Πολλά νεύρα φαίνεται πως έχει το τελευταίο διάστημα ο Χρήστος Λούλης, ο οποίος σταμάτησε πλέον να «στολίζει» τους συναδέλφους του και μίλησε για όλους του Έλληνες.
«Βλέπω κι ακούω γύρω μου τα υποτιθέμενα σοβαρά θέματα και γελάω με πικρία και σαρκασμό, για να μη φωνάξω. Όπως με εκείνους που φωνάζουν για όσους δουλεύουν και δεν πληρώνονται σε ένα κράτος όπου πολλοί πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Όταν βλέπω την κυρία της γειτονιάς να μουντζώνει από το μπαλκόνι τους μουσουλμάνους που κάνουν δημόσια την προσευχή τους. Όταν ακούω πως επειδή κάποιοι παντρεύονται Βουλγάρες κι Αλβανίδες, χαλάει το αίμα της φυλής, λες και υπάρχει πιστοποιητικό ελληνικότητας. Δεν μ’ αρέσουν οι Έλληνες. Είναι παρτάκηδες, αγενείς, βρομιάρηδες, κλέφτες, λαμόγια και ταυτόχρονα χαζοί. Σε έναν λαό που κάνει τα στραβά μάτια, καθισμένος σε έναν καναπέ, δεν μπορώ να πω ”φίλε έχεις δίκιο”, αλλά ”ξύπνα και πάρε τη ζωή στα χέρια σου”».
Όσο για το θέμα που έχει δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα σχετικά με το ποιοι είναι και ποιοι όχι, συνάδελφοί του, ο Χρήστος επιμένει: «Μα εκ των προτέρων υφίσταται ο διαχωρισμός μεταξύ τηλεοπτικών και θεατρικών ηθοποιών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μεν είναι καλύτεροι από τους δε. Κάποιοι γουστάρουν να κάνουν μόνο και κυρίως τηλεόραση, κάποιοι άλλοι θέατρο. Είναι όπως το κρασί. Σε άλλους αρέσει το κόκκινο και σε άλλους το λευκό. Υπάρχουν και τα δύο».
Στο θέατρο, λοιπόν, τι τον κρατάει; Ο ίδιος απαντά στην εφημερίδα «Real News» «Ίσως το ότι δεν ξέρω να κάνω τίποτα άλλο. Δεν λέω πως εγώ είχα ιδέα από τέχνη, όταν μπήκα 20άρης στη σχολή. Μια παράσταση είχα δει μέχρι τότε κι αυτή ήταν με τον Χάρρυ Κλυν. Είχα όμως έντονη διάθεση να παίξω να εξερευνήσω τα όριά μου. Σήμερα, οι ίδιες οι μανάδες σπρώχνουν τα παιδιά να ασχοληθούν με το επάγγελμα, θεωρώντας το προσοδοφόρο και γκλαμουράτο. Μιλάμε για την απόλυτη σκλαβιά».
Διαβάστε επίσης: «Υπήρξα εγωκεντρικός»
Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 3 Δεκεμβρίου 2010
