Γράφει ο Μπάμπης Παπαφιλιππάκης
Από μικρός είχα μανία με τις εφημερίδες και δεν είναι τυχαίο που η αθλητική δημοσιογραφία ήταν όνειρο ζωής για εμένα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Σε ηλικία 5 ετών ανέβαινα σε ένα τελάρο για να φτάσω να ζητήσω από τον περιπτερά το «ΦΩΘ». Έτσι έλεγα το «ΦΩΣ», την εφημερίδα που πραγματικά με κάλυπτε ολόκληρο και ήθελα… τέσσερα χέρια τότε για να γυρίσω σελίδα.
Το καλοκαίρι του 1996, έχοντας μάθει βέβαια να το προφέρω σωστά, έπαιρνα καθημερινά τόσο την ιστορική εφημερίδα του Νικολαΐδη όσο κι άλλες της εποχής για να ενημερωθώ για το σίριαλ της μεταγραφής Γιαννακόπουλου.
.jpg)
Ποια «Λάμψη» και «Καλημέρα Ζωή» (μεσουρανούσαν τότε); Το ποια ομάδα θα κατάφερνε να αποκτήσει τον φέρελπι τότε άσο του Πανηλειακού μονοπωλούσε το ενδιαφέρον στα αθλητικά δρώμενα.
Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ (έκανε σφήνα την τελευταία στιγμή) έδιναν μάχη για τα… πόδια του Γιαννακόπουλου, με την ομάδα του Πειραιά να αναδεικνύεται νικήτρια στο εν λόγω μπρα-ντε-φερ, με τη συνέχεια και τη λαμπρή καριέρα του παλαίμαχου πλέον άσου να είναι γνωστή σε όλους μας.
Και φτάνουμε στο 2016. 20 ολόκληρα χρόνια μετά. Και πάλι σε περίπτερο ήμουν για να ικανοποιήσω τη μία από τις πολλές κακές συνήθειές μου, το κάπνισμα. Στα αφτιά μου ηχεί μια φωνή γνώριμη. Ήταν αυτή του Στέλιου Γιαννακόπουλου, που λίγα μέτρα πιο πέρα προπονούσε την Κηφισιά, λίγο πριν από τη συμμετοχή της στη Γ’ Εθνική.
Ζήτησα να μπω από τους ιθύνοντες του συλλόγου στον αγωνιστικό χώρο για να απαθανατίσω τον «Stelios» (σ.σ.: έτσι τον φώναζαν εν συντομία οι φίλαθλοι της Μπόλτον, μην μπορώντας να αποστηθίσουν το επίθετό του).
Εκείνοι μου το επέτρεψαν αμέσως και έτσι άδραξα την ευκαιρία να δω και πάλι από κοντά τον παίκτη-θρύλο των παιδικών μου χρόνων εν δράσει. Από το προπονητικό μετερίζι πλέον, αλλά μην έχοντας αλλάξει καθόλου. Ίδιο αρχοντικό στιλ με την μπάλα, ακριβώς ίδια… κοψιά με τα παλιά, σε αντίθεση με τον υπογράφοντα που έχει πάρει «διαζύγιο» με τη… ζυγαριά.
