Η ανοχή του κράτους της κοινωνίας απέναντι στα «στραβά» του κόσμου είναι που δίνει στον υπόκοσμο ζωή, γράφει η κ. Τασούλα Καραϊσκάκη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής (6 Μαρτίου 2011) και συμπληρώνει πως: η παρανομία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν συγκοινωνεί με τη νομιμότητα.
Ξέπλυμά μαύρου χρήματος, διασυνδέσεις αστυνομικών με τον υπόκοσμο, εξαφάνιση δικογραφιών για βαριά ποινικά αδικήματα, κατακράτηση ενταλμάτων, συμμετοχή σε κυκλώματα παραχαρακτών…
Το ζητούμενο; Μα βεβαίως το χρήμα. Ο Πλούτος. Με τον πλούτο συμβαδίζει η ιδέα της δύναμης και της επιβολής – με την φτώχεια, η αδυναμία και η υποταγή. Απλοί στερεότυποι συνειρμοί;
Ο πλούσιος (καπιταλίστας, αφέντης) είναι άκαρδος, σκληρός, ανέντιμος, αδίστακτος. Ο φτωχός (προλετάριος, δούλος) είναι αγαθός, τίμιος. Οι περισσότεροι μαρξιστές θεωρούν – σωστά – πως ο φτωχός δεν φταίει, δεν είναι υπεύθυνος για την φτώχεια του.
Παράλληλα όμως πιστεύουν πως ο πλούσιος είναι υπεύθυνος για τον πλούτο του, Κι όμως, τούτος ο οικονομικός ντετερμινισμός ισχύει για όλους. Λογής – λογής οι ερμηνείες που υποστηρίζουν πως την μοίρα μας χαράζουν οι «επτά σοφοί της Σιών», οι Μασόνοι, η «Μαύρη Διεθνής» και φυσικά η πανταχού παρούσα Μαφία.
Η παρανομία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν συγκοινωνεί με την νομιμότητα…
Και η κοινωνία αβοήθητη υφίσταται τους καρπούς τούτης της συλλογιστικής. Τα δύο παιδιά που συγκίνησαν το Πανελλήνιο (ο Σκυλογιάννης κι ο Ευαγγελινέλης) παιδιά της διπλανής πόρτας του «μεροκάματου», αλλά και οι άλλοι που επέζησαν, δεν είναι βέβαιο πως θα κατανοήσουν και θα συγχωρέσουν τις όποιες «ερμηνείες») και πως οι κυβερνήτες είναι απλώς πρόσοψη, πιόνια στα χέρια κάποιων αόρατων και παντοδύναμων ισχυρών κι αυτό πάλι δεν θα αποτελέσει ικανοποιητική απάντηση για την δική τους θυσία στο πεζοδρόμιο.
Απάντηση και «ερμηνεία» θα είναι για αυτούς το «σπάσιμο» του κακού σπυριού με το ποίον, που αγκαλιάζει θύτες και θύματα. Δεν θα αλλάξει τίποτα σε αυτή την παράνομη σχέση, αν δεν σπάσει πρώτα η «βολική συνενοχή…».
