Γίναμε Αμερική ή μήπως ήμασταν και δεν το ξέραμε.
Και απλώς ήρθε ο νεαρός από το Σοχούμι, για να μας «σκουπίσει την ομίχλη από τα μάτια» και να μας αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που εθελοτυφλεί, δεν αντιστέκεται, πορεύεται μέσα στο γνωστό ελληνικό ωχαδερφισμό και που κυρίως κατάφερε, τόσο μα τόσο σύντομα, να απορροφήσει τα άσχημα και αποκρουστικά των ξένων. Τη βία, την αποξένωση και την απαξίωση των κανόνων της κοινωνίας της αλληλεγγύης.
Και ενώ «καταφέρνει» μια χαρά με τα άσχημα, αδυνατεί εδώ και χρόνια να κάνει κτήμα της τα μύρια όσα καλά έχουν εκεί έξω από τα «τείχη της χώρας μας».
Ξένος παντού…
Ό,τι και αν συνέβη στο Ρέντη, την ευθύνη δεν τη φέρει ο παρ’ ολίγον δολοφόνος και εν τέλει αυτόχειρας.
Την ευθύνη φέρει ακέραια το «σύστημα» που τον μεγάλωσε, που τον αποξένωσε, μάλλον γιατί ήταν «ξένος».
Γιατί και ας μην έχει κανείς καμία αμφιβολία, ο νεαρός αυτός ήταν παντού και πάντα «ξένος».
Έλληνας ήταν στο Σοχούμι, όπου γεννήθηκε και Αμπχάζιος στην Αθήνα όπου μεγάλωσε.
Είχε τη μοίρα του πρόσφυγα που όσο και να θέλει δεν μπορεί να νιώσει πατρίδα του τον τόπο που μεγαλώνει, γιατί ο ίδιος ο τόπος δεν τον αφήνει να το νιώσει.
Η σκληρή πραγματικότητα ενός αδυνάτου
Ήσυχο παιδί που δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα. Η μάνα του μια καλή κυρία. Αυτά είπε η γειτονιά. Τον ειρωνεύονταν και έβαζε τα κλάματα είπαν κάποιοι άλλοι…
Ήταν απλώς ο αδύναμος κρίκος μιας άκαμπτης κοινωνικής αλυσίδας, που δε συγχωρεί την ιδιαιτερότητα, που δεν ανέχεται τη χαλαρότητα του χαρακτήρα που δεν μπορεί να βλέπει μια «ταραντούλα» δίπλα της…
Δείτε τι λένε οι γείτονες του 18χρονου
Ο απόμακρος νεαρός από το Σοχούμι…
Ήταν λένε απόμακρος, ντυνόταν περίεργα, είχε συμπεριφορά που δεν τον έφερνε κοντά με τον περίγυρό του. Αν και σε αυτές τις περιπτώσεις ο καθένας κάνει με απίστευτη ευκολία, την τρίχα-τριχιά, ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας και ας δεχτούμε ότι τα πράγματα ήταν έτσι όπως περιγράφηκαν.
Τότε απλώς και μόνο επιβεβαιώνεται η πλήρης ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας.
Του συστήματος όπου οι εκπαιδευτικοί έχουν πάψει προ πολλού -χωρίς πάντα να είναι δική τους η ευθύνη- να είναι παιδαγωγοί. Κουτσά-στραβά μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα, αλλά οι δάσκαλοι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν ειδικές περιπτώσεις.
Και η περίπτωση του νεαρού από το Σοχούμι ήταν ιδιαίτερη περίπτωση. Αν ήταν όπως τα λένε, ένας άνθρωπος ειδικών συνθηκών, γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τον πλησιάσει, γιατί κανείς δεν «ψυλλιάστηκε» ότι κάτι δεν πάει καλά;
Αλλά ακόμη και αν κανείς το είχε καταλάβει πού να απευθυνόταν. Σε ποια υπηρεσία και σε ποιο κράτος. Σε αυτό που φτάνει πάντα καθυστερημένο και υπόσχεται να βρει τον αίτιο, ενώ έχει μαύρα μεσάνυχτα από το αιτιατό…
Πού είναι οι κοινωνικές κρατικές υπηρεσίες;
Το θέμα επαναφέρει στο προσκήνιο το μέγα ζητούμενο. Την οπλοκατοχή.
Αν το τραγικό περιστατικό συνέβαινε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Φινλανδία, τότε θα είχε μια απλή εξήγηση. Εκεί στους ενήλικες -ο νεαρός ήταν ενήλικας- επιτρέπεται η οπλοκατοχή.
Εδώ όμως δεν επιτρέπεται σε κανέναν εκτός και αν έχει ειδική άδεια. Αλλά και άδεια να έχει, σίγουρα δε νοείται να είναι κανείς ζωσμένος σαν αστακός ωσάν να πηγαίνει στην Πράσινη ζώνη της Βαγδάτης.
Πλέον σε αυτή τη χώρα, το εύκολο είναι να βρει κανείς όπλα. Το δύσκολο είναι να βρει μια «καταραμένη» δουλειά. Να έχει δικαίωμα στη ζωή, στο μέλλον, να μη φοβάται να κοιμηθεί από το άγχος να ζει βρε αδελφέ σαν άνθρωπος και όχι σαν πιόνι του σκακιού που ανά πάσα στιγμή θυσιάζεται για να σωθεί ο βασιλιάς (σύστημα).
Η κρίση προκαλεί παράκρουση…
Η οικονομική κρίση, οι απώλειες θέσεων εργασίας αλλά κυρίως η βαθιά κοινωνική ανασφάλεια οδηγούν -σύμφωνα με τους ειδικούς- στον πολλαπλασιασμό των ομαδικών κρουσμάτων βίας, των μαζικών αυτοκτονιών, δολοφονιών και των άνευ όρων δολοφόνων.
Το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα έτυχε να συμβεί σε σχολικό κτίριο. Είναι όμως καθαρή σύμπτωση που η τραγωδία συνέβη σε σχολείο και όχι κάπου αλλού.
Με τέτοια φτώχεια, κοινωνική ανισότητα, πολιτική ανικανότητα είναι μαθηματικά σίγουρο ότι αύριο θα συμβεί κάπου αλλού και θα έχει ενδεχομένως πολύ περισσότερα θύματα.
Το ζήτημα του μιμητισμού
Πολλοί μίλησαν για μιμητισμό από το 19χρονο, λέγοντας ότι μπορεί να είχε ως πρότυπο κάποιον προγενέστερο που έκανε παρόμοια ενέργεια στο εξωτερικό. Πολλοί μίλησαν για το «κακό» διαδίκτυο, που κατασκευάζει λάθος πρότυπα. Όλα αυτά μπορεί να έχουν βάση. Αλλά, γιατί κανείς δε μίλησε για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού να προλάβει το κακό. Στο τέλος-τέλος, το κράτος υπάρχει, για να προστατεύει από τη μια και να προλαβαίνει από την άλλη. Και σε αυτή την περίπτωση -όπως σε μύριες όσες άλλες διαφορετικές- ούτε πρόλαβε, ούτε προστάτευσε. Και η ζωή συνεχίζεται… μέχρι το επόμενο κακό.
Μετασκευασμένα τα όπλα
Ρέπλικα είναι τα δύο όπλα που χρησιμοποίησε ο 18χρονος, δηλαδή πρόκειται για πιστόλια κρότου που με επεξεργασία έγιναν πυροβόλα. Η μετατροπή αυτή δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο από άτομα που έχουν ειδικές γνώσεις. Γι’ αυτό και οι αστυνομικοί εκτιμούν ότι ο δράστης πιθανότατα αγόρασε έτσι τα όπλα.
Περισσότερα στοιχεία αναμένεται να δώσει η βαλλιστική εξέταση, τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται τις επόμενες ημέρες.
Στο μεταξύ, “φύλλο και φτερό” κάνουν οι αστυνομικοί τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που είχε ο 18χρονος στο σπίτι του. Ο επεξεργαστής έχει μεταφερθεί στα εγκληματολογικά εργαστήρια της Ασφάλειας, ενώ αστυνομικοί της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ερευνούν τις συνομιλίες που είχε μέσω chat rooms με άλλα άτομα, προκειμένου να διαπιστώσουν εάν υπήρχε κάποιος που βοήθησε το 18χρονο να υλοποιήσει το σχέδιό του.
(Πρώτη καταχώρηση:11 Απριλίου, 10:50)
