Έχετε νιώσει ποτέ ότι το παιδάκι σας είναι μια μικρή ιδιοφυία; Σας εκπλήσσει διαρκώς
με τα κατορθώματά του; Πιστεύετε ότι αποκλείεται αυτό το σχολαστικό πλάσμα που
“σκάει” για το αποτέλεσμα να είναι το δικό σας παιδί, αλλά σας το αντάλλαξαν στο
μαιευτήριο με του Χόπκινς;
σας και έφερε στην κούνια σας έναν τοσοδούλι τελειομανή απόγονο του Αϊνστάιν.
Μπορείτε να καμαρώνετε με το παραπάνω… Μην νομίζετε και εγώ δεν είχα ιδίαν
αντίληψη, μέχρι να με βρει το μοιραίο.
Όχι, δεν μου προξένησε καμία περιέργεια το γεγονός ότι το μωράκι μου μίλησε στους
έξι μήνες ζωής του και έκτοτε δεν σταμάτησε.
Όχι, δεν κατάλαβα τίποτα όταν άρχισε να μιλά τα αγγλικά αν και καλά καλά δεν ήξερε
τη μητρική γλώσσα Εγώ ήμουν μια βλαχάρα. Την μοναδική ξένη ως προς την ελληνική
γλώσσα που μιλούσα fluently ήταν η καρδιτσιώτικη…
Ζωγραφική, αθλοπαιδιές.. Σε όλα ήθελε να είναι τέλειο το λουλουδάκι μου. Ομόρφαινε
τον κήπο της γνώσης!
Μέσα σε όλα αυτά τα χαρίσματα, τα οποία σίγουρα δεν είχε πάρει από τον πατέρα του,
μάλλον από εμένα, μόνο ένα με σκοτείνιαζε… η τελειομανεία.
Ώρες ολόκληρες κολλούσε με οτιδήποτε καταπιάνονταν μέχρι να έχει το καλύτερο
επιθυμητό αποτέλεσμα για εκείνο. Η μητέρα μου και ο περίγυρός μου με επέπλητταν γι’
αυτό. “Αν κάνει έτσι τώρα που είναι μωρό, όταν μεγαλώσει τι θα γίνει; Θα
απογοητεύεται με καθετί που δεν θα γίνεται όπως το θέλει; Εσύ φταις!”
Το παρατηρούσα κι εγώ. “Μαμά μπορείς να μου ανοίξεις το γιαούρτι;” μου ζητούσε. Κι
εγώ απλώς τραβούσα το χάρτινο καπάκι… Ουπς έμεινε λίγο ασημόχαρτο στο γύρω-
γύρω από το κεσεδάκι.
Χαλασμός κυρίου… Ποιος είδε την Κοντέσσα Βαλέραινα και δεν την φοβήθηκε. Φωνές,
φωνές και πάλι φωνές.
“Θέλω να μου το βγάλεις αλλιώς δεν το τρώω. Ξύστο με το μαχαίρι!” διέταζε η
σουλτάνα. Και εγώ το έξυνα μην δυσαρεστηθεί… “Αγάπη μου, μην μένεις στη
λεπτομέρεια. Σκέψου ότι η γεύση του γιαουρτιού δεν αλλάζει.”
Αυτό επεκτείνονταν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωούλας της. Όταν κάτι δεν γινόταν
όπως το ήθελε είχαμε ουρλιαχτά, κλάματα, φασαρία.
Στις ζωγραφιές της; Αν έβγαινε εκτός πλαισίου πέφταμε σε μελαγχολία. Αν αναλάμβανε
μια δουλειά έπρεπε να γίνει τέλεια. Οτιδήποτε άλλο ήταν μη φυσιολογικό. Φυσικά αυτό
θα επέσυρε στο μέλλον μια ανώμαλη προσγείωση από την οποία έπρεπε να την
προστατεύσω.
Ψυχολόγοι λένε ότι μερικά παιδιά στην ηλικία των τεσσάρων ετών, που είναι
πραγματικά έξυπνα, απογοητεύονται όταν δεν μπορούν να ολοκληρώσουν αυτό με το
οποίο καταπιάνονται.
Αυτό που πρέπει να κάνετε, αγαπητοί γονείς, είναι να δείξετε στο μωράκι σας ότι
καταλαβαίνετε τα αίτια της σύγχυσης του. Έχει σημασία να μπορούμε να
προλαβαίνουμε τις αιτίες που προκαλούν αυτές τις αντιδράσεις των παιδιών μας.
Δηλαδή αν δούμε ότι το παιδάκι μας ετοιμάζεται να καταπιαστεί με κάτι, το οποίο είναι
δύσκολο να φέρει σε πέρας, υπερβαίνει τις δυνάμεις του, προετοιμάστε το. Με ήπιο
τόνο δείξτε του τις δυσκολίες που θα συναντήσει.
Εάν επιμείνει να συνεχίσει τονίστε του ότι θα αποτύχει και επόμενο είναι να
απογοητευτεί… Όταν είναι σε θέση να σας ακούσει και όχι στο ξέσπασμά του, όπως
λανθασμένα κάνουν οι γονείς. “Στα έλεγα εγώ ότι δεν θα τα καταφέρεις.”
Σημασία έχει να εξηγήσετε στο βλαστάρι σας ότι δεν κάνουμε όλοι για όλα, όσο έξυπνοι
κι αν είμαστε… Εξάλλου κανείς δεν είναι τέλειος!
