Υπήρξε –μετά τον Παντελάκη- ο εξυπνότερος ποδοσφαιρικός παράγων της προ επαγγελματισμού ποδοσφαιρικής εποχής. Ένας άνθρωπος μεθοδικός, πανούργος, αποφασιστικός, που αν και απλά γενικός αρχηγός στην ομάδα του Παναθηναϊκού δεν είχε γνωρίσει ποτέ ήττα στο διοικητικό σχήμα. Την πρώτη φορά που την υπέστη, αυτός ο χαλύβδινος ηγέτης, ένοιωσε την καρδιά του να μην το αντέχει, και μην αντέχοντας την ήττα έσβησε, βυθίζοντας τη μεγάλη ποδοσφαιρική οικογένεια (και τους δημοσιογράφους) σε πένθος. Ήταν μόλις 62 χρόνων και η είδηση του θανάτου του δεν έγινε άμεσα πιστευτή… Πολλοί αναρωτήθηκαν: «Μα πώς είναι δυνατόν, έφυγε έτσι ξαφνικά αυτός ο κολοσσός;» Ήταν αλήθεια!
Ο Αντώνης Μαντζαβελάκης, ο πρωταγωνιστής του παραγοντισμού (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) για μπόλικα χρόνια στο ποδόσφαιρο, ο άνθρωπος που έκλεψε με μαεστρία από τον Ολυμπιακό τον Γιώργο Δεληκάρη για να αναπληρώσει το κενό του Δομάζου, έφευγε από τον μάταιο αυτόν κόσμο στις 20 Ιουνίου του 1979, προδομένος από την καρδιά του. Ελάχιστες ημέρες πριν, είδε τα σχέδιά του –για τον ΠΑΟ- να καταστρέφονται, όταν ο πρόεδρος Απόστολος Νικολαΐδης σε ένα δραματικό διοικητικό συμβούλιο, του ανακοίνωσε ότι είχε αποφασίσει να δώσει την ομάδα (για τη δημιουργία ανώνυμης εταιρείας) στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Ο Μαντζαβελάκης, σύμφωνα με μαρτυρίες στελεχών που βρίσκονταν στη συνεδρίαση, χωρίς να χάσει την παραδοσιακή ψυχραιμία του, ψιθύρισε ήρεμα και χαμηλόφωνα:
«Απόστολε, σήμερα τελείωσες από ηγέτης του Παναθηναϊκού». Και αποχώρησε. Του λόγου του, είχε διαφορετικά σχέδια. Είχε αποφασίσει να δημιουργήσει μια ποδοσφαιρική ΑΕ μοιράζοντας μετοχές σε πλήθος επιφανών φίλων του Παναθηναϊκού, προφανώς για να μπορεί να ελέγχει το σύστημα, από το ομιχλώδες γραφείο του στις παρυφές του Λυκαβηττού. Κάτι δηλαδή που ήταν η σπεσιαλιτέ του…
Ελάχιστες λεπτομέρειες είναι γνωστές σε αυτό το διάστημα των λίγων ημερών που μεσολάβησαν ως τον αιφνίδιο χαμό του Αντώνη Μαντζαβελάκη. Όμως, ένας πανέξυπνος παράγοντας – ο Κώστας Αλαμάνος του Απόλλωνα – όταν είχε ερωτηθεί αργότερα τι συνέβη με την διαμάχη Νικολαΐδη – Μαντζαβελάκη, είχε δηλώσει με σημασία:
«Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες. Μόνο το εξής, όπως μου το είχε εκμυστηρευτεί τρέμοντας από συγκίνηση, ο τότε φροντιστής της ομάδας και του γηπέδου Λεωφόρου Μπακούρος:
«Με το που σκοτεινιάζει, μέσα από την έρημη και κλειδωμένη αίθουσα τροπαίων (όπου γίνονταν οι συνεδριάσεις του διοικητικού συμβουλίου) ακούγονται κάτι παράξενοι θόρυβοι. Ο ήχος, μοιάζει με λυσσασμένο χτύπημα μεταξύ ξύλων, και δεν σας κρύβω ότι με πιάνει ανατριχίλα και απομακρύνομαι γρήγορα»
Πράγματι, οι καρέκλες του προέδρου και του γενικού αρχηγού βρίσκονταν η μία δίπλα από την άλλη…
