Ναι, είναι αλήθεια ξέχασα τα γενέθλια της καλύτερής μου φίλης. Μου το θύμισε αργά το βράδυ. Ήμουν ακόμη στο γραφείο, όταν έλαβα το εξής μήνυμα στο κινητό μου «ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΕΣ ΚΑΤΙ;»
Λόγω δουλειάς άργησα να το δω και ακολούθησε το επόμενο: «ΔΕΝ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΟΥΤΕ ΕΣΥ ΠΙΑ…» Μια πρωινή υπενθύμιση που καθυστερημένα είδα με «ξύπνησε» για να την πάρω τηλέφωνο –κάπως αργά πια – και να της ευχηθώ. Στην άλλη γραμμή ακούστηκε ένα ορυμαγδός από φωνές αναμειγμένες με βρισιές και κλάματα. Ο λόγος; «Κατάθλιψη γενεθλίων», όπως μου αποκάλυψε.
Τι είναι αυτή η κατάθλιψη γενεθλίων, ρε παιδιά;
Τα γενέθλια για μένα έχουν χρώμα λευκό, κόκκινο και ροζ, όπως τα μπαλόνια του πάρτι μου, έχουν άρωμα φρεσκοψημένης πίττας από τα χεράκια της μαμάς, γεύση τούρτας σοκολάτας, καθώς και ήχους μουσικής συνοδευμένης από γέλια μικρών και μεγάλων.
Πώς έγινε το χρώμα γκρι, το άρωμα ξεθυμασμένου ποτού και η γεύση στυφή από το τσιγάρο και τα δάκρυα;
Είναι η κατάθλιψη ή απλώς μια φάση που περνάμε, όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά μας και φεύγει μαζί τους; Κι εγώ ακόμη το ψάχνω…
Το ένιωσα κάποια στιγμή και εγώ ότι με ξέχασαν όλοι, ότι είμαι μόνη μου, ότι μεγαλώνω και ότι οι μουσικές της νιότης σίγησαν για μένα. Υπάρχει όμως λύση. Κατ’ αρχάς, να μην στεναχωριέστε, αν δεν θα σας θυμηθούν, αρκεί εσείς να μην το ξεχνάτε (εκτός αν το θέλετε, άλλο αυτό!). Εξάλλου το ότι μεγαλώνουμε δεν σημαίνει ότι πενθούμε, το αντίθετο μάλιστα.
Όταν, λοιπόν, βρεθείτε σε ανάλογη κατάσταση, μην το βάζετε κάτω… Κορίτσια μου, τα γενέθλια είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Είναι η μέρα επετείου της δικής μας ζωής. Στολίστε την με γιρλάντες και μπαλόνια, χαμογελάστε στη ζωή που σας χαρίστηκε και σας ανήκει. Φωνάξτε στον εαυτό σας ότι κάθε χρόνο γίνεστε σοφότερες, αλλά όχι μεγαλύτερες, αφού είμαστε όσο νιώθουμε. Και πάνω απ’ όλα υπάρχει κάποιος που δεν σας ξεχνά: ο εαυτός σας …
