Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Σήμερα η φετινή «Ευρωλίγκα» φτάνει στο τέλος της,
ο Παναθηναϊκός θα παραδώσει κι επισήμως τα σκήπτρα του,
η Φενέρμπαχτσε και η Μονακό θα διαγκωνιστούν
προκειμένου να δηλώσουν παρουσία σε αυτήν την άγραφη τελετή παράδοσης-παραλαβής.
Απέφυγα επιμελώς κατά το τελευταίο διάστημα να τοποθετούμουν για πρόσωπα και πράγματα
(και συγκεκριμένα, από τις 12 Μαΐου,
οπότε και έγραψα ένα παρεμβατικό άρθρο
για τον αποκλεισμό των σεσημασμένων διαιτητίσκων από το «Final-4»
https://www.zougla.gr/sports/o-dikaiomenos-giannakopoulos-kai-i-klapsa-tis-basketikis-mafias/),
διότι -σεβόμενος την προσωπική και δημοσιογραφική δεοντολογία μου-
δεν ήθελα να συμμετάσχω στη Σπέκουλα, στην Πόλωση, στην Τοξικότητα.
Έτσι, αρκέστηκα σε ένα λογοτεχνικό χρονογράφημα την ημέρα των ημιτελικών,
διότι ήθελα να απολαύσω την μπασκετική γιορτή χωρίς στρυφνές δίκες προθέσεων
(τίτλος: «Βρέχει Φωτιά Στη Στράτα Μου!», υπότιτλος: «Η Ζωή εδώ (δεν) τελειώνει.
https://www.zougla.gr/sports/vrechei-fotia-sti-strata-mou/)
Όμως, από αύριο αρχίζει το «πανηγύρι»,
καθώς θα μετουσιωθούν επί τέλους σε λέξεις οι καρτερικές σκέψεις μου,
αλλά και τα εκκωφαντικά γεγονότα που έχουμε πλέον στη διάθεσή μας…
Πριν πάμε, λοιπόν, στην προσέγγισή μου για τις αποψινές αναμετρήσεις,
σάς προ-αναγγέλλω ότι τις επόμενες ημέρες έρχονται τα εξής πονήματα:
* Μπαρτζώκας ΤΕΛΟΣ.
* Ο Ολυμπιακός είναι «Η Απόλυτη Μπασκετική Απάτη τής σεζόν 2024-2025» (μέρος 2ον)
* Φλοπένκοφ-Βολένκοφ
* Τα τεράστια λάθη τού τεράστιου Εργκίν Αταμάν
* Οι θρασύδειλοι Νεοέλληνες και το Άμπου Ντάμπι
* Οι «Καταγγελόπουλοι» και το σαθρό «Μέχρι Τέλους»
* Από τούς «ταλΙΒΑΝ» στους «ταλιΜΠΑΡΤΖ»
*** Και τώρα, ας μιλήσουμε για τα εναπομείναντα ματσάκια…
«Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός»:
Ο Τελικός που επερίμενε με κομμένη την ανάσα ο μπασκετικός πλανήτης.
Ο Τελικός-Διαφήμιση τού Ελληνικού Μπάσκετ.
Ο Τελικός των Αιωνίων Αντιπάλων.
Ο Τελικός που -ωσάν ιεραπόστολος-
θα διαδώσει την «πρασινοκόκκινη θρησκεία» στα πέρατα τής Γης.
Τι; Όχι;
Χαχαχα, γελάω, γελάω…
Πρώτον, για την ηλιθιότητα που υπάρχει μέσα σ’ αυτό το σπίτι,
γιατί είναι πανηλίθιοι όλοι εδώ μέσα·
όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι…
Και για το χαμηλό το επίπεδο· πολύ χαμηλό επίπεδο.
(όπως έλεγε κι η Κατερίνα Λένη στο «Master Chef»)
Χαχαχα, γελάω, γελάω…
Πήγανε οι πανηλίθιες ελληνικές ομαδάρες στην Αραβία σούμπιτες για τον Τελικό,
αλλά είχαν λησμονήσει ότι για να παίξεις σε Τελικό
πρέπει απαραιτήτως να έχεις νικήσει στον ημιτελικό.
Καλά να πάθουν που φάγαν’ τα μούτρα τους,
καλά να πάθουν που έπεσαν στην ίδια παγίδα,
καλά να πάθουν που φαγώθηκαν τόσον καιρό με τούς «εμβιπήδες»,
καλά να πάθουν που πήγανε με τη νοοτροπία «Να ’χαμε να λέγαμε…»,
καλά να πάθουν που καλούνται να αναμετρηθούν στο «Ματς τού Ξενερώματος».
Ο Παναθηναϊκός μπήκε αδιάβαστος, κουρασμένος και -κυρίως- άτολμος,
έχοντας να αντιμετωπίσει μια διαβασμένη, παθιασμένη, αποφασισμένη Φενέρ.
Ήταν εμφανές από τα πρώτα δευτερόλεπτα τού αγώνα
ότι οι Πρωταθλητές Ευρώπης τού 2024 ήταν εντελώς εκτός κλίματος και περιστάσεων,
δεν έβλεπαν την ώρα και τη στιγμή που θα ετελείωνε το παιχνίδι,
διακρίνονταν από βιασύνη και σπασμωδικότητα,
δεν είχαν καθαρό μυαλό, είχαν αντικαταστήσει την Υπομονή με την Ατολμία,
και πετούσαν κάθε ευκαιρία τους στα σκουπίδια.
Πώς θα φτάσεις στο Μέλλον όταν πετάς στα σκουπίδια το Παρόν;
Ο Ολυμπιακός μπήκε αδιάβαστος, ξιπασμένος και συνάμα κομπλαρισμένος,
άτολμος και -κυρίως- «ανάπηρος»,
έχοντας να αντιμετωπίσει μια διαβασμένη, παθιασμένη και αποφασισμένη Μονακό,
μαζί με την ταυτόχρονη απουσία τής προστασίας
που τού παρείχαν κατά τη διάρκεια τής σεζόν τα διαιτητικά «δεκανίκια» του.
Το φετινό «Πρέπει» εξελίχθηκε σε ολέθριο μπούμερανγκ,
η φριχτή εμφάνιση ήταν το απόλυτο ξεγύμνωμα για συγκεκριμένα πρόσωπα
(θα μιλήσουμε αναλυτικώς στα επερχόμενα πονήματα),
ο αποκλεισμός ήταν η αναπόφευκτη νομοτέλεια.
Πώς θα φτάσεις στο Μέλλον όταν πετάς στα σκουπίδια το Παρόν;
…
Ακριβώς εδώ προκύπτουν ερωτήματα που ουδέποτε θα απαντηθούν αδιασείστως,
αλλά δυνάμεθα να προβούμε σε απολύτως λογικές εικασίες.
Ήθελε ο Παναθηναϊκός να βρεθεί στον Τελικό;
Ήθελε ο Παναθηναϊκός να βρεθεί στον Τελικό με αντίπαλο τον Ολυμπιακό;
Αν συναντιούνταν στον Τελικό οι «Αιώνιοι Αντίπαλοι»,
ποιος θα είχε προβάδισμα νίκης, ποιος θα είχε ψυχολογία νίκης;
Κατά την προσωπική μου άποψη, εδώ υπήρξε μία ιδιάζουσα αλληλο-εξουδετέρωση·
ο Ολυμπιακός απέκλεισε τον Παναθηναϊκό στον πρώτο ημιτελικό,
ο Παναθηναϊκός απέκλεισε τον Ολυμπιακό στον δεύτερο ημιτελικό.
Ναι, αντιλαμβάνομαι την αιρετικότητα και τη συνθετότητα τής διατύπωσης,
οπότε θα απλοποιήσω ευθύς αμέσως τα υπονοούμενα…
Ο Παναθηναϊκός
-αφ’ ότου επέτυχε το «Θαύμα Θαυμάτων» στις 26 Μαΐου 2024
(πόσω μάλλον,
αν συνυπολογίσουμε και το κυριολεκτικώς ανεπανάληπτο «Reverse Sweep»
που κατήγαγε εις βάρος τού Ολυμπιακού και κατέκτησε το Πρωτάθλημα)-
ήταν ήδη σε αδιαμφισβήτητη θέση ισχύος,
που όμως θα ετίθετο εν αμφιβόλω και εν απολύτω κινδύνω
σε ενδεχόμενο Τελικό μεταξύ των ελληνικών ομάδων·
ναι μεν, θα ισοπέδωνε τον Ο.Σ.Φ.Π. αν έπαιρνε τον τίτλο,
αλλά το διακύβευμα ήταν ανισόρροπο και ετεροβαρές
διότι σε περίπτωση ήττας θα υπήρχε πολυ-επιπέδως τεράστια ζημία.
Εν κατακλείδι,
η φάση ήταν «Πολλά βάζω, λίγα παίρνω.», «Πολλά ρισκάρω, λίγα κερδίζω.»,
καθώς η Μονακό δεν έμπαινε καν στο «κάδρο».
Ο Ολυμπιακός
-αφ’ ότου ο Π.Α.Ο. επέτυχε το «Θαύμα Θαυμάτων» στις 26 Μαΐου 2024
(πόσω μάλλον,
αν συνυπολογίσουμε και το κυριολεκτικώς ανεπανάληπτο «Reverse Sweep»
που τον οδήγησε να χάσει το φαινομενικώς σίγουρο Πρωτάθλημα)-
κινούταν επί μία ολόκληρη χρονιά κουβαλώντας αυτό το αφόρητο βάρος,
η μνημειώδης ρήση «Ουκ εά με καθεύδειν το (τού) Μιλτιάδου τρόπαιον.»
-ήτοι «Δεν με αφήνει να κοιμηθώ η νίκη τού Μιλτιάδη-
που είπε ο στρατηγός Θεμιστοκλής
για τον ιστορικό θρίαμβο που είχε καταγάγει στη μάχη τού Μαραθώνα
ο έτερος Αθηναίος στρατηγός Μιλτιάδης,
εδώ έβρισκε τη σύγχρονη «ερυθρόλευκη» εκδοχή της:
«Ουκ εά με καθεύδειν το (τού) Παναθηναϊκού τρόπαιον.».
Όταν έχεις τρία συνεχόμενα αποτυχημένα «Final-4»,
όταν έχεις έντεκα χρόνια χωρίς «Ευρωλίγκα»,
όταν έχεις χάσει τους τρεις τελευταίους τελικούς σου (2015, 2017, 2023)
κι έρχεται «από το Πουθενά» ο μέχρι πρότινος ημιθανής Παναθηναϊκός
και σηκώνει πανηγυρικώς την «Κούπα»,
αυτομάτως καθίστασαι «Πουθεναϊκός» και επιθυμείς διακαώς να πάρεις πίσω το αίμα σου·
οι πανάκριβες μεταγραφές ήταν η «Τούρτα τής Σημειολογίας»,
τα (ποδοσφαιρικά) 100ετή γενέθλια τής ομάδας
ήταν το «“Κερασάκι” στην “Τούρτα τής Σημειολογίας”»,
o Ο.Σ.Φ.Π. έκανε το «All In», έπαιζε τα πάντα, έπαιζε τα ρέστα του.
Σε μία πρώτη (εύκολη) ανάγνωση,
η ήττα τού Παναθηναϊκού από τη Φενέρ εφάνταζε ως το ιδανικό αγχολυτικό για τον Ολυμπιακό,
ώστε απερίσπαστος να έπαιζε για την κατάκτηση τής νίκης στο ματς με τη Μονακό,
αλλά ενστικτωδώς θεωρώ ότι εν τέλει ο αποκλεισμός τού Παναθηναϊκού
ελειτούργησε εντελώς αντίστροφα και αφήρεσε το μέγα κίνητρο για τον Ολυμπιακό.
Γιατί;
Διότι το περυσινό «Θαύμα Θαυμάτων» ήταν τώρα πια το απόλυτο σημείο αναφοράς
και θα απαλειφόταν -ή έστω, θα ισοσταθμιζόταν-
μόνο με νίκη τού Ολυμπιακού επί τού Παναθηναϊκού στον Τελικό.
Η κατάκτηση τού τίτλου με αντίπαλο τη Φενέρ θα ήταν ημίμετρο,
θα ήταν σα να προσπαθείς να σβήσεις γκράφιτι με παιδική γομολάστιχα.
«Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός». «Μικρός Τελικός».
Ποιος νοιάζεται;
Η ρητορική ερώτηση «Ποιος νοιάζεται;» έχει γερή δόση αλήθειας
και περιγράφει στο έπακρο τη Ματαιότητα
(ιδίως αν προσμετρήσουμε ότι πρόκειται για παντελώς αχρείαστο ματς
που θα έπρεπε να είχε καταργηθεί εδώ και πολλά χρόνια),
όμως δεν αποκλείω πως -ακόμη κι από ετούτην την παρασιτική ψηφίδα τού παζλ-
ίσως εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα για την «επόμενη μέρα».
Συνελόντι ειπείν,
ο Παναθηναϊκός είναι ο «Μέγας Κερδισμένος των Ελληνικών Αποκλεισμών»,
ο Ολυμπιακός είναι ο «Μέγας Χαμένος των Ελληνικών Αποκλεισμών».
*** Μ’ αυτά και μ’ αυτά,
πάμε να πούμε δυο λόγια και για την τελική αναμέτρηση τής διοργάνωσης.
Φενέρ-Μονακό.
Γιασικεβίτσιους-Σπανούλης.
Σαρούνας-Βασίλης.
«Τρελo-Σάρας» εναντίον «Kill-Bill».
Οι Παναθηναϊκοί θα υποστηρίζουν απόψε τον αποκλειστή τους,
οι Ολυμπιακοί θα υποστηρίζουν απόψε τον αποκλειστή τους.
Ένα ιδιότυπο ντέρμπι «Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός»,
μία απρόσμενη εκδοχή τού Τελικού «Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός».
Σε επίπεδο αγωνιστικής ανάλυσης και πρόβλεψης,
αν έπρεπε να στοιχηματίσω τα χρήματά μου,
θα τα έβαζα -με τη δέουσα επιφύλαξη, βεβαίως- στη Φενέρ και στον Σάρας
(ειρήσθω εν παρόδω,
ο Γιασικεβίτσιους κι ο Σπανούλης έχουν κατακτήσει από κοινού την «Ευρωλίγκα» τού 2009,
όντες τότε παίκτες τού Παναθηναϊκού).
Η Φενέρ έδειξε στον ημιτελικό ότι είναι ομάδα με πάρα πολλές επιθετικές λύσεις,
με παίκτες που δεν λυγίσανε υπό το βάρος τής πίεσης,
με παίκτες-εκτελεστές που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να σε σκοτώσουν,
με παίκτες που θα πάρουν την πρωτοβουλία να σε σκοτώσουν
δίχως ενδοιασμούς, αναστολές, κωλυσιεργίες και φοβικότητα,
ενώ συνάμα η «Πρωταθληματική Τρέλα» τού Σάρας
αποτελεί αφροδισιακό που έχει μεταλαμπαδευτεί στους παίκτες.
Η Μονακό, απ’ την άλλη, είναι ιδιαιτέρως αθλητική ομάδα μεν,
όμως στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό
δεν με έπεισε ότι είναι έτοιμη για το τεράστιο άλμα τής (μικρής) ιστορίας της,
αφού έχανε συχνά την αυτοσυγκέντρωσή της,
χαρακτηριζόταν από πολλές αφελείς -έως και ηλίθιες- στιγμές
(επί παραδείγματι,
αυτός ο Οκόμπο θα πρέπει να βραβευθεί με το «Χρυσό Βατόμουρο» τής «Euroleague»)
και απλώς είχε την τύχη να βρει σε φριχτή βραδιά τον αντίπαλό της.
Όσο για το προπονητικό δίπολο,
ο Γιασικεβίτσιους υπερέχει -αν μη τι άλλο, θεωρητικώς- τού Σπανούλη,
καθώς ο μεν διαθέτει εμπειρία σε υψηλό επίπεδο, ενώ ο δε είναι πρωτάρης.
Επιμύθιο:
Απόψε ολοκληρώνεται μία σεζόν που σίγουρα θα έχει συνέχεια
και θα μάς απασχολήσει εντόνως στο άμεσο και απώτερο χρονικό διάστημα.
«Άμπου Ντάμπι» ήταν και πάει,
μακρύ ταξίδι ήταν και έφτασε πρόωρα στο τέλος του,
δεν νοείται «Αποχωρισμός» δίχως Ποίηση,
οπότε ανασύρεται στη μνήμη μας
το μέγα λογοτέχνημα τού Κωνσταντίνου Καβάφη «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»,
όπου ο διασκευασμένος στίχος αντικαθιστά την Αλεξάνδρεια τής Αιγύπτου
με το Άμπου Ντάμπι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων,
επικαιροποιώντας με ανατολίτικο άρωμα τα γεγονότα και τα συναισθήματα..:
Σαν έξαφνα,
ώρα μεσάνυχτ’ ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές·
την τύχη σου που ενδίδει πια,
τα έργα σου που απέτυχαν,
τα σχέδια τής ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες,
μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα το, το Άμπου Ντάμπι που φεύγει…
Προ πάντων να μη γελασθείς,
μην πεις πως ήταν ένα όνειρο,
πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες, μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει ’σέ που αξιώθηκες μιαν τέτοιαν πόλιν,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο κι άκουσε με συγκίνησιν
-αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα-
ως τελευταίαν απόλαυσιν τούς ήχους, τα εξαίσια όργανα τού μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα το, το Άμπου Ντάμπι που χάνεις…
Ο Αθλητάμπουρας
