Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η ταλαντούχα Έλενα Λεώνη έχει ήδη ξεχωρίσει στη μουσική σκηνή, έχοντας συνεργαστεί ως τραγουδίστρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό με κορυφαίους δημιουργούς, όπως οι Μαρίνα Σάττι, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Φοίβος Δεληβοριάς, Νίκος Κυπουργός και Στάθης Δρογώσης, ενώ έχει υπάρξει και μέλος των φωνητικών της Νατάσσας Μποφίλιου.
Με τη γοητευτική, αιθέρια παρουσία της και τη μοναδική φωνή της που δεν συγχέεται με καμία άλλη, επανέρχεται τώρα με ένα ξεχωριστό τραγούδι που ήδη έχει κερδίσει τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ειδικότερα η αξιόλογη καλλιτέχνιδα επιστρέφει με τη «Βροχή», ένα τραγούδι βαθιά προσωπικό που σηματοδοτεί μια νέα φάση στη δημιουργική της πορεία, καθώς για πρώτη φορά υπογράφει η ίδια τόσο τη μουσική όσο και τους στίχους. Η πολυτάλαντη καλλιτέχνις —μουσικός, τραγουδίστρια και εικαστικός— παρουσιάζει ένα κομμάτι που κοιτάζει κατευθείαν στην ανθρώπινη ψυχή, μια προσπάθεια να ισορροπήσει κανείς ανάμεσα στον εσωτερικό του κόσμο και την εξωτερική πραγματικότητα. Το μουσικό βίντεο, επίσης σε δική της σκηνοθεσία, έρχεται να επιβεβαιώσει τον διττό της ρόλο: μουσική και οπτική δημιουργία συνυπάρχουν με φυσικότητα.
Η ιστορία της «Βροχής» ξεκινά πολλά χρόνια πριν, την εποχή που η Έλενα ζούσε στα Ζαγοροχώρια ως φοιτήτρια της ΑΣΚΤ. Είχε βρεθεί εκεί για να δημιουργήσει ένα πέτρινο γλυπτό στον καλλιτεχνικό σταθμό στο Τσεπέλοβο υπό την καθοδήγηση του γλύπτη Γιώργου Χουλιαρά —ένα έργο που σήμερα βρίσκεται στο Καλογερικό γεφύρι, στους Κήπους. Δουλεύοντας την πέτρα, παρατηρούσε τη φύση γύρω της: τη σταθερότητα της πέτρας δίπλα στο νερό που συνεχώς αλλάζει. Αυτή η αντίθεση, η μόνιμη πάλη ανάμεσα στη δύναμη και την ευαισθησία, έγινε ο σπόρος για να γεννηθεί η «Βροχή». Ένα τραγούδι για τον άνθρωπο, άλλοτε σκληρό σαν βράχο, άλλοτε ρευστό σαν νερό —πάντα σε μια προσπάθεια ισορροπίας με τον εαυτό του και τους άλλους. Όπως σημειώνει και η ίδια, «η κόλαση γίνεται οι άλλοι μόνο όταν τους δίνουμε τη δύναμη να καθορίζουν ποιοι είμαστε».
Η «Βροχή» γράφτηκε το 2014. Τότε κατέγραφε στίχους και μελωδίες χωρίς να φαντάζεται ότι θα ολοκληρωθούν. Παρότι είχε επιχειρήσει πολλές φορές στο παρελθόν να γράψει μουσική ανεπιτυχώς, η επαφή της με τη φύση στην Ήπειρο εκείνη την άνοιξη της άνοιξε έναν νέο δρόμο. Το τραγούδι όμως έμεινε στο συρτάρι για χρόνια και βγήκε ξανά στο φως την περίοδο της πρώτης καραντίνας, όταν η Λεώνη άρχισε να ασχολείται σοβαρά με τη μουσική παραγωγή. Ακόμη κι έτσι, μια λάθος διαγραφή του πρότζεκτ από τον υπολογιστή την έκανε να το αφήσει πάλι στην άκρη· μόνο όταν η ίδια ένιωσε έτοιμη, έντεκα χρόνια μετά, μπόρεσε να το ολοκληρώσει και να το μοιραστεί. «Ίσως είναι το πιο προσωπικό πράγμα που έχω μοιραστεί μέχρι τώρα», λέει χαρακτηριστικά.
Δείτε το βίντεο:
Η σχέση της με τη μουσική μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου η τέχνη ήταν καθημερινότητα: ο πατέρας της, συνθέτης, η μητέρα της, συγγραφέας. Στο σπίτι περνούσαν μουσικοί και ερμηνευτές, από τη Δόμνα Σαμίου μέχρι τον Χρόνη Αηδονίδη. Από μικρή κοιμόταν ανάμεσα σε πρόβες, με κανονάκια, ούτια και σαντούρια να γίνονται το soundtrack της παιδικής της ηλικίας. Παράλληλα, το έντεχνο τραγούδι ήταν πάντα παρόν, μέσα από το έργο του πατέρα της. Η μουσική δεν ήταν επιλογή· ήταν κάτι που απλώς συνέβη φυσικά.
Σήμερα συνεχίζει να κινείται με άνεση ανάμεσα σε μικρούς, ατμοσφαιρικούς χώρους και μεγάλες σκηνές. Αν και της αρέσει η οικειότητα των μικρών μουσικών χώρων δεν κρύβει πως την εξιτάρει η ενέργεια των μεγάλων συναυλιών: εκεί που άγνωστοι άνθρωποι γίνονται ένα σώμα, μια δόνηση, μέσα από τη μουσική. Αυτές οι στιγμές είναι για εκείνη από τις πιο συγκινητικές.
Όνειρό της είναι να ταξιδεύει με τα τραγούδια της. Τα ταξίδια και η μουσική συνδυασμένα είναι, όπως λέει, μια μορφή ευτυχίας. Έχει ήδη συνεργαστεί με καλλιτέχνες που αγαπά αλλά κρατά και μια ευχή που ανήκει στη σφαίρα του ονείρου: μια συνεργασία με την Billie Eilish.
Μιλήστε μας για το νέο σας τραγούδι «Βροχή». Πόσο δύσκολο τελικά είναι να ισορροπήσει κάποιος ανάμεσα στον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Ο Σαρτρ έλεγε ότι η κόλαση μας είναι οι άλλοι. Ποια η δική σας άποψη.
Έγραψα αυτό το τραγούδι την περίοδο που ζούσα στα Ζαγοροχώρια της Ηπείρου, ως φοιτήτρια της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Βρέθηκα εκεί για να δημιουργήσω ένα πέτρινο γλυπτό στον καλλιτεχνικό σταθμό του Τσεπέλοβου, με την καθοδήγηση του δασκάλου και γλύπτη Γιώργου Χουλιαρά. Το έργο έχει πλέον τοποθετηθεί στο τρίτοξο Καλογερικό γεφύρι, στο χωριό Κήποι. Καθώς δούλευα την πέτρα, παρατηρούσα τη φύση γύρω μου και με εντυπωσίαζε πώς κάτι τόσο σταθερό μπορούσε να συνυπάρχει τόσο αρμονικά με το νερό, που αλλάζει συνεχώς. Αυτή η αντίθεση, αυτή η ισορροπία ανάμεσα στη δύναμη και την ευαισθησία, ήταν η αφορμή για να γεννηθεί η «Βροχή», το πρώτο τραγούδι που έγραψα. Ένα τραγούδι που μιλά για τον άνθρωπο: άλλοτε πέτρα, άλλοτε νερό. Δυνατός και ευάλωτος ταυτόχρονα, σε μια διαρκή προσπάθεια να μείνει σε αρμονία με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Ο Σαρτρ όταν έγραψε τη φράση «η κόλαση μας είναι οι άλλοι» μιλούσε για το πώς η ματιά του άλλου, η κρίση του, η ανάγκη μας να φαινόμαστε κάπως, μπορεί να μας φυλακίσει. Ο «άλλος» γίνεται κόλαση όταν του παραχωρούμε τη δύναμη να ορίζει ποιοι είμαστε.
Η «Βροχή» είναι το πρώτο τραγούδι που γράψατε. Πώς νιώθετε και ποια η εμπειρία σας από τη διαδικασία της δημιουργίας του;
Έγραψα το τραγούδι «Βροχή» το 2014. Όπως είπα και πριν, εκείνη την περίοδο ζούσα στην Ήπειρο και δούλευα πάνω σε ένα γλυπτό από πέτρα. Εκεί έγραψα τους στίχους και τη βασική μελωδία του κομματιού. Είχα προσπαθήσει πολλές φορές στο παρελθόν να γράψω κάτι, με μεγάλη αποτυχία, και ήμουν σίγουρη ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ. Με τον καιρό όμως κατάλαβα ότι ένα από τα στοιχεία που με συγκινούν και με εμπνέουν ως δημιουργό είναι η φύση. Το συνειδητοποίησα αργότερα πως η φύση αποτελεί βασική πηγή έμπνευσης για μένα, τόσο στη μουσική όσο και στα εικαστικά. Η μαγεία της φύσης λοιπόν στην Ήπειρο εκείνη την άνοιξη ήταν αυτή που μου ξεκλείδωσε ξαφνικά αυτόν τον κόσμο του songwriting. Παρ’ όλα αυτά, το τραγούδι έμεινε στο συρτάρι. Αυτό άλλαξε την πρώτη καραντίνα, όταν άρχισα να ασχολούμαι σοβαρά με τη μουσική παραγωγή. Τότε η «Βροχή» βγήκε από το συρτάρι και άρχισε επιτέλους να γίνεται κανονικό τραγούδι. Όμως, κατά λάθος, διέγραψα το πρότζεκτ από το λάπτοπ και ό,τι είχα δουλέψει μέχρι τότε. Το θεώρησα σημάδι, και έτσι η «Βροχή» γύρισε ξανά στο συρτάρι. Στο μεταξύ δούλεψα άλλα κομμάτια και κυκλοφόρησα τρία από αυτά. Κι έτσι, έντεκα χρόνια αργότερα, αφού έζησα τόσα πράγματα που με άλλαξαν, και άλλα τόσα που μου έδειξαν πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, η «Βροχή» —το πρώτο μου τραγούδι— δεν είναι πια στο συρτάρι. Είναι ίσως ό,τι πιο προσωπικό έχω μοιραστεί μέχρι τώρα!
Πότε νιώσατε πως θέλετε να ασχοληθείτε με τη μουσική;
Είμαι από τα παιδιά που μεγάλωσαν σε καλλιτεχνική οικογένεια: ο πατέρας μου είναι συνθέτης και η μητέρα μου συγγραφέας. Γεννήθηκα μέσα σε πρόβες, ανάμεσα σε μουσικούς και ηθοποιούς, σε θεατρικές και μουσικές παραστάσεις. Θυμάμαι ακόμα, όταν ήμουν πολύ μικρή, να έρχονται στο σπίτι η Δόμνα Σαμίου και ο Χρόνης Αηδονίδης! Δεν υπήρξε ποτέ μια συγκεκριμένη στιγμή που κατάλαβα ότι θα ασχοληθώ με τη μουσική — ήρθε εντελώς φυσικά, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Νομίζω, με κάποιον τρόπο, το ένιωθα από τη στιγμή που γεννήθηκα.
Ποια ήταν τα πρώτα σας μουσικά ακούσματα και ποιο είδος τραγουδιού αγαπάτε περισσότερο;
Το σπίτι όπως είπα λοιπόν ήταν γεμάτο μουσική! Ο πατέρας μου εκείνη την περίοδο είχε δημιουργήσει στο Αίγιο μια ομάδα μουσικών παραδοσιακής μουσικής όπου συχνά ερχόντουσαν και τεράστια ονόματα της παράδοσης όπως ο Χρόνης Αηδονίδης και η Δόμνα Σαμίου, όπως προείπα, αλλά και πολλοί άλλοι. Οι πρόβες γινόντουσαν στο σπίτι κι εγώ καθόμουν σε ένα μαξιλάρι μες στη μέση και κοιμόμουν ακούγοντας κανονάκια, σαντούρια, ούτια και κλαρίνα! Ίσως γι’ αυτό είμαι και τόσο εύκολη στον ύπνο ακόμα (χαχα)! Ταυτόχρονα όμως ήταν έντονη η παρουσία του έντεχνου τραγουδιού στο σπίτι πάντα καθώς ο πατέρας μου ως συνθέτης έγραφε έντεχνη μουσική.
Πώς σας αρέσει να εκφράζεστε μουσικά; Προτιμάτε μεγάλους χώρους, συναυλίες ή πιο ατμοσφαιρικούς και μικρούς χώρους όπου ο ένας νιώθει την ενέργεια του άλλου;
Δεν θα μπορούσα να διαλέξω! Έχουν και οι δυο συνθήκες τεράστια δύναμη κι ας είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Εμένα πάντα βέβαια με εξιτάρει η ενέργεια μιας μεγάλης συναυλίας, με πολλούς θεατές, που βλέπεις τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, με πολύ διαφορετικές ζωές, που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους να γίνονται ένα μέσω της μουσικής και να δημιουργείται αυτή η κοινή δόνηση! Να τραγουδάνε μαζί και να χορεύουν! Είναι από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω αισθανθεί!
Τι ονειρεύεστε για την καλλιτεχνική σας διαδρομή και με ποιους καλλιτέχνες θα θέλατε να συνεργαστείτε μελλοντικά;
Θέλω να μπορώ να κάνω συναυλίες και να ταξιδεύω με τη μουσική μου. Τα ταξίδια και η μουσική είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα, μετά το φαγητό, και το να μπορώ να τα συνδυάζω είναι για μένα ανεκτίμητο. Όταν είμαι σε περιοδεία είμαι ευτυχισμένη! Σε περιοδεία έχω πιάσει τον εαυτό νου να λέει: «Έλενα αυτό είναι ευτυχία». Είμαι τυχερή που το κάνω τόσα χρόνια και ακόμα δεν είμαι κοντά στο να κουραστώ! Όσο για συνεργασίες, έχω ήδη ένα «καλάθι» γεμάτο με πολλές όμορφες συνεργασίες, με καλλιτέχνες που αγαπώ πολύ, όπως η Μαρίνα Σάττι, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Μάρθα Φριντζήλα, ο Κωστής Μαραβέγιας, ο Πάνος Βλάχος και πολλοί άλλοι! Οπότε θα ευχηθώ κάτι από τη σφαίρα της φαντασίας όπως μια συνεργασία με την Billie Eilish που λατρεύω! Χαχα!
Είστε μουσικός, τραγουδίστρια και εικαστικός. Με ποια ιδιότητα νιώθετε πιο ολοκληρωμένη;
Είναι όλα μαζί! Νιώθω ολοκληρωμένη όταν είμαι ο εαυτός μου και όλες αυτές οι ιδιότητες είναι κομμάτι του εαυτού μου! Όταν έχω την ανάγκη να εκφραστώ και να δημιουργήσω νιώθω απλώς ότι έχω πολλά διαφορετικά εργαλεία στα χέρια μου για να το κάνω! Σίγουρα για μένα η μουσική έχει πάντα εικόνα, όταν γράφω μουσική ήδη φαντάζομαι την εικόνα που θα τη συνοδεύσει. Γι’ αυτό συχνά αναλαμβάνω και τη σκηνοθεσία των music videos μου και ότι έχω κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής συνοδεύεται από εικόνα. Επίσης είμαι ιδιοκτήτρια και υπεύθυνη δημιουργικού των εκδόσεων Ηδύφωνο και έτσι την εικαστική μου ιδιότητα τη χρησιμοποιώ πολύ σε αυτόν τον τομέα.
Αν έπρεπε να περιγράψετε τον εαυτό σας μέσα από ένα τραγούδι ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Δύσκολη ερώτηση! Μάλλον το τραγούδι που με περιγράφει πιο πολύ είναι ένα καινούργιο δικό μου που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα! Έχει έναν στίχο μέσα που λέει: «κι όλο το μέλλον μου πότιζα, μα το παρόν μου δεν φρόντιζα». Είμαι ένας άνθρωπος που ζει πολύ στο μέλλον ξεχνώντας το τώρα. Προσπαθώ να το φτιάξω αυτό…
Μπορεί σήμερα ένας νέος καλλιτέχνης να βιοποριστεί από τη μουσική και τα τραγούδια του;
Το θέμα είναι πόσο εύκολο είναι να βιοποριστεί κάποιος, σε οποιοδήποτε επάγγελμα, σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε! Δυστυχώς δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τους μουσικούς πλέον! Ζούμε σε έναν «μεσαίωνα» κοινωνικό, πολιτικό, εργασιακό παγκοσμίως! Εγώ έχω την τεράστια τύχη να μην έχω δουλέψει ποτέ σε κάποιο άλλο επάγγελμα, εκτός της μουσικής και της τέχνης γενικότερα, για να βιοποριστώ, αλλά ξέρω ότι ανήκω στη μειοψηφία! Αυτό που ζηλεύω απλά συγκρίνοντας με άλλες χώρες της Ευρώπης είναι ότι εκεί υπάρχουν πολλές κρατικές επιδοτήσεις έτσι ώστε τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα να είναι βιώσιμα, και έτσι οι νέοι καλλιτέχνες εκεί μπορούν να επενδύσουν αποκλειστικά στην τέχνη τους! Αυτό δεν υπάρχει προφανώς εδώ και κάνει τους νέους Έλληνες καλλιτέχνες λιγότερο ανταγωνιστικούς στην παγκόσμια αγορά παρόλο που δεν λείπει το ταλέντο από την Ελλάδα.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Ετοιμάζω ένα EP με περίπου 6 τραγούδια, δεν έχω καταλήξει ακόμα. Θα είναι η πρώτη μου ολοκληρωμένη δουλειά καλλιτεχνικά! Ανυπομονώ να το μοιραστώ! Ταυτόχρονα θα κάνω αρκετές συναυλίες φέτος και μόνη μου αλλά και μαζί και με άλλους καλλιτέχνες!
