Παιδεία, «προς την διάνοιαν και προς το της ψυχής ήθος» (Αριστοτέλης).
Η παρούσα κατάσταση της παιδείας, η «Παιδείας της Αμάθειας», δεν είναι μια ατυχής δυσλειτουργία της κοινωνίας. Είναι στοχευόμενη επίθεση κατά του ανθρωπιστικού ιδεώδους και επιβάλλεται ως αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη μιας σύγχρονης (μοντέρνας) προοδευτικής κοινωνίας μέσα στο στην τιποτολογία της παγκοσμιοποίησης και της παγκοσμιοποιημένης βλακείας.
Η λεγόμενη ΣΥΓΧΡΟΝΗ (ΕΚΤΕΧΝΙΚΕΥΜΕΝΗ) ΠΑΙΔΕΙΑ, την οποία πιπιλίζουν και παπαγαλίζουν, κεχηνώτες (χάσκακες), πολιτικοί, δάσκαλοι και μαθητές, αποτελεί ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ. Στοχευμένη επίθεση κατά του ανθρώπου (όταν άνθρωπος είναι). Στόχος αυτής της παιδείας είναι να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος σε καταναλωτή-μαζάνθρωπο, για να χειραγωγείται εύκολα, από τους απανταχού επιτηδείους του πολιτικαντισμού (καμιά σχέση με την πολιτική) και της ασύδοτης αγοράς.
Αποτελεί ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Στερημένος από κριτική σκέψη και πεφυσιωμένος με τον ψιττακισμό, ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, αδυνατεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τον κόσμο, μέσα στον οποίον ζει. Δεν ενδιαφέρεται να αναζητήσει την αλήθεια των πραγμάτων, δηλαδή την, δια του ερευνητικού και εταστικού νου, γνώση. Τη γνώση (και όχι την άποψη) η οποία διαλύει τα φαντάσματα, που ορθώνει η άγνοια και η αμάθεια και η άποψη.
Η, νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την παιδεία και την κοινωνία ΕΚΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΙΣΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΤΟΜΑΡΙΣΜΟΥ: «να περνάω ΕΓΩ καλά…». Προωθεί την ωφελιμιστική αρχή πως «καλό είναι ότι με συμφέρει». Αυτή η παιδεία υπηρετεί, ουσιαστικά, τις βασικές, ηδονοθηρικές και χρησιμοθηρικές, ως επί το πλείστον, ανάγκες του μαζανθρώπου. Δεν είναι ανθρώπινη. Ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, δόλιο δημιούργημα της νεοφιλελεύθερης θεωρίας για την πολιτική και της μεταμοντέρνας λεγόμενης αντίληψης για την κοινωνία, αισθάνεται βολικά (έτσι τον εκπαίδευσαν), πλέον, μέσα στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης (παγκοσμιοποίηση και νεοφιλελευθερισμός), τρεφόμενος με βαλανίδια.
Η μεταμοντέρνα, νεοφιλελεύθερης πολιτικής κοπής, παιδεία χτίζεται πάνω στα χαλάσματα της γλώσσας, του λογισμού και του ονείρου, παράγοντας απαίδευτους μαζανθρώπους.
Η Παιδεία της Αμάθειας, ως έλλειψη κριτικής σκέψης, επιβαλλόμενη σε ένα σχολείο και εκπαιδευτικό σύστημα που πατρονάρει και διδάσκει τον ψιττακισμό, διότι αυτό το συμφέρει, είναι εύκολο και δεν χρειάζεται δημιουργικό μόχθο, δεν επιτρέπει στον μαζάνθρωπο να κατανοεί και να ερμηνεύει τον κόσμο στον οποίον ζει. Απλώς τον αποδέχεται, αποδεχόμενος έτσι και την αναπηρία του ως φυσική εξέλιξη, πλανώμενος ότι έχει μάθει τα πάντα. Έτσι του σφυρίζει στ’ αυτή η Κίρκη της τεχνολογίας και της πληροφορικής λαίλαπας.
Πείθει τους αφελείς ότι η γνώση, σήμερα, μπορεί να αποθηκευτεί σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων και να αποκτηθεί, ακόπως, σερφάροντας στο διαδίκτυο. Έτσι, ισχυρίζεται η νέα ιδεολογία, το επίπεδο ανεβαίνει. Και οι ψιττακοί, βέβαια, ψιττακίζουν τους νέους όρους της αποβλάκωσής των: ίντερνετ, κομπιούτερ, (το προφέρουν με αδρό «μπ», όπως μπούτι), κοινωνία της πληροφορίας, κυβερνοναύτες, κυβερνοδιάστημα, μπιτ, μπάιτ και πάει λέγοντας.
Σαν έμαθε τη λέξη καλησπέρα/
Ο παπαγάλος είπε: είμαι σοφός, γνωρίζω ελληνικά
Τι κάθομαι και κάνω εδώ πέρα;
Τρέχει στα άλλα πουλιά καμαρώνοντας για την ψιττάκωσή του. Κι αυτά…
Κυρ παπαγάλε θα ‘χουμε την τύχη/
Ν’ ακούσουμε τι έμαθες πιο πέρα;/
Κι ο παπαγάλος βήχει ξεροβήχει/
Και τι να πει; ξανάπε καλησπέρα.
Η «σύγχρονη» παιδεία (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια εκπαίδευση, και ιδίως αυτή) επικαλούμενη την αναγκαία προσαρμογή στο σύγχρονο κόσμο (διάβαζε παγκοσμιοποίηση της ηλιθιότητας), καθίσταται ολοκληρωτική εκπαίδευση, πλήρους αποβλάκωσης, για να υπηρετεί τους υπηρέτες των βαρόνων του χρήματος και των νονών της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, πετσοκόβοντας την παράδοση και την ιστορία μας. Μισές γνώσεις, μισά μυαλά, μισεροί άνθρωποι.
Με την θεοποίηση της πληροφορικής στην εκπαίδευση, επιτυγχάνεται αυτό που προσφυώς λέγεται διακυβερνησιμότητα του κόσμου, η οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από την χειραγώγηση της συνείδησης των ανθρώπων, την αλλοτρίωση τους. Νέες μορφές στρεβλωμένης μάθησης, τεχνολογικά καθοδηγούμενης, οδηγούν σε νέες μορφές αμάθειας, που τις ονομάζουν εξειδίκευση.
Στη νεοφιλελεύθερη αγορά η παιδεία προσφέρεται ως tittytainment. Tittytainment, νεολογισμός που έχει προταθεί από τον σύμβουλο πολλών αμερικανών προέδρων Ζμπίκνιεφ Μπρζεζίνσκυ. Συνένωμα των λέξεων tits (η θηλή του γυναικείου στήθους και κατά συνεκδοχή το γυναικείο στήθος. Βυζί, δηλαδή, κατά το κοινώς λεγόμενο) και entertainment (διασκέδαση). Με απλά λόγια βυζοδιασκέδαση ή κατά την εμήν ελευθερόστομη διατύπωση διασκέδαση του κώλου. (Ορισμένοι ενοχλούνται από τις λέξεις αυτές, αλλά με καθωσπρεπισμό καταπίνουν τις κοπριές που τους ταΐζουν καθημερινώς τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης). Δεν το βλέπετε καθημερινά, πρωί, μεσημέρι, βράδυ στον γυάλινο κόσμο της τηλεδιασκέδασης. Αποβλάκωση των πολλών, εξαθλίωση των περιθωριοποιημένων, για να έχουν οι λίγοι την τεράστια δύναμη να αποφασίζουν για τα καλά και συμφέροντά των.
Η παιδεία βούλιαξε στα αβαθή της αναδόμησής της από τους εκάστοτε Υπουργούς, οι οποίοι, εναλλασσόμενοι στους υπουργικούς θώκους σαν τα πουκάμισα, κάθε φορά εξαγγέλλουν διαλόγους (δουλειά δεν είχε ο διάβολος…) και συσκέπτονται (γιατί βαριούνται να σκέπτονται ή είναι ανίκανοι να σκεφθούν) για το ποια παιδεία είναι αναγκαία στον 21 αιώνα. Η παιδεία βούλιαξε, μπάζοντας νερά στα αμπάρια, από ρωγμές που άνοιξαν, αδιάφοροι φοιτητές του δημοκρατικού πέντε και καπάτσοι καθηγητές, ανελισσόμενοι κατ αρχαιότητα, αρνούμενοι οποιαδήποτε αξιολόγηση. Το καράβι της παιδείας εξόκειλε, χτυπημένο στις ξέρες φοιτητικών και καθηγητικών παρατάξεων, που κραδαίνοντας κομματικά λάβαρα προσπαθούν να αλώσουν το Πρυτανείο, για να σιτιστούν.
«Τα μεταξωτά βρακιά επιδέξιο κώλο θένε»
Σ’ αυτόν τον αιώνα του ψηφιακού κόσμου (digital world), που άλλοι τον θεοποιούν, οι νήπιοι, φανταζόμενοι πως θα λύσει όλα τα προβλήματα επί γης και επί ουρανού (ίσως). Και άλλοι, πάλι, τον δαιμονοποιούν, οι ηλίθιοι, θεωρώντας τον ως το κουτί της Πανδώρας, από το οποίο ξέφυγαν όλα τα κακά του κόσμου και χάθηκε ακόμη και αυτή ακόμη η ελπίδα (στον μύθο της Πανδώρας η ελπίδα έμεινε μέσα στο κουτί, για να ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων). Σ’ αυτόν το αιώνα χρειάζεται πολιτική παιδείας, που για να απαντήσει στο ερώτημα: τι παιδεία θέλουμε για τους Έλληνες, πρέπει να αμφισβητήσει η ίδια, με κριτική σκέψη, την ήδη παρεχόμενη παιδεία, της οποίας τα αποτελέσματα είναι θλιβερά.
Χρειάζονται πολιτικοί παιδαγωγοί του Δήμου, που να πονούν την παιδεία και τους πολίτες. Οδηγητές, οδοδείκτες πορείας προς την πρόοδο και την επίτευξη του κοινού καλού. Όχι πολιτικάντηδες δημαγωγοί εις άγραν ψήφων, που χαϊδολογούν την ανευθυνότητα και μεριμνούν για το κομματικό τους συμφέρον.
Χρειάζονται δάσκαλοι και μαθητές με έρωτα για την παιδεία. Δάσκαλοι και μαθητές που σέβονται ο ένας τον άλλον. Που αγαπιούνται. «Όποιος αγαπά (εκ)παιδεύει».
Χρειάζεται εκπαίδευση που να βασίζεται στην απορία, και να προάγει τον ερευνητικό νου. Όχι εκπαίδευση με ανάρροια και μηρυκασμό μασημένων γνώσεων και εκπομπή τους σε παθητικούς δέκτες. Όλοι οι άνθρωποι, και ιδίως οι νέοι, από την φύση τους επιθυμούν να μαθαίνουν. «Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει» (Αριστοτέλης). Κι αυτήν την όρεξη για γνώση την μετατρέπει σε νευρογενή ανορεξία, η παρεχόμενη σήμερα παιδεία. Την ακυρώνει με την αδιαφορία και τον ψιττακισμό.
ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ. ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ. ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ.
Παιδεία, «προς την διάνοιαν και προς το της ψυχής ήθος» (Αριστοτέλης). «Παιδεία προς αρετήν εκ παίδων». (Πλάτων)
Παιδεία, γραμμένη, στην καρδιά και στην ψυχή και στο μυαλό, με τα ελληνικά γράμματα του ανθρωπισμού και ΟΧΙ άγραφη πλάκα (tabula rasa) νεοφιλελευθέρων κενοκράνων (αν)εγκεφάλων. Ανθρωπιστική παιδεία και ΟΧΙ απλά και μόνον εκτεχνικευμένη, τεχνολογική εκπαίδευση.
Παιδεία, που θα ξαναβάλει στο επίκεντρο την κριτική σκέψη, η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο να κατανοεί τον κόσμο στον οποίον ζει. Που του επιτρέπει να σχίζει το παραπέτασμα των αυτονοήτων και να αναζητά την αιτία και την ουσία των πραγμάτων. Που του επιτρέπει να διακρίνει το ουσιώδες από το ασήμαντο. Να διακρίνει αυτό που πραγματικά προάγει τη γνώση από αυτό που, δολίως και σκοπίμως, προάγει την τύφλωση των ανθρώπων. Που του επιτρέπει να διακρίνει την αλήθεια από το αληθοφανές ψέμα. Για να σταματήσουν «οι τυφλοί, βλέποντας τυφλούς (δασκάλους) να κατεβαίνουν, μοιραίοι και άβουλοι, αντάμα, στον Άδη».
Παιδεία που θα εξαλείψει τον ψιττακισμό, που σκόπιμα καλλιεργεί το λεγόμενο σύγχρονο σχολείο της καθολικής αποβλάκωσης διδασκόντων και διδασκομένων.
Παιδεία, όπου η πληροφορική και η τεχνολογία είναι εργαλείο στην υπηρεσία του ανθρώπου και ΔΕΝ θεωρούνται πανάκεια δια «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», όπως προσπαθεί να πείσει τους αφελείς η εκτεχνικευμένη σκέψη. Η σκέψη που προπαγανδίζει την αφελή και επικίνδυνη θέση ότι η γνώση, σήμερα, μπορεί να αποθηκευτεί μηχανικά σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων και να αποκτηθεί εξ ίσου μηχανικά και χωρίς πνευματικό κόπο, με τη βοήθεια του υπολογιστή, σερφάροντας στο διαδίκτυο. ΟΧΙ παιδεία νεοφιλελεύθερης κοπής, που χτίζεται πάνω στα χαλάσματα της γλώσσας, παράγοντας απαίδευτους μαζανθρώπους. Ανόητους «μοντέρνους» οι οποίοι αισθάνονται πιο βολικά μέσα στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης, τρεφόμενοι με τεχνολογικά βαλανίδια και αποδεχόμενοι ως φυσική εξέλιξη την διανοητική τους αναπηρία. Η τεχνολογία, πρέπει κι αυτή να αμφισβητηθεί, να εξετασθεί, δηλαδή, κριτικά. Να καθοριστεί από τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι να τις καθορίζει.
Μόνο η ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ (παιδιόθεν) ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, την επικράτηση του ορθού λόγου και της ανθρωπιάς στις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις. Διασφαλίζει την ανθρώπινη υπόσταση και το ανθρώπινο πρόσωπο, που έχουν εξευτελιστεί στις μέρες μας.
Ο ΚΑΙΝ, ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΑΔΕΛΦΟΣ. ΝΑ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΟΚΤΟΝΟΣ.
Το e-mail επικοινωνίας του κ. Ελευθέριου Ανευλαβή: impious@otenet.gr
