Ελάχιστα πριν τεθούν σε ισχύ τα ασφυκτικά μέτρα κατά του καπνίσματος, επικρατεί –όπως αναμενόταν- σύγχυση χωρίς προηγούμενο σε κάποιες χιλιάδες μικρομεσαίους επαγγελματίες της εστίασης, της διασκέδασης κλπ. Για παράδειγμα, οι εστιάτορες με… ψησταριά 85 τετραγωνικών μέτρων, γνωρίζουν πως πρέπει να μπουν σε διαδικασία ‘ράβε ξήλωνε’, προκειμένου να λειτουργήσουν με βάση τη ντιρεκτίβα του κράτους. Αυτό σε απλά μαθηματικά σημαίνει έξοδο αρκετών χιλιάδων ευρώ για… διχοτόμηση του μαγαζιού τους, εγκατάσταση μηχανημάτων απορρόφησης του καπνού κλπ. Χάος!
Ωστόσο, υπάρχουν και οι ‘μεγαλοκαρχαρίες’ τους οποίους μάλλον θα γονατίσει το μέτρο κατά του καπνίσματος, εκ των πραγμάτων. Λόγου χάρη, τα καζίνο της χώρας, χωρίς τσιγάρο, ενδέχεται να μετρήσουν την αβάσταχτη μοναξιά τους…Στο Λουτράκι, ένα ‘ίδρυμα’ που αποφέρει ετησίως (και βρέξει – χιονίσει…) δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στο Κράτος, οι προϊστάμενοι ετοιμάζονται να ‘βάλουν πλερέζες’, καθότι το προϊόν τους δεν μπορεί να ‘πουλήσει’ χωρίς τασάκι πλάϊ στην καρέκλα του σλοτ μασίν ή των τραπεζιών όπου κυριαρχεί η τράπουλα, τα ζάρια και η μπίλια…
Ένα σύντομο πέρασμα – ρεπορτάζ από το Καζίνο του Λουτρακίου ακουμπάει την καρδιά του προβλήματος (των ιδιοκτητών). Λοιπόν: Το Λουτράκι διαθέτει το μεγαλύτερο καζίνο της Ευρώπης και φυσικά είναι η ‘ναυαρχίδα’ των εννιά που λειτουργούν στην Ελλάδα.
Ο Τζίρος του, το 2008, άγγιξε το 1,1 δις. ευρώ! Από αυτά, τα μικτά κέρδη ανήλθαν στα 270 εκατομμύρια και το κράτος ‘τσέπωσε’ καθαρά 65 εκατομμύρια ευρώ. Εννοείται ότι έσοδα είχαν τα τέσσερα εστιατόρια και το πολυτελές ξενοδοχείο με τα 255 δωμάτια. Όσο για τους ‘επισκέπτες’; Οι τζογαδόροι ανέβασαν τις εισόδους στο 1,2 εκατ. περάσματα!
Το καζίνο Λουτρακίου είναι ασφαλώς μια πολυεθνική εταιρεία, την οποία έχει εκχωρήσει το Ελληνικό Δημόσιο σε ιδιώτες. Μετέχουν (δώστε βάση!) το αυστριακό κράτος (έχει το μεγαλύτερο ποσοστό), η Τράπεζα Πειραιώς (δηλαδή ο Βαρδινογιάννης), η Γιουρομπάνκ (Λάτσης), Αμερικανικό φάουντ (αμέ!), εταιρίες από το Τελ Αβίβ και το Λονδίνο, και –εδώ αξίζει να σταθούμε– ο Δήμος Λουτρακίου – Περαχώρας με ποσοστό 14% (και αντίστοιχη συμμετοχή στα κέρδη).
Όλα αυτά σημαίνουν στην πράξη ότι οι ‘μεγάλοι’ τα οικονομάνε κανονικά και με το νόμο. Και η περιοχή έχει δουλειά και ένα καλό μεροκάματο, αφού οι 1770 εργαζόμενοι είναι κατά 95% ντόπιοι. Ο κρατικός έλεγχος λειτουργεί σε 24ωρη βάση. Η αλήθεια είναι πως τα πάντα στο εντυπωσιακό καζίνο λειτουργούν άψογα. Η καθαριότητα, η ευγένεια, το άψογο σέρβις, η άμεση εξυπηρέτηση είναι μερικά στοιχεία κάτι περισσότερο από φανερά.
Υπάρχουν και μη φανερά προσόντα του καζίνο. Όπως η χορηγία μισού εκατομμυρίου ευρώ για την αναστήλωση του αγάλματος του Διός στην Αρχαία Νεμέα. Ή η μόνιμη υποστήριξη στο ίδρυμα ”Το χαμόγελο του Παιδιού”, ή του ”Κέντρου για αναπηρίες Κορίνθου” και –ακόμη- του ετήσιου Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας και του Φεστιβάλ Ναυπλίου (Βακαρέλης). Επίσης, με χορηγίες το καζίνο βλέπει συμπαθητικά τα αθλητικά σωματεία Ολυμπιακού και ΠΑΟ Λουτρακίου, τον πρωταθλητή της κολύμβησης Χρήστο Μούτση. Τέλος, κάθε Πάσχα, το καζίνο προσφέρει 450 επιταγές σε αντίστοιχες άπορες οικογένειες και πολυτέκνους της περιοχής Λουτρακίου – Περαχώρας.
Η διοίκηση του καζίνο κάνει ό,τι είναι δυνατό (χρήμα άλλωστε υπάρχει…) ώστε να περνά ανθρώπινο πρόσωπο στην ελληνική κοινωνία, ακόμη και σε ζητήματα απεξάρτησης από τον τζόγο. Πράγματι, πίσω από το εισιτήριο εισόδου (15 ευρώ με φαγητό), είναι τυπωμένο ένα μήνυμα που απευθύνεται στον εξαρτημένο από τα τυχερά παιγνίδια, με τηλέφωνο επικοινωνίας και επίσκεψη στο ‘Ελληνικό Κέντρο Διαπολιτισμικής Ψυχιατρικής. Εννοείται ότι ο πελάτης σπάνια βάζει το εισιτήριο στην τσέπη του ή το… διαβάζει, αφού τρέχει να πιάσει θέση απέναντι στην ‘θεά’ (πουτάνα για τους χαμένους) Τύχη!
Στο καζίνο παίζονται ρουλέτα, μπλακ τζακ, ζάρια, πούντο μπλάνκο και… κουλοχέρηδες (αυτοί τραβάνε το 50% του παιγνιδιού). Δυστυχώς (για τα αφεντικά) δεν επιτρέπεται το δημοφιλέστερο όλων των παιγνιδιών, δηλαδή το πόκερ, το οποίο στην αλλοδαπή δεν έχει κανένα πρόβλημα να συναρπάσει (και να ”μαδήσει”) τους θαμώνες.
(Παρεμπιπτόντως: κάποτε στο καφενείο της γειτονιάς μου, ρώτησαν τον πατέρα μου αν ξέρει ‘μπιζίκι’. Απάντησε αρνητικά και τον ειρωνεύτηκαν. Οπότε, ο μακαρίτης, γεννημένος μάγκας, τους αποστόμωσε λέγοντας: ”Κύριοι, τα παιγνίδια που ξέρω μου αρκούν για να χάνω!” Κόκκαλο άπαντες).
Ολη αυτή η ”υπέροχη ιστορία” τζίρου απειλείται τώρα από την απαγόρευση του καπνίσματος. Διότι –είπαμε- παίκτης-καπνιστής χωρίς τις ρουφηξιές του δεν μπορεί να υπάρξει σε κανένα καζίνο του κόσμου. Όπως με πληροφόρησε ο μάνατζερ Γιάννης Βραχάτης (ένας πανέξυπνος Μανιάτης με ”μάτι διαβόλου”), στην Αυστρία τα καζίνο της χώρας εξαιρέθηκαν του μέτρου. Στο Ατλάντικ Σίτι του Νιου Τζέρσϊ, η απαγόρευση ανεστάλη από τις 17 του περασμένου Απρίλη. Και στους σούπερ ναούς των στοιχημάτων, δηλαδή το Λας Βέγκας, το Μακάο και το Μπάντεν Μπάντεν ( ”σπίτι”, άλλοτε, του Ντοστογιέφκσι!) οι παίκτες ρουφάνε ανενόχλητοι το τσιγαράκι τους (ή το πούρο τους).
Θα μπορούσε κανείς να γράψει αρκετά πράγματα μετά από ένα σύντομο πέρασμα σε καζίνο, όμως αυτό θα γίνει σε προσεχές άρθρο. Αξίζει να σημειωθεί μόνο τούτο:
Η χαρτοπαιξία απομακρύνει από το γηραιό άτομο την νόσο του Αλτσχάϊμερ. Διότι βάζει το μυαλό να σκέφτεται και να ενεργοποιείται συνεχώς.
Προσοχή: δεν είναι πλάκα!
