Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οδηγούν έναν άνθρωπο να αναζητήσει θεραπευτική υποστήριξη. Στο παρελθόν, θα έλεγα μέχρι το 2008-2010, ο βασικός λόγος που ένα παιδί κατέληγε σε θεραπευτή ήταν συνήθως η συμπεριφορά του στο σχολείο ή στο σπίτι. Η ανυπακοή και οι δυσκολίες στις σχέσεις με τους δασκάλους και τους γονείς βρίσκονταν στο επίκεντρο. Σήμερα, ωστόσο, η εικόνα έχει αλλάξει δραματικά, με το άγχος, το στρες και την κατάθλιψη να αποτελούν πλέον τους συχνότερους λόγους.
Ζούμε σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν στον οποίο μεγάλωσε η δική μου γενιά. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως η ζωή τότε ήταν απαλλαγμένη από άγχος. Όσοι έχουν δώσει πανελλήνιες εξετάσεις μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. Προσωπικά, ακόμη έχω κακές μνήμες από εκείνη την περίοδο, και κάποιες νύχτες που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, βλέπω εφιάλτες με σκηνικό πανελλαδικών εξετάσεων! Ωστόσο, οι απαιτήσεις και ο ανταγωνισμός στις μέρες μας είναι ακόμα μεγαλύτεροι.
Στην εποχή των εικόνων επίπλαστης τελειότητας και ειδικά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα παιδιά συγκρίνουν τον εαυτό τους ακατάπαυστα με τους συνομηλίκους τους. Παρατηρούν τι φοράνε, πού πηγαίνουν τις βόλτες και τις διακοπές τους, πώς περνούν τον χρόνο τους, σε τι σπίτια ζούνε. Η δική μας γενιά είχε κι αυτή τις δικές της πιέσεις, αλλά αυτές περιορίζονταν στη φυσική παρουσία – στον χώρο του σχολείου, της γειτονιάς ή στο τοπικό κλαμπ. Φυσικά και υπήρχε ανταγωνισμός για το πώς θα εμφανιστούμε, αλλά σήμερα, οι πιέσεις είναι αδιάκοπες, καθώς το διαδίκτυο δημιουργεί έναν συνεχόμενο ανταγωνισμό που δεν σταματά ποτέ.
Αυτή η συνεχής και ανελέητη σύγκριση έχει σοβαρές συνέπειες στην αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση των παιδιών. Πολλά από αυτά παγιδεύονται στον φαύλο κύκλο του άγχους και της κατάθλιψης. Στο γραφείο μου, οι περισσότεροι έφηβοι και φοιτητές παλεύουν να αποδεχτούν αυτό που είναι, με τον δικό τους ρυθμό και σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες. Η δουλειά μας επικεντρώνεται στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και της αυταγάπης, ανεξάρτητα από τα πρότυπα που προβάλλονται στα μέσα δικτύωσης ή των αριθμό ακολούθων τους.
Το ξέρω ότι είναι θλιβερό να μιλάμε για την αξία ενός ατόμου με όρους αριθμού ακολούθων ή “likes”, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα που ζούμε (ή τουλάχιστον, η πραγματικότητα που ζουν τα παιδιά). Τα παιδιά που δεν είναι δημοφιλή στο σχολείο ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης συχνά υποφέρουν έντονα. Και εγώ υπήρξα ένα από αυτά τα παιδιά. Όταν, όμως, κάποιος τους δείξει τον δρόμο προς την υγιή αυτοπεποίθηση και την ισορροπημένη αυταγάπη, μπορούν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να προχωρήσουν στη ζωή τους με σιγουριά.
Εάν είσαι γονιός, το μήνυμά μου είναι ξεκάθαρο: Στήριξε το παιδί σου ώστε να αγαπήσει τον εαυτό του για αυτό που είναι. Μην το αφήσεις να παγιδευτεί στις επιταγές ενός κόσμου που υπαγορεύει πως η αξία του εξαρτάται από την εμφάνιση ή τον αριθμό των ακολούθων του στο διαδίκτυο. Δίδαξέ του να εκτιμά αυτό που είναι πραγματικά και να αποδέχεται τον εαυτό του.
Η αυταγάπη και η αυτοεκτίμηση είναι τα πιο δυνατά εργαλεία για να ξεπεράσουν δυσκολίες και εμπόδια. Όταν τα παιδιά κατακτήσουν αυτές τις αξίες, γίνονται ικανά να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε πρόκληση με σθένος και ανθεκτικότητα. Και τελικά, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να τους προσφέρουμε ένα μέλλον γεμάτο ψυχική υγεία, ευτυχία και αυτοπεποίθηση.
Ιουλία Καζάνα-McCarthy
Δρ. Κοινωνιολογίας (UniversityofSurrey, UK)
Πιστοποιημένη Life Coach (International Coaching Federation, ICF)
Solution Focused Θεραπεύτρια (BRIEF & The Solution Focused Universe)
