Η ψυχολογία μου τον τελευταίο καιρό είναι χάλια. Τα πρωινά δεν μου κάνει καρδιά να σηκωθώ από το κρεβάτι μου. Είναι κι αυτή η υγρασία των ήμερων! Ο λόγος: Η δουλειά…
Το χειρότερό μου, να περάσω άλλη μια ανιαρή μέρα στη δουλειά, να κάνω τυποποιημένα πράγματα, σαν να κολλάω γραμματόσημα σε φακέλους όλη τη μέρα. Εκτός αν η δουλειά που ασκούμε, είτε απαιτεί σωματικό κόπο είτε πνευματικό, μας χαροποιεί! Η αλήθεια είναι ότι το να πετύχεις στη ζωή σου να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα είναι το ιδανικό.
Η εργασία μου, όχι για το βιοποριστικό, αλλά για το δημιουργικό κομμάτι της. Μας δίνει τη δυνατότητα να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο, να έχουμε το δικό μας εισόδημα και να μην εξαρτόμαστε από τους συντρόφους. Αλλά και η συναναστροφή με τους συναδέλφους μας, που θα μας φτιάξουν το κέφι, ακόμη και στα δύσκολα. Θα ανταλλάξουμε απόψεις, θα γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους, με άλλους θα συμφωνήσουμε, με άλλους θα διαφωνήσουμε, από άλλους θα εμπνευστούμε και άλλους θα τους εμπνεύσουμε!
Επιπρόσθετα, με τη δουλειά μπορούμε να προσφέρουμε απλόχερα τη βοήθειά μας σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη, γιατί κάθε εργασία είναι λειτούργημα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται από εμάς. Όποτε μπορούμε τουλάχιστον. Άλλωστε, πού ξέρετε, μπορεί να έχετε το meeting της ζωής σας με το Χάρισον Φορντ, στο νεότερό του, να κάθεται πάνω από το λευκό i-mac laptop του και ανάμεσα σε μακέτες και σχέδια να οργανώσει τη δική σας ζωή. Εργασία και χαρά, λοιπόν. Και όχι γκρίνιες παρακαλώ!
