Με το που έβαλε μπροστά την εκπομπή του ο Τριανταφυλλόπουλος τη νύχτα της 12ης προς 13η του μηνός Μαρτίου, διαπίστωσα ότι το θέμα ήταν ζόρικο και ότι με δύο γιατρούς παρόντες θα μπορούσαν να ακουστούν ενδιαφέροντα πράγματα γενικά για την ιατρική, με αφορμή το νεογέννητο που χάθηκε «εξαιτίας έλλειψης θερμοκοιτίδας»! Ακούστηκαν πολλά και χρήσιμα, αλλά όχι ΟΛΑ! Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν κάποια πράγματα. Ο ελληνισμός ανά τους αιώνες, επιβίωσε και δεν χάθηκε από την έλλειψη θερμοκοιτίδας. Δεν διατηρήθηκε στο προσκήνιο από την έλλειψη γιατρών, ούτε από την απουσία μέσων. Όποτε μεγαλούργησε ο ελληνισμός, ήταν μόνο από το ενδιαφέρον του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, το οποίο σήμερα λείπει. Αυτό είναι το πρώτο. Αυτό οδηγεί στην έλλειψη ενδιαφέροντος για το μέλλον. Δηλαδή πού πάμε; Πόσο ενωμένοι είμαστε; 

Δυστυχώς καθένας τρέχει και πορεύεται για τη δική του πάρτη. Ζούμε τη σύγχρονη Βαβέλ, κανένας δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τον άλλο. Άλλα πράγματα κυνηγά ο ένας, διαφορετικά ο άλλος. Και γιατί παρακαλώ; Διότι ζούμε στην εικονική πραγματικότητα. Ό,τι σκεφτόμαστε, θέλουμε να το έχουμε. Ελάχιστοι υπηρετούν τους νόμους, οι δε νόμοι –για γέλια– μόνο τους ανθρώπους δεν υπηρετούν. Στο κάθε επάγγελμα, δυστυχώς μπαίνει πρώτα το ΕΓΩ. Αντί να κοιτάξει –για παράδειγμα- ο γιατρός να ξεπεράσει το εγώ του, κοίταξε να φορτώσει το πρόβλημα στους άλλους.

Το πρόβλημα με το νεογνό που χάθηκε στη διαδρομή, το είχε ο γιατρός του. Ο πρώτος γιατρός του! Όμως, ο τύπος επιχείρησε μέσω του ΕΚΑΒ, μέσω τρίτων κλπ., να το μεταφέρει αλλού. Να απαλλαχτεί εκείνος και μετά ας τρέξει άλλος! Η ευθύνη περιφερόταν από χέρι σε χέρι! Ουδείς ήθελε να την αναλάβει, οπότε μοιραία ξαναγύριζε στον πρώτο. Είναι σαν να ρίχνεις την μπάλα έξω από το τερέν, οπότε δεν ξεκινάει ο αγώνας. Οι αγωνιζόμενοι δεν ξεκινούσαν για απίστευτες αιτίες που εκείνοι ανακάλυπταν. «Θέλουμε να φαίνονται καθαρά οι γραμμές στη σέντρα». «Μα δεν έχουμε μπογιά, δεν προλαβαίνουμε». «Τότε δεν ξεκινάμε»! Απίστευτα πράγματα. Και όχι μόνο οι άβαφες γραμμές. «Είναι ακλάδευτο το χορτάρι, φέρτε μηχάνημα». «Δεν έχουμε μηχάνημα, δεν προλαβαίνουμε». Τότε δεν παίζουμε!

Τι έπρεπε να γίνει; Είναι απλό: έπρεπε ο γιατρός, από τη στιγμή που αναλαμβάνει ένα περιστατικό, να το διεκπεραιώσει ο ίδιος μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Να το πω πιο λιανά: παραλαμβάνει στο νοσοκομείο έναν άρρωστο. Με αυτόν θα ασχοληθεί και όχι με ένα άλλο άρρωστο που ενδεχομένως θα έλθει μετά, διότι ενδέχεται να χαθεί μια ζωή. Αν δεν το εφαρμόσει, τότε στο τέλος της βάρδιας του, αντί να έχει ασκήσει ιατρική, θα έχει καταφέρει… νεκροθαφτική (και συγγνώμη για το αδόκιμο της λέξης, δεν έχω άλλη πρόχειρη). Ο γιατρός είναι σαν την πεταλούδα που πηγαίνει από λουλούδι σε λουλούδι; Όχι βέβαια. Κάθεται σε συγκεκριμένο, του παίρνει ό,τι έχει και του δίνει ό,τι μπορεί. Αν πέσει σε βαριά περίπτωση, τότε πρέπει δύο φορές να κάνει το καθήκον του. Με τα μέσα που διαθέτει! Ο γιατρός που σέβεται τον όρκο του, οφείλει να τα δώσει όλα. Να λιποθυμήσει πάνω από τον άρρωστο, που λέει ο λόγος. Με όσα μέσα διαθέτει. Δυστυχώς, δεν είμαστε Αμερική, όπου γίνονται μεταμοσχεύσεις μέσα σε αεροπλάνα – σύγχρονες ιατρικές μονάδες. Δεν διαθέτουμε όλα τα μέσα; Δεν πειράζει, θα βάλουμε το πάθος μας και την ψυχή μας.

Θα σκεφτείτε ότι τα νοσοκομεία μας δεν είναι τέλεια. Συμφωνώ. Κι εδώ μπαίνει το θέμα του υπουργού Υγείας. Λέει, για παράδειγμα «τα έλυσα όλα». Τίποτα δεν έλυσε. Κανένας υπουργός δεν έλυσε προβλήματα, ούτε μπορεί να τα λύσει γιατί στέκεται έξω από την πυραμίδα και τη φωτογραφίζει. Και λέει «να την φτιάξουμε την πέτρα που έπεσε»… Μέσα στην πυραμίδα δεν έχει μπει κανείς! Αν μπει, θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν άλλα πράγματα που δεν μπορεί να τα υποψιαστεί ένας υπουργός. Έτσι, ενώ θέλουν να φτιάξουν το σύστημα, το περιπλέκουν, δηλαδή  κάνουν το πρόβλημα πιο σύνθετο, πιο δυσπρόσιτο στον απλό πολίτη. Όλα αυτά απομακρύνουν τον πολίτη από ένα σύστημα που έχει ως ταμπέλα του την κοινωνική πολιτική. Κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα αυτό σημαίνει. Όποιος αναλαμβάνει, βάζει τόσα προβλήματα, ώστε να απομακρύνει όλο και πιο πολύ τον πολίτη.

Βέβαια, νοσοκομείο σημαίνει ιατρική. Ιατρική χωρίς γιατρούς δεν μπορεί να προκύψει. Βάζεις λοιπόν τους γιατρούς, τους δίνεις τρεις κι εξήντα και περιμένεις να λειτουργήσουν ως θεοί. Δεν γίνεται! Από την άλλη, έχεις άλλους γιατρούς που τους έχει μεν αλλά δεν τους κλείνει στο σύστημα (εν προκειμένω στο ΕΣΥ) και τους λέει: μπορείς να έχεις ιατρείο, να παίρνεις φακελάκια κλπ. Είναι οι γιατροί του ΙΚΑ, οι δήθεν ριγμένοι και έρημοι, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και γιατροί στο ιατρείο τους με πελατεία που δημιουργούν στο ΙΚΑ. Με πολύ μεγάλη άνεση βλέπει ασθενείς το απόγευμα στο ιατρείο του ο γιατρός του ΙΚΑ. Θα πουν «δεν μου φτάνει ο κρατικός μισθός». Εντάξει, συμφωνώ. Όμως τι φταίνε οι άλλοι γιατροί, οι «αιχμάλωτοι» με αποκλειστικότητα στα νοσοκομεία; Ποιος το αποφασίζει αυτό και γιατί; Και γιατί να φτάνει ο μισθός ώστε να ζήσει ευπρεπώς ένας νοσοκομειακός γιατρός; 

Όταν, λοιπόν, ο νοσοκομειακός γιατρός γνωρίζει ότι ο γιατρός του ΙΚΑ κερδίζει τα τριπλάσια από αυτόν. Όταν γνωρίζει ότι ο στρατιωτικός γιατρός δουλεύει κατά βούληση και τα οικονομάει, γιατί να σκιστεί; Φταίει η ανικανότητα του συστήματος να βάλει τα συμφέροντα σε μία τάξη. Επιτρέπεται να έχουμε τέσσερις κατηγορίες γιατρών;

Επαναλαμβάνω:

* Νοσοκομειακούς

* Του ΙΚΑ

* Στρατιωτικούς και

* Πανεπιστημιακούς

Οι πανεπιστημιακοί γιατροί δεν ελέγχονται για το πόσο χρεώνουν, αρκεί να δίνουν απόδειξη! Λειτουργούν με το μπλοκάκι! Άντε να μπεις στο νοσοκομείο να χειρουργηθείς. Το αίμα θα σου πιουν. Κι αν δυσανασχετήσεις; Θα σου πουν «μα ήρθες στον καθηγητή. Εμείς παίρνουμε όσα σας ζητάμε και άμα θέλετε». Έτσι, απαξιώνεται το Γενικό της Νίκαιας. Εργάζεται σε άλλο κρατικό νοσοκομείο «λουσάτο» και εκεί παίζεται ένα απίστευτο γαϊτανάκι. Ο γιατρός του ΕΣΥ κρύβεται πίσω από τον πανεπιστημιακό συνάδελφό του και το πράγμα προχωράει κανονικά σε βάρος του αρρώστου. Φακελάκι παίρνει ο ένας, φακελάκι παίρνει κι ο άλλος. Ποιος θα πει στον άλλον «δεν ντρέπεσαι». 

Τα λέω (ως πρώτη δόση) με αγανάκτηση. Σαράντα χρόνια γιατρός, ούτε στην τσέπη δεν δέχτηκα να μου βάλουν φακελάκι, ας βρεθεί κάποιος… κουβαρντάς να με διαψεύσει. Είμαι από αυτούς που αγωνίστηκαν για να δημιουργηθεί το ΕΣΥ και γι αυτό λυπάμαι διπλά με την σημερινή κατάντια. Από το 75 είμαι μέλος του ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, έβαλα πλάτη να δημιουργηθούν προγράμματα για τους νοσοκομειακούς γιατρούς Αθήνας – Πειραιά, σε καιρούς που ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Οι μεγαλογιατροί με ξέρουν καλά… Και τους ξέρω…