Το σούρουπο της Τετάρτης 7 Απριλίου θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη όσων από τους «τριακοσίους» φιλάθλους του Εθνικού έχουν μείνει και επιμένουν να «φυλάνε Θερμοπύλες». Η γυναικεία ομάδα του πειραϊκού συλλόγου κατάφερε «από το πουθενά» να κατακτήσει το ευρωπαϊκό Κύπελλο στην υδατοσφαίριση κι αυτό ήταν πολύ ευχάριστο για ένα σωματείο με μεγάλη παράδοση, άλλοτε, στα σπορ, αλλά απίστευτη ένδεια τα τελευταία χρόνια.
Αυτή η επιτυχία δεν στηρίχτηκε σε οικονομικό πλάνο πρωταθλητισμού και αυτό αυξάνει την αξία της. Μια παρέα παλαιών παραγόντων, αλλά και πολιστών του συλλόγου, χωρίς χορηγό, χωρίς χρήματα, χωρίς κρατική υποστήριξη (μέσω της Ομοσπονδίας), πίστεψε στην αναγέννηση και τα κατάφερε. Βάζοντας μπροστά τον πληρέστερο (κατά την γνώμη μου) Έλληνα πολίστα όλων των εποχών, Σωτήρη Σταθάκη, η παρέα λειτούργησε με τη μέθοδο του ρεφενέ «και όπου μας βγάλει». Και τους «βγήκε».
Μπροστά σε αυτή την ευρωπαϊκή επιτυχία, να με συμπαθάτε, αλλά δείχνει ελάχιστο το πολύ χρήμα του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο, που, όπως ακούγεται, δεν μπορεί να πλησιάσει σήμερα καμία άλλη ΠΑΕ.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός του εκατομμυριούχου Σισέ να χτυπάει με αξιώσεις το νταμπλ στο ποδόσφαιρο, όμως ως φίλοι των σπορ, οφείλουμε υπόκλιση στην ταπεινή γυναικεία ομάδα πόλο του Εθνικού. Ενός συλλόγου, οι άνθρωποι του οποίου δεν γνωρίζουν αν αύριο θα του προκύψει έξωση από τη λέσχη του στο Μικρολίμανο και θα μείνει «στον δρόμο».
