ καθέτως με την τάση που λέγεται «Εξιδανίκευση».
Ναι, ήταν χαρισματικοί πολιτικοί μεν,
αλλά διέπραξαν και τεράστια σφάλματα
που προξένησαν -ποικιλοτρόπως- σημαντικές ζημίες στο Έθνος
(δεν είναι τής παρούσης η στοιχειοθέτηση τής σκληρής πραγματικότητας,
μα μπορείτε να διαπιστώσετε την ισχύ της αν ανατρέξετε στην Ιστορία).
Και εν τέλει, πόσοι «Εθνάρχες» χωρούν σε διάστημα μερικών δεκαετιών;
Παράγουμε περισσότερους «Εθνάρχες» απ’ όσους μπορούμε να καταναλώσουμε.
Ο μοναδικός άνθρωπος που -ενδεχομένως να- δικαιούταν να θεωρηθεί «Εθνάρχης»,
είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Όμως, δεν επρόλαβε.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας,
ο πρώτος Κυβερνήτης στην Ιστορία τής Νεότερης Ελλάδος,
δολοφονήθηκε από τούς κοτζαμπάσηδες Μαυρομιχαλαίους
που ήταν οι «Βολεμένοι επί Τουρκοκρατίας»
και διεπίστωσαν ότι αυτός ο ακέραιος άνθρωπος ήταν άμεσος κίνδυνος
για τα προσωπικά συμφέροντά τους και για τις μελλοντικές βλέψεις τους.
Θλιβερά ελληνοειδή που είχαν την κατεχόμενη Ελλάδα ωσάν τσιφλίκι τους.
Οι Τσιφλικάδες ήταν οι Δολοφόνοι τού Ιωάννη Καποδίστρια.
…
Μετά από τη «Συμφωνία των Πρεσπών»
-η οποία ήταν, κατά την προσωπική μου άποψη,
μία από τις ελάχιστες εθνικές επιτυχίες τής κυβέρνησης Τσίπρα-
είχα περιγράψει την ντιενεϊκώς σοβούσα παθογένεια
μέσω τής ακόλουθης ρήσης που αποτελεί κοινωνι(ολογι)κή ηθογραφία:
«Οι Σκοπιανοί είναι “Επαίτες Ιστορίας” και οι Νεοέλληνες είναι “Επαίτες Γεωγραφίας”.».
Ένας τσιφλικάς είναι ο Νεοέλληνας.
Ένας (wanna be) τσιφλικάς είναι ο Νεοέλληνας.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος οδήγησε στην «Τραγωδία τής Μικράς Ασίας»,
υποκύπτοντας στην τσιφλικίζουσα «Μεγάλη Ιδέα τού Νεοέλληνα»
(λες και η «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» χτίστηκε με ροδοπέταλα,
λες και η «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» έπρεπε να είναι το ισόβιο «οικοπεδάκι»).
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής οδήγησε στην «Τραγωδία των Τεμπών»,
κληροδοτώντας το επώνυμό του σε παντελώς ανίκανους συγγενείς του.
Νεποτισμός.
Οικογενειοκρατία.
Απ’ ευθείας αναθέσεις αξιωμάτων, με μοναδικό κριτήριο το «DN.A.».
Αν -επί παραδείγματι- ο πρόγονος ήταν διακεκριμένος χειρουργός,
ο απόγονος αντιμετωπίζεται a priori ως επίσης διακεκριμένος χειρουργός
ενώ τα πεπραγμένα του αποδεικνύουν ότι είναι «χασάπης».
Κώστας Καραμανλής, γυιος τού Αχιλλέα και ανιψιός τού «Εθνάρχη» Κωνσταντίνου.
Ποιος δεν θυμάται το στιγμιότυπο που διαδραματίσθηκε στη Βουλή
όταν -μόλις οκτώ μέρες πριν από το μνημειώδες δυστύχημα, στις 20 Φεβρουαρίου-
εξεστόμιζε την περιβόητη φράση «Διασφαλίζουμε την Ασφάλεια των Τρένων.»,
ποιος δεν θυμάται αυτό το πολιτικό σκύβαλο να κραδαίνει το δάχτυλo,
ποιος δεν θυμάται το θράσος και το ύφος χιλίων καρδιναλίων,
ποιος δεν θυμάται τούς κίβδηλους κλαυθυρμούς του στον τόπο τής τραγωδίας,
ποιος δεν θυμάται αυτήν την εξευτελιστική «Τραμπάλα τής Θρασυδειλίας»…
…ποιος δεν θυμάται ότι είχε χρησιμοποιήσει «σκονάκι» στις δηλώσεις του,
ποιος δεν θυμάται ότι είχε χρησιμοποιήσει «σκονάκι» στο Συναίσθημα,
ποιος δεν θυμάται ότι είχε υποβάλει την παραίτησή του
επειδή σε ελάχιστες εβδομάδες θα επερχόταν -ούτως ή άλλως-
η δρομολογημένη διάλυση τής Βουλής
και θα προκηρύσσονταν οι Εθνικές Εκλογές,
ποιος δεν θυμάται ότι είχε την αναισθησία να ξαναβάλει υποψηφιότητα
και -κυρίως- ποιος δεν θυμάται
ότι αυτό το πολιτικό σκύβαλο, αυτό το θλιβερό ον,
είχε το απύθμενο θράσος να χασκογελάει μετά από την επανεκλογή του
και να ξεστομίζει την αποτρόπαια πομπή «Τα “κάστρα” δεν πέφτουν.».
Η Ντροπή τού Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Βεβήλωση Νεκρών.
Περιΰβριση Νεκρών.
Οι οικογένειες των θυμάτων υφίστανται επί δύο χρόνια
την πολύπτυχη βεβήλωση και περιΰβριση των νεκρών τους,
από ποταπούς «κανακάρηδες» που είναι αξιακώς νεκρωμένοι
και ενδιαφέρονται αποκλειστικώς για τις ποτισμένες με αίμα καθέδρες τους
(μέχρι και «μπάζωμα» διαμελισμένων ανθρώπων μετήλθαν οι υπάνθρωποι,
προκειμένου να σβήσουν τα άσβηστα ίχνη τού εγκλήματός τους).
Οι οικογένειες των θυμάτων υφίστανται επί δύο χρόνια ακραία βία,
υφίστανται βιασμό από τούς στυγνούς κι αναίσχυντους λαϊκιστές,
ούσες καταδικασμένες να μαγαρίζεται το πένθος τους
από τις μεθοδευμένες κατηγορίες για δήθεν κομματικά κίνητρά τους.
Ναι,
σε αυτό το απόπατο σημείο έχουν φτάσει οι απόγονοι
που αφήνουν ως κληροδοτήματα στην Πατρίδα
ο (κάθε) «Αποστάτης» κι ο (κάθε) «Εθνάρχης»·
αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς για τον θάνατο τού ανθρώπου (σου),
αυτομάτως έχεις «κομματικά κίνητρα» και υπηρετείς «κομματικά συμφέροντα»
(το συγκεκριμένο φαινόμενο περιγράφεται στην Ψυχολογία ως «Προβολή»
και στην πραγματικότητα μαρτυρά τη μύχια αφετηρία
που έχουν σε κάθε ενέργειά τους οι απανταχού σαθροί πολιτικάντηδες).
…
Μόλις τώρα,
υπήρξε πανελληνίως η πιο συγκινητική «Ενός Λεπτού Σιγή» τής εποχής μας.
Μέσα στην οχλαγωγική δυστοπία που ζούμε,
είχαμε βαθιά ανάγκη αυτήν τη Στιγμή, αυτήν τη Σιγή.
Σταμάτησα να γράφω, σηκώθηκα όρθιος, έμεινα ακίνητος,
τα μάτια γεμίσανε δάκρυα από τη Βροντοφωνάζουσα Σιωπή,
ένας κόμπος στον λαιμό με συνέδεσε για λίγα δευτερόλεπτα
με την εμβληματική φράση «ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ» των θυμάτων.
Ελάχιστος «Φόρος Τιμής και Μνήμης»
προς τούς ανθρώπους που έγιναν ένδοξοι ήρωες χάνοντας αδόξως τη ζωή τους.
ΥστερόΓιωργο..:
57 νεκροί.
Δύο χρόνια μετά.
Μία χώρα στους δρόμους.
Ουδόλως τυχαία η διατύπωση «Μία χώρα στους δρόμους.»,
διόλου τυχαίως απέφυγα τη γενίκευση «Όλη η χώρα στους δρόμους.».
Σήμερα υπάρχει μία υπέροχη χώρα,
μία χώρα που έχει ρίζες σε όλες τις χώρες τού Κόσμου,
η «Χώρα τής Αλληλεγγύης», η «Χώρα τής Εν-Συναίσθησης»,
που παντοιοτρόπως -έκαστος με τον τρόπο του και με τη δυνατότητά του-
είναι στους δρόμους, συμμετέχει στο Πένθος, λέει το Μεγάλο «ΟΧΙ»,
απαιτεί ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Σήμερα, όμως, υπάρχει και μία άλλη «χώρα», ταυτόσημη με την Ψώρα,
που θα μείνει μακριά από αυτούς τούς ευλογημένους δρόμους,
που θα ειρωνεύεται, που θα προσπαθεί να αποδομήσει,
που θα ανακαλύπτει ύποπτα κίνητρα στο Πένθος,
που θα μονολογεί «Άντε επιτέλους να τελειώσει αυτή η γαμημένη μέρα,
να πάνε στα σπίτια τους όλοι αυτοί οι άεργοι μπαχαλάκηδες.».
Από τη μία, ο Λαός (ο Έλληνας).
Από την άλλη, ο Λαϊκισμός (ο Νεοέλληνας).
Δύο διαφορετικοί κόσμοι που -οποία δυστυχία- αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία
και ενίοτε μπερδεύονται μεταξύ τους στη «Ρουτίνα τής Καθημερινότητας».
Θέλει γενναία προσπάθεια να είσαι «Λαϊκός Άνθρωπος»,
θέλει γενναία προσπάθεια να μην καταντάς «Λαϊκισμένος Άνθρωπος».
Κανένας Λαός χωρίς Επανάσταση.
Καμία Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη.
Ελληνική Δικαιοσύνη,
αυτοί οι 57 άνθρωποι είναι μάρτυρες κατηγορίας σου
και οφείλεις -έστω ετεροχρονισμένα, έστω μετανοώντας- να τιμήσεις τη μνήμη τους
(η αναφορά γίνεται με ηλικιακή και με ονομαστική σειρά):
Παναγιώτης Μπουρνάζης 14 ετών
Αναστασία Παπαγγελή 18 ετών
Αναστασία Πλακιά 19 ετών
Θωμαή (Θώμη) Πλακιά 19 ετών
Μαρία-Θωμαή (Μάρθη) Ψαροπούλου 19 ετών
Χρυσή (Χρύσα) Πλακιά 19 ετών
Ελένη Τσίντζα 20 ετών
Κλαούντια-Αλεξάνδρα Λάτα 20 ετών
Φραντσέσκα Μπέζα 20 ετών
Αναστάσιος Κουτσόπουλος 21 ετών
Αγάπη Τσακλίδου 22 ετών
Αφροδίτη Τσιωμά 22 ετών
Γεώργιος Παπάζογλου 22 ετών
Εριέττα Μόλχο 22 ετών (αγνοούμενη που θεωρείται νεκρή)
Ιορδάνης Αδαμάκης 22 ετών
Ιφιγένεια Μήτσκα 22 ετών
Ντένις Ρούτσι 22 ετών
Άγγελος Τηλκερίδης 23 ετών
Καλλιόπη (Κέλλυ) Πορφυρίδου 23 ετών
Κυπριανός Παπαϊωάννου 23 ετών
Νικήτας Καραθεοδώρου 23 ετών
Αναστασία Αδαμίδη 24 ετών
Δήμητρα-Ευαγγελία Καπετάνιου 24 ετών
Δημήτριος Ασλανίδης 26 ετών
Ελισάβετ Χατζηβασιλείου 26 ετών
Ιωάννης Καρασάββας 27 ετών
Σωτήριος Καραγεωργίου 27 ετών
Δημήτριος Οικού 28 ετών
Ελπίδα Χούπα 28 ετών
Δημήτριος Μασσαλής 29 ετών
Νικόλαος Ναλμπάντης 29 ετών
Παναγιώτης Χατζηχαραλάμπους 29 ετών
Σοφία-Ειρήνη Ταχμαζίδου 31 ετών
Mia Mohhammad Edris 33 ετών
Αθηνά Κατσάρα 34 ετών
Βάϊος Βλάχος 34 ετών
Culea Ionel 34 ετών
Σπυρίδων Βούλγαρης 34 ετών
Έλενα Δουρμίκα 35 ετών
Βάϊα Μπλέκα-Καρακώστα 42 ετών
Ibrahim Masri 42 ετών
Ανδρέας Παυλίδης 48 ετών
Ιωάννης Βουτσινάς 49 ετών
Βασίλειος-Κυριάκος Κώττας 50 ετών
Μαρία Μουρτζάκη 51 ετών
Βαγγέλης Μπουρνάζης 53 ετών
Βασιλική Χλωρού 54 ετών
Ιωάννης Τζοβάρας 55 ετών
Μαρία Εγούτ 55 ετών
Χρυσή Κουκαριώτου 55 ετών
Μαρία Μιάρη 56 ετών
Γεώργιος Φωτόπουλος 57 ετών
Γεώργιος Κουτσούμπας 58 ετών
Pavlini Bozo 61 ετών
Ευαγγελία ντος Σάντος Σίλβα-Κουκαριώτη 63 ετών
Ιωάννης Καριώτης 63 ετών
Γεώργιος Κυριακίδης 66 ετών
Ελληνική Δικαιοσύνη,
αυτοί οι 57 άνθρωποι είναι οι μάρτυρες κατηγορίας σου.
Ελληνική Δικαιοσύνη, ακούς;
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
(Αγαπητές Αναγνώστριες και Αγαπητοί Αναγνώστες,
σάς παραθέτω πονήματα από εκείνες τις ημέρες τού δυστυχήματος,
που θεωρώ ότι αξίζουν να τιμήσετε με την προσοχή σας:
«Γόνος ανιψιώ αεί πελάζει»
https://www.zougla.gr/parapolitiki/gonos-anipsio-ai-pelazi/
«Πένθος με σκονάκι»
https://www.zougla.gr/parapolitiki/pen8os-me-skonaki/
«Ο μωρός καραμανλικός γόνος εσύρθη κλαψουρίζοντας στην παραίτηση»
https://www.zougla.gr/parapolitiki/o-moros-karamanlikos-klironomos-esir8i-klapsourizontas-stin-paretisi/)
