Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η ομιλία του ομογενή δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Βικτώριας Αιμίλιου Κύρου κατά την παρουσίαση του αυτοβιογραφικού βιβλίου του με τίτλο «Αιμίλιο να με λες» στο Ελληνικό Μουσείο της Μελβούρνης.
Βοσκός ο πατέρας του ο Γιάννης, εγκατέλειψε το σχολείο σε ηλικία 8 ετών, ενώ η μητέρα του Στεργιανή, που εργαζόταν στο βαμβάκι και στα καπνά, το άφησε όταν ήταν μόλις 9 ετών.
Η καταγωγή τους ήταν από το χωριό Σφυκιά Ημαθίας και στην Αυστραλία μετανάστευσαν μαζί με τον Αιμίλιο και τον άλλο τους γιο, τον Θεόδωρο, που σήμερα είναι γιατρός.
Μιλώντας μπροστά σε ένα εντυπωσιακό πλήθος, κυρίως Αυστραλών νομικών, ο δικαστής Κύρου σημείωσε μεταξύ άλλων: «Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου θα ξέρετε ότι πήρα το όνομά μου από τον ήρωα του ρομαντικού μυθιστορήματος “Η Ωραία του Πέραν”. Και το δικό μου βιβλίο έχει ήρωες – είναι οι γονείς μου, ο Ιωάννης και η Στεργιανή.
»Ο κυριότερος σκοπός του βιβλίου είναι να τιμήσω τους μετανάστες της γενιάς των γονιών μου. Αυτοί είναι οι ήρωες, γιατί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και ταξίδεψαν σε μια ξένη και άγνωστη χώρα με σκοπό να προσφέρουν στον εαυτό τους και στα παιδιά τους την ευκαιρία μιας καλύτερης ζωής.
»Η γενιά των γονιών μου μας ανάθρεψε και μας προστάτεψε. Έχουν γεράσει πια και σιγά σιγά λιγοστεύουν. Εμείς, ως παιδιά τους που ζούμε την άνετη ζωή μας, δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι οι θυσίες των γονιών μας δημιούργησαν τις ευκαιρίες για να προκόψουμε. Θα είμαστε πάντα υποχρεωμένοι σ’ αυτούς και πάντα πρέπει να σεβόμαστε κι αυτούς, και την ιστορία τους».
Ο δικαστής Κύρου δεν παρέλειψε να αναφερθεί στη ρατσιστική αντιμετώπιση που είχε ως παιδί στην Αυστραλία, λέγοντας: «Υπάρχουν και κάποιες σκοτεινές στιγμές στο βιβλίο, όπου περιγράφω τον ρατσιστικό εκφοβισμό που υπέφερα ως παιδί. Ο ρατσισμός μπορεί να καταστρέψει την αυτοεκτίμηση ενός ατόμου, να δημιουργήσει δυσαρμονία μέσα στις οικογένειες και να καταστρέψει ζωές. Για τα παιδιά είναι ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να τον καταπολεμήσουν. Ο εκφοβισμός και η διάκριση είναι αιώνια προβλήματα και κάθε κοινωνία έχει την ευθύνη να τα σταματήσει.
»Ο ρατσισμός με ανάγκασε ν’ αλλάξω τ’ όνομά μου και να αρνηθώ την ταυτότητά μου. Με έκανε να ντρέπομαι για την Ελληνική μου καταγωγή. Ευτυχώς, όλα αυτά άλλαξαν όταν ήμουν 15 χρονών. Κατάλαβα ότι θα έπρεπε να είμαι περήφανος για τους γονείς μου και να τους σέβομαι για τις θυσίες που είχαν κάνει. Κατάλαβα, επίσης, πόσο λάθος έκανα που ντρεπόμουν για την ελληνικότητά μου. Οι Έλληνες έχουν μια πλούσια και αξιέπαινη ιστορία και κατά πολλούς τρόπους έστησαν τα θεμέλια του σύγχρονου πολιτισμού. Οι Ελληνοαυστραλοί έχουν κάνει αξιοσημείωτες εισφορές εδώ και δεκαετίες μέσα στην Αυστραλιανή κοινωνία. Αυτά είναι θέματα που πρέπει να γιορτάζονται φανερά αντί να μένουν κρυφά.
»Η Αυστραλία έχει προοδέψει πολύ από τότε που έφτασα εδώ, το 1968. Εξωτικά ονόματα, τροφές και έθιμα που κάποτε τα κορόιδευαν οι Αυστραλοί είναι τώρα της μόδας. Όμως πρέπει πάντα να προσέχουμε για να βεβαιωθούμε ότι η χώρα μας συνεχίζει να δέχεται και να γιορτάζει τον κάθε άνθρωπο. Γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που έχει να προσφέρει, παρά να αποκλείεται επειδή είναι διαφορετικός.
»Εύχομαι ότι το βιβλίο μου θα βοηθήσει στην κατανόηση των ζητημάτων αυτών».
Επιμέλεια: Φλώρα Πέτση
