Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Πριν το ξεκίνημα τού περυσινού πρωταθλήματος,
ο Παναθηναϊκός δινόταν ως τέταρτο φαβορί για υποβιβασμό·
η ποινή των -6 βαθμών που κουβαλούσε η ομάδα
μετά την εκδικητική μέθοδο «μαστίγιο και καρότο»
που είχε εφαρμόσει ο Αλαφούζος εις βάρος της,
η σχεδόν καθολική απαγόρευση μεταγραφών
και η -εκ’ των πραγμάτων- υποχρεωτική επάνδρωση τού ρόστερ
με παίκτες από την Ακαδημία Νέων,
συνιστούσαν ένα εκρηκτικά επικίνδυνο μείγμα
που έθετε εν’ αμφιβόλω το μέλλον τού «τριφυλλιού»
στην πρώτη τη τάξει Εθνική Κατηγορία.
Επί τής ουσίας, το μόνο που εθύμιζε Παναθηναϊκό ήταν η Φανέλα.
Θα αρκούσε η Φανέλα να έσωζε τον Σπουδαιότερο Ελληνικό Σύλλογο
από τη χειρότερη εξέλιξη τής ιστορίας του;
Ο χειρουργικά καταστροφικός Αλαφούζος,
ο ολυμπιακών πεποιθήσεων και συναγελασμών μεγαλομέτοχος τής «Π.Α.Ε.»,
έδωσε τα «κλειδιά» τού πάγκου
στον άνθρωπο που έχει μείνει στην ποδοσφαιρική ιστορία
για την αξέχαστη κούρσα του στο Άμστερνταμ·
μία έξυπνη επιλογή εκ’ μέρους τού ιδιοκτήτη τού «Σκάϊ»,
ο οποίος με αυτόν τον τρόπο διησφάλιζε,
ότι αν έσκαγε η βόμβα, δεν θα έσκαγε στα χέρια του.
*** Ξάφνου έγινε ένα (μικρό) θαύμα.
Με τον Γιώργο Δώνη στην τεχνική ηγεσία του
και με τούς πιτσιρικάδες να εκπέμπουν ακαταπολέμητο ενθουσιασμό,
ο Παναθηναϊκός εξεκίνησε τη σεζόν κάνοντας πορεία πρωταθλητισμού·
άπαντες, φίλοι και αντίπαλοι,
εθαύμαζαν την υγεία που εξέπεμπε
αυτό το απρόσμενης επιτυχίας αμφιλεγόμενο πείραμα,
άπαντες εξεθείαζαν τα «μωρά τού Δώνη» (και τον ίδιον τον προπονητή, βεβαίως).
Όμως, μετά τον φρενήρη καλπασμό ήρθε η κατάρρευση·
ο Μπουζούκης, ο Χατζηγιοβάνης, ο Εμμανουηλίδης και οι υπόλοιποι «μικροί»
-και μαζί τους, κι οι λιγοστοί έμπειροι τής ομάδας- ξεφούσκωσαν.
Κάκιστο θέαμα, κάκιστα αποτελέσματα,
μία «χημεία» που είχε χαθεί με τόσο ηχηρό τρόπο
ώστε έφτανες να αναρωτιέσαι αν είχε πραγματικά υπάρξει ή ήταν ψευδαίσθηση·
ο Παναθηναϊκός έμεινε μεν μακριά από τη ζώνη τού υποβιβασμού,
αλλά δεν κατέφερε και να καταλάβει μία από τις θέσεις που οδηγούσαν στην Ευρώπη
ώστε να εξέτιε την ποινή που τού έχει επιβληθεί.
*** Εκεί ήταν που άρχισαν να χτυπούν τα «καμπανάκια»
σχετικά με τον Γιώργο Δώνη.
Η τακτική του προσέγγιση στους αγώνες,
οι δηλώσεις του και η αίσθηση που εκπορευόταν από αυτές,
έφεραν την άκρως επικίνδυνη νοοτροπία τής Ασυλίας:
«Ό,τι και να γίνει, δεν έγινε και τίποτα.».
Ένα ιδιότυπο δημοσιοϋπαλληλίκι αναπτυσσόταν στις τάξεις τής ομάδας,
στο οποίο συμμετείχαν ο προπονητής Δώνης, ο τεχνικός διευθυντής Νταμπίζας,
οι παίκτες, και -ως ενορχηστρωτής- ο άφαντος Αλαφούζος.
Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με άρρωστο που νοσηλεύεται στην Εντατική,
αλλά ουδείς γιατρός μπαίνει να δει την κατάστασή του.
*** Λοιπόν, τα πράγματα έχουν ως εξής…
Η «Ρίζα τού Κακού» έχει ονοματεπώνυμο: Γιάννης Αλαφούζος.
Βέβαια,
ανεξάρτητα από τον τρόπο
με τον οποίο απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών,
ανεξάρτητα από αυτούς που κρύβονται ή δεν κρύβονται πίσω του,
αρχικώς ο ολυμπιακών πεποιθήσεων εφοπλιστής και μιντιάρχης
ήθελε το καλό τού Παναθηναϊκού
(αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν πλείστα
στον Ελληνικό -αλλά και στον Παγκόσμιο- Αθλητισμό).
Όμως,
ο καλώς εννοούμενος «γενιτσαρισμός»
χρειάζεται γόνιμο έδαφος και ευνοϊκές συνθήκες για να αναπτυχθεί·
στην προκειμένη περίπτωση αυτά τα στοιχεία υπήρξαν μεν,
εξαντλήθηκαν γρήγορα δε.
Μετά τη λαίλαπα τού θλιβερού προπονητίσκου Στραματσόνι,
ο Αλαφούζος πιστοποιήθηκε στην Παναθηναϊκή Συνείδηση ως «καταστροφέας»,
ενώ «αναβαθμίστηκε» σε «εχθρός»
όταν συμφιλιώθηκε με τον πάλαι ποτέ συνεταίρο του, Μαρινάκη,
και ήρχισε επιδεικτικά να συμπράττει (ξανά) επαγγελματικώς μαζί του.
Ο Κόσμος τού Παναθηναϊκού εκήρυξε «persona non grata» τον Αλαφούζο,
ο οποίος έδειχνε να αποδέχεται την «πρόκληση» και να σηκώνει το γάντι·
αυτό μαρτυρούν, άλλωστε,
οι σαδιστικές μεθοδεύσεις του και οι απαράδεκτοι χειρισμοί του
στο θέμα των οφειλών τής «Π.Α.Ε.».
Μέσα σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο,
ο Δώνης (πρωτευόντως) και ο Νταμπίζας (δευτερευόντως)
έμοιαζαν πέρυσι να ήταν οι άνθρωποι που βάζαν’ πλάτη
και που προσπαθούσαν να αποτρέψουν
την πρόσκρουση τού Παναθηναϊκού στα βράχια.
Όμως, μετά την οικτρή εικόνα στον δεύτερο γύρο τής προηγούμενης σεζόν,
μετά την παντί τρόπω αποψίλωση που υπέστησαν τα «μωρά τού Δώνη»
(ο Εμμανουηλίδης δανεικός σε ομάδα που θεωρείται «παράρτημα» τού Ολυμπιακού,
ο Μπουζούκης και ο Χατζηγιοβάνης μεταξύ φθοράς και… φθοράς),
μετά τα άμπαλα και μισθοφορικά αποκτήματα τού καλοκαιριού,
μετά την οικτρή εικόνα ΚΑΙ στο ξεκίνημα τού φετινού πρωταθλήματος,
ο Δώνης και ο Νταμπίζας φαντάζουν ως δύο βολεμένοι,
ως δύο απολύτως βολικοί υπάλληλοι ενός άφαντου ιδιοκτήτη.
*** Ο Δώνης έχει τεράστια ευθύνη·
ελέγχεται ΚΑΙ σε τεχνικό επίπεδο,
ΚΑΙ στην ψυχολογική διαχείριση των παικτών.
Ο Δώνης έχει καταλήξει -αντί για προπονητής τού Παναθηναϊκού-
να είναι σχολιαστής των αγώνων τού Παναθηναϊκού.
Οι δηλώσεις που κάνει,
παραπέμπουν περισσότερο σε «“wanna be” Θιβετιανό γκουρού»,
παρά στον άνθρωπο που εντέλλεται να διαφυλάξει -έστω με μέτριο ρόστερ-
το κύρος τού συλλόγου.
Ο Δώνης έχει μετατραπεί ιδία συναινέσει
σε ένα διαρκές άλλοθι των αποτυχιών τού Π.Α.Ο..
Ο Δώνης αναλαμβάνει τις ευθύνες του,
χωρίς να αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Είτε ηθελημένα, είτε ακουσίως (πιστεύω, ακουσίως),
ο Γιώργος Δώνης «ξεπλένει» τον Αλαφούζο
και -συνεπαγωγικώς- λερώνει ανεξίτηλα την ιστορική «κούρσα στο Άμστερνταμ».
*** Και κάτι τελευταίο..:
Σέβομαι ότι ο Χρήστος Δώνης είναι υϊός τού προπονητή τού Παναθηναϊκού,
αλλά δεν γίνεται να μην τού(ς) ασκήσω κριτική με τη δέουσα οξύτητα.
Γιατί ο Γιώργος Δώνης εμμένει να φορτώνει
τον μονίμως υστερήσαντα υϊό του στον Παναθηναϊκό;
Γιατί ο Χρήστος Δώνης ξεκινάει συνεχώς στην 11άδα;
Γιατί δεν αποκτήθηκε αντικαταστάτης του;
Πόσοι μέσοι παγκοσμίως,
έχουν -με τη φανέλα μίας ομάδας- μόλις 3 γκολ σε πάνω από 100 συμμετοχές;
Συμπληρωματική Σημείωση:
Το κλάμα τού Χρήστου Δώνη μετά τη λήξη τού ηττηφόρου αγώνα με τον Ο.Φ.Η.,
σε ανθρώπινο επίπεδο με ταράζει,
σε ποδοσφαιρικό επίπεδο είναι ένα αμφιλεγόμενο γεγονός·
δεν μπορεί το Κλάμα να γίνεται «Υποκατάστατο τής Αξίας και τού Ταλέντου»,
δεν μπορεί το Κλάμα να αποτελεί «Καθαρτήριο τής Ανεπάρκειας»
(αν ήταν έτσι,
η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα θα διαγκωνίζονταν
ποια θα αποκτούσε την αλήστου μνήμης Ρούλα Βροχοπούλου).
Εν’ κατακλείδι,
αν το Κλάμα προσιδιάζει στην Κλάψα,
κλάφ’ τα, Χαράλαμπε.
Προς επίρρωσιν τής άποψης που έχω
-όπως και σχεδόν σύσσωμο το Πανελλήνιο- για τον Χρήστο Δώνη,
θα αναφέρω ένα κραυγαλέο στιγμιότυπο από τον αγώνα με τον Ο.Φ.Η.:
Με τον Παναθηναϊκό να κυνηγάει στο σκορ,
παίκτης των «πρασίνων» εκδηλώνει επίθεση από θέση οφ-σάϊντ.
Η παράβαση καταλογίζεται,
αλλά ο υϊός τού προπονητή τού Π.Α.Ο. που γίνεται κάτοχος τής μπάλας
-και ενώ έχει ήδη ακουστεί το σφύριγμα-
εξαπολύει φοβερό σουτ και στέλνει την μπάλα στα δίχτυα.
Η φάση, βεβαίως, είναι «ως μη γενόμενη»,
και αυτό ακριβώς το στοιχείο γίνεται εκείνην τη στιγμή επιχείρημά μου..:
«Το έβαλε επειδή η φάση δεν μετρούσε…», μονολογώ.
«Αν η φάση μετρούσε, πολύ απλά, δεν θα το έβαζε.», καταλήγω.
Δεν προλαβαίνουν να περάσουν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα
και ο Χρήστος Δώνης δέχεται σέντρα «πάρε-βάλε» από συμπαίκτη του.
Σηκώνεται ανενόχλητος στο ύψος τής μικρής περιοχής,
πιάνει ολομόναχος την κεφαλιά,
και στέλνει την μπάλα πέντε μέτρα άουτ.
Αυτός είναι ο υϊός τού πατρός, αυτός είναι ο πατήρ τού υϊού.
Και στη μέση ο Παναθηναϊκός,
να καταντά κακίστου είδους «δημόσια υπηρεσία».
Υπό τας ευλογίας τού αφάντου ιδιοκτήτου, βεβαίως…
Ο Αθλητάμπουρας
