Γνώμες παντού. Καθοδηγητικές. Σου τριβελίζουν το μυαλό. Σε χειραγωγούν. Τις ενστερνίζεσαι. Τις απορρίπτεις. Γνώμες συγγενών. Γνώμες φίλων. Πάνω σε τι; Που είναι λοιπόν το θέμα; Θέλω να γνωρίζω ποιο είναι το γεγονός και ποια τα παρελκόμενα. Έχω βαρεθεί να ακούω, να διαβάζω, να μετράω απόψεις. Δεν ξέρω το γιατί αλλά όλος ο κόσμος είναι διατεθειμένος να εκφέρει άποψη για το κάθε τι, είτε κατέχει το θέμα ή όχι. Κι όχι μόνο αυτό αλλά θέλει και να επικρατεί η άποψή του. Οι απόψεις είναι ποικίλες και αναλογούν με τη θεματολογία.
Δεν είναι όλες οι απόψεις ίδιες. Ούτε σωστές φυσικά. Αυτό εξαρτάται από το ποιος θα σου τις πει και το πόσο διατεθειμένος είσαι για να τις ακούσεις. Μπορεί να ειπωθεί το πιο πρωτότυπο πράγμα του κόσμου και οι πάντες γύρω να μην πάρουν είδηση. Ή πάλι να ακουστεί η μεγαλύτερη κοτσάνα και όλοι να κρέμονται από τα χείλη του ομιλητή. Το ατυχές στην υπόθεση είναι η επιρροή. Όπως ο Παβλόφ καθόριζε την πείνα του σκύλου του με το κουδουνάκι, κάπως έτσι και το κοινό περιμένει ένα έναυσμα. Το θέμα είναι: είναι σωστό το έναυσμα αυτό;
Θα πρέπει κανείς να το βλέπει υποκειμενικά;
Σίγουρα η προσοχή μας «απειλείται» από πληθώρα απόψεων.
Το ζήτημα είναι κατά πόσο επηρεάζεται η διαύγεια μας από αυτό.
Η γνησιότητα της προσωπικότητάς μας αγγίζει το 5%. Το υπόλοιπό μας είναι οι απόψεις των άλλων, οι οποίες όταν μας βρίσκουν σύμφωνους τις οικειοποιούμαστε και -υποσυνείδητα- μας χειραγωγούν. Η προπόνηση της σκέψης είναι που μας φέρνει στο σημείο να αναζητούμε πίσω από τις λέξεις, τη λογική. Το αίτιο και το αιτιατό. Δυστυχώς όμως η αξία της προπόνησης της σκέψης μας είναι υποβαθμισμένη. Είτε από λάθος είτε από έλλειψη κουλτούρας. Στην εποχή της πίεσης και του «εδώ και τώρα» η κουλτούρα παραγκωνίζεται. Η πίεση του χρόνου δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να «φιλτράρει» κανείς τα δεδομένα. Απλά πορευόμαστε με την ήδη υπάρχουσα αντίληψη μας.
