Πρέπει, ο έξυπνος πολιτικός, να διαβλέπει, μέχρι που τον παίρνει, και μέχρι που μπορεί να το τραβήξει, ειδικά, όταν αντιπροσωπεύει μερικά εκατομμύρια συμπατριώτες του.
Εθνική περηφάνια, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ατομική ανευθυνότητα και αυτοπροβολή άνευ ουσίας και άνευ εφοδίων, ειδικά όταν απευθύνεται σε εκείνους που κατέχουν αυτό που χρειάζεσαι… Θεωρώ, πως εκείνος που έχει το γενικό πρόσταγμα, θα πρέπει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους πριν να είναι αργά. Μην ξεχνάμε πως εκατό καλές πράξεις και χίλιες θετικές προθέσεις γκρεμίζονται από μία μόνο απερίσκεπτη και κουτή πολιτική κίνηση.
Στην κόψη του ξυραφιού καθήμενος, χρειάζεσαι ιδιαίτερους χειρισμούς, διότι το ξυράφι κόβει πολύ βαθιά και οι πληγές μπορεί να είναι άσχημες και μη αναστρέψιμες. Σίγουρα, ούτε οι γραβάτες, ούτε τα φουλάρια και τα κασκόλ μπορούν να συνδράμουν σε μία μεγάλη προσπάθεια… αλλά, σίγουρα, ούτε οι συμπεριφορές εντυπωσιασμού και διαφοροποίησης, ειδικά όταν τα άκρα που στηρίζουν το σώμα είναι λεπτά και εύθραυστα! Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ μία αγενή έπαρση κάποιων που με ενοχλεί, διότι νοιώθω τα προβλήματα να μας κυκλώνουν.
«Και πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε, εγκαταλείποντας εκείνους τους ανθρώπους, για χάρη των οποίων διανύσαμε τόσο δρόμο… για να πεθάνουμε;». Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται και χρήζει άμεσης ανταπόκρισης…
Στην αρχαία Αθήνα, ένας «δήθεν» που ήθελε να προφυλάξει το σπίτι του από κάθε κακό έβαλε στην εξώπορτα μια επιγραφή που έλεγε: «Κανένα κακό να μη μπει στο σπίτι αυτό..»
Ο Διογένης διάβασε την επιγραφή και απόρησε: «Μα ο επικεφαλής του σπιτιού από που θα μπει;».
