Σπυριδωνία Κρανιώτη
Η ηθοποιός Φιλία Κανελλοπούλου φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» σε σκηνοθεσία Δήμητρας Δρακοπούλου στο θέατρο Αλκμήνη. Η παράσταση αρέσει πολύ και γνωρίζει επιτυχία και η νεαρή ηθοποιός φαίνεται πως πρόκειται να μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον με το ταλέντο και τη γοητεία που εκπέμπει.
«Ορισμένες φορές το να είσαι γυναίκα είναι τρομακτικό. Αν επιστρέφεις από κάπου τη νύχτα κρατάς τα κλειδιά σου στο χέρι και σκέφτεσαι τρόπους που καρφώνονται, έχεις φοβηθεί στα μέσα μαζικής μεταφοράς όταν κάποιος έχει κολλήσει πάνω σου, στη δουλειά σου το λιγότερο σίγουρα, σου έχουν κάνει χυδαία σχόλια και σε άλλες περιπτώσεις σε έχουν παρενοχλήσει» αναφέρει μεταξύ άλλων στη Ζούγκλα η Φιλία Κανελλοπούλου και συμπληρώνει: «Θα έχεις ακούσει αν όχι από γονείς, από τον γενικότερο οικογενειακό κύκλο μισογύνικα και σεξιστικά σχόλια σχετικά με τα κιλά, τις επιλογές ή την ηλικία σου…κι αυτά συμβαίνουν εδώ που πηγαίνουμε σχολείο, σπουδάζουμε, φοράμε ό,τι θέλουμε και μπορούμε να έχουμε ερωτικούς συντρόφους από επιλογή».
Ακόμη η αξιόλογη ηθοποιός αποκαλύπτει τα μελλοντικά της σχέδια καθώς και τι ονειρεύεται για την καλλιτεχνική της διαδρομή.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική». Πόσο δυνατή είναι η φιλία ανάμεσα στις δύο ηρωίδες και τι χρειάστηκε να περάσουν για να σφραγιστεί η σχέση τους;
Η παράστασή μας αποτελεί μια σύγχρονη ματιά πάνω στο έργο της Χρύσας Σπηλιώτη που είναι βέβαια από μόνο του άχρονο – άτοπο και ως εκ τούτου σύγχρονο και διαχρονικό. Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς μιας εξαιρετικής ομάδας ανθρώπων, της Προβάδικο ΑΜΚΕ και των συνεργάτιδων και συνεργατών της. Το αναφέρω αυτό γιατί χωρίς το «μαζί» δεν γίνεται τίποτα σε αυτήν τη ζωή και το «μαζί» των ηρωίδων είναι και το θέμα του έργου. Από το εξωτερικό μαζί λοιπόν, όλων των συντελεστριών και συντελεστών και με τη Δήμητρα να μας κατευθύνει στο εσωτερικό μαζί των ηρωίδων μας, Καίτης και Λίζας / δια μέσου Βαρβάρας και Φιλίας.
Τις ηρωίδες ενώνει μια δυνατή φιλία αλλά και η εξ αίματος συγγένεια. Όταν λοιπόν η προδοσία -που είναι το σημαντικότερο γεγονός το οποίο μοιράζονται ανάμεσα στα παιχνίδια τους- κάνει την εμφάνισή της, το συναίσθημα είναι ακόμα πιο σκληρό καθώς εκεί έχεις να αναμετρηθείς με όλα τα στερεότυπα και τις σταθερές σου και να σκοτώσεις από μέσα σου όχι μόνο την οικογένεια ως θεσμό (που αυτό συμβαίνει σε όλο το έργο και με άλλες αφορμές δηλαδή) αλλά και την από επιλογή οικογένεια, την καλύτερη σου φίλη ως ύπαρξη. Όμως τελικά η ανάγκη γι’ αυτό το μαζί, η αγάπη ως πράξη και ο φόβος της μοναξιάς υπερνικούν τα εμπόδια και τις ξαναφέρνουν κοντά ως το τέλος.
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας. Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο και τι σας συγκινεί σε αυτόν;
Η Λίζα, μια εξωστρεφής ύπαρξη που κουβαλά όλα τα τραύματα των παιδιών των 90s, έχει να αποδείξει κάθε φορά πόσο καλή είναι σε όλα, πόσο άριστη μαθήτρια αλλά και μέσα σε όλα, όμορφη, δημοφιλής με επιτυχίες στο άλλο φύλο από την εφηβεία και χωρίς κόμπλεξ για τη σεξουλακικότητά της, αλλά και αργότερα επιτυχημένη, μπαίνοντας σε καλή σχολή, βγάζοντας τα πρώτα της λεφτά εύκολα, μεταπηδώντας στις δουλειές και αλλάζοντας καριέρες εύκολα, παίζοντας τον κόσμο στα δάχτυλα εύκολα….Και τελικά; Το οικοδόμημα είναι σαθρό και πέφτει! Κατακερματισμένη τη συναντά το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και η ζωή της αλλάζει «από πανικό»…μετά από μια σειρά προσπαθειών και μετά από την καταφυγή της σε ουσίες, αλκοόλ, λεξοτανίλ, ηρεμιστικά, ψυχοθεραπεία, γυμναστική, ρέικι, καθαρισμό αύρας … τελικά αλλάζει κι αυτή η ίδια…όπως όλοι μας…ας ελπίσουμε ότι κάτι μαθαίνει από όλην αυτήν την πορεία!
Η αλλαγή, η μεταμόρφωση πάντα με συγκινεί στις ηρωίδες. Κι η αλήθεια τους με συγκινεί και με μετατοπίζει. Ψάχνω να βρω τον τρόπο να την κάνω δική μου και να την αφηγηθώ έντιμα, να μην κρίνω την ηρωίδα, να την κατανοώ βαθιά, να εξετάζω τα κίνητρα πίσω από τις πράξεις της. Προσπαθώ πολύ σε σχέση με τη Λίζα και με εμένα την ίδια. Είναι δύσκολο αλλά και μαγευτικό. Αυτή είναι η δουλειά μας, η βαθιά κατανόηση του ανθρώπου. Γι’ αυτό είναι και η πιο ωραία δουλειά του κόσμου!
Έχετε κοινά στοιχεία με την ηρωίδα που υποδύεστε;
Κοινά στοιχεία σίγουρα υπάρχουν και γι’ αυτό έγινε κι η διανομή έτσι. Στην αρχή, επιφανειακά, υπάρχει αυτή η ευκολία ότι θα χτίσω τον χαρακτήρα με τα εργαλεία μου και έχω αρκετά ώστε να την προσεγγίσω εύκολα. Στην πορεία κι αυτό αλλάζει, γιατί δεν ισχύει ακριβώς, πρέπει να εφεύρεις κι άλλα, νέα μέσα γιατί πάντα όσο κοντά κι αν είσαι με τον ήρωα άλλο τόσο είσαι μακριά και δεν ξέρεις την αλήθεια του. Δηλαδή στη ζωή δεν έχω κληθεί να αντιμετωπίσω πολλά απ’ όσα αντιμετωπίζει εκείνη στο χαρτί αλλά όταν της δίνω ζωή, βρίσκω τον τρόπο να τα αντιμετωπίσω κι εγώ! Είναι μαγικό. Όσο σου αποκαλύπτεται ο ήρωας, του αποκαλύπτεσαι κι εσύ και χάνεται η διαχωριστική γραμμή, δεν υπάρχει η Λίζα χωρίς τη Φιλία και η Φιλία χωρίς τη Λίζα, σκηνικά.
Υπάρχει κάποια φράση του έργου ή του ρόλου σας που σας συγκινεί ιδιαίτερα;
Η φράση του έργου που με συγκινεί απόλυτα είναι μια φράση της Καίτης: «Οι άνθρωποι όταν πονάνε είναι τόσο άσχημοι και τόσο κακοί…».
Φράση της Λίζας μου, που με συγκινεί είναι μια ατάκα προς την «Καίτη» όταν της λέει «Στάσου» και την αποκαλεί «ζαβολιάρα, τεμπέλα!», αλλά δεν μπορώ να σας πω σε σχέση με τι αναφέρονται αυτά γιατί πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε!
Πού εστίασε η σκηνοθετική ματιά της Δήμητρας Δρακοπούλου;
Η Δήμητρα εστίασε στη σύγχρονη υποκριτική και στην απόλυτη απόδοση της εποχής μας γι αυτό ενσωματώνονται έντονα στοιχεία της ποπ και ραπ κουλτούρας στην παράσταση. Μέσω της δουλειάς που κάνουμε και όταν διδάσκουμε μαζί, με ενεργητικά ρήματα, με κίνητρα, με αντικρίσματα και με το να μας μεταφέρει την ανάγκη να επενδύουμε σκηνικά η μία στην άλλη όταν παίζουμε, μας ώθησε σε αυτή τη σύγχρονη υποκριτική. Επίσης έχει εισάγει τους τίτλους των σκηνών στην υποκριτική μας και στο κείμενο που παίζουμε και λέμε, οπότε δεν παραμένουν απλά επικεφαλίδες στο χαρτί, ζωντανεύουν μαζί μας. Νομίζω η Δήμητρα και με τη διάδραση του κοινού που ενέταξε στις σκηνές που το επιτρέπει και το οδηγεί συγγραφικά η Χρύσα Σπηλιώτη (με απόλυτη ευλάβεια στο κείμενο), ζωντάνεψε αυτό το έργο, του ξανά έδωσε ζωή!
Πόσο εύκολο είναι σήμερα, με τους τόσο πιεστικούς ρυθμούς στη ζωή μας να ονειρευτούμε και να κάνουμε φίλους;
Ε όχι, ποτέ δε σταματάμε να φανταζόμαστε και να ονειρευόμαστε και να κάνουμε σχέδια. Είναι η φύση μας αυτή. Αν πάψουμε, δεν θα είμαστε πια άνθρωποι. Προσοχή γιατί κάποιοι μας θέλουν απάνθρωπους και απανθρωπισμένους και απομονωμένους, χωρίς φαντασία και χωρίς σημαντικούς άλλους – φίλους στις ζωές μας…είναι η μάστιγα της εποχής του ατομισμού…προσωπικά μπορεί να δυσκολεύομαι να κάνω νέους φίλους λόγω των ρυθμών αλλά πάντα το παλεύω να δίνω χώρο και χρόνο στους ανθρώπους για να δω αν θα μας βγει αυτό το μαζί…τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όσο δύσκολο κι αν είναι! Εδώ ταιριάζει και η φράση της Κικής Δημουλά που χρησιμοποιεί η Δήμητρα και στο δελτίο τύπου “Εκείνος που κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος. Αλλιώς δεν θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος.”
Στην Ελλάδα μετράμε κάθε μέρα νέα θύματα βιασμών και γυναικοκτονιών. Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα;
Δεν είναι μόνο σήμερα…όπως γράφουμε και στο δελτίο τύπου…είναι & ήταν πάντα…και μάλλον παλαιότερα τα πράγματα ήταν χειρότερα, η γιαγιά μου δε μπορούσε να σπουδάσει γιατί δεν της το επέτρεπαν τα αδέρφια της… Σήμερα λόγω της ενημέρωσης τα μαθαίνουμε όλα αυτά που προαναφέρατε. Παλαιότερα γίνονταν περισσότερα και με την ανοχή ολόκληρων κοινωνιών τα οποία δεν μαθαίνονταν. Επειδή υπάρχουν μέσα στον ίδιο κόσμο, μικρόκοσμοι διαφορετικών ταχυτήτων είναι φοβερό πως μια γυναίκα σήμερα στο Ιράν έχει λιγότερα διακαιώματα από τη γιαγιά της και όπως είπε και η Μέριλ Στριπ μια γυναίκα στο Αφγανιστάν έχει λιγότερα δικαιώματα από μια γάτα. Μπορεί και μια γυναίκα σε ένα χωριό της Ελλάδας να έχει άτυπα λιγότερα δικαιώματα από μια άλλη σε μια πόλη ή να μην γνωρίζει καν τα δικαιώματά της.
Ορισμένες φορές το να είσαι γυναίκα είναι τρομακτικό. Αν επιστρέφεις από κάπου τη νύχτα κρατάς τα κλειδιά σου στο χέρι και σκέφτεσαι τρόπους που καρφώνονται, έχεις φοβηθεί στα μέσα μαζικής μεταφοράς όταν κάποιος έχει κολλήσει πάνω σου, στη δουλειά σου το λιγότερο σίγουρα, σου έχουν κάνει χυδαία σχόλια και σε άλλες περιπτώσεις σε έχουν παρενοχλήσει, θα έχεις ακούσει αν όχι από γονείς, από τον γενικότερο οικογενειακό κύκλο μυσογύνικα και σεξιστικά σχόλια σχετικά με τα κιλά, τις επιλογές ή την ηλικία σου…κι αυτά συμβαίνουν εδώ που πηγαίνουμε σχολείο, σπουδάζουμε, φοράμε ό,τι θέλουμε και μπορούμε να έχουμε ερωτικούς συντρόφους από επιλογή…
Σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι σήμερα ακούγονται φράσεις όπως “έγκλημα πάθους” ή μέσα σε δικαστικές αίθουσες ρωτάνε τις επιζώσες βιασμών σχετικά με τα εσώρουχά τους, τελευταία ακούσαμε και το “να σταματήσουν οι εκτρώσεις” και “τα μωρά των βιασμών έχουν το κάρμα της μητέρας τους” που ειπώθηκε από γυναίκα… Βέβαια και η Μελόνι και η Λεπέν είναι γυναίκες..και έχουμε και εγχώριο παράδειγμα…Για να καταλάβουμε σε τι βαθύ σκοτάδι οδεύει και η προοδευτική Δύση. Έχουμε αποτύχει ως ανθρωπότητα να φτιάξουμε έναν ασφαλή και υγιή κόσμο για όλα τα πλάσματα… Ένα ωραίο βιβλίο που, δεν ξέρω αν απαντάει, αλλά σίγουρα προβληματίζει, είναι το “Η ιστορία της θεραπαινίδας” της Μάργκαρετ Άτγουντ.
Ποιος ρόλος σας μέχρι τώρα ήταν η πιο σημαντική στιγμή για σας;
Όλοι οι ρόλοι με πήγαν σε σημαντικές στιγμές και δεν είναι και τόσοι πολλοί. Όλες οι δουλειές με βοηθούν να προχωρώ και να βρίσκομαι κάθε στιγμή εκεί που βρίσκομαι. Σίγουρα αυτό που ζούμε τώρα είναι πολύ σημαντικό, όχι εξαιτίας του ρόλου μου, αλλά καθολικά. Είναι η πρώτη παραγωγή της εταιρείας μας Προβάδικο ΑΜΚΕ και πρώτη δουλειά αποκλειστικά δική μας ως ομάδα, σκηνοθετεί η Δήμητρα και παίζουμε με τη Βαρβάρα που είμαστε χρόνια φίλες και συνεργάτιδες σε άλλα projects. Ήρθε η ώρα να φτιάξουμε κάτι εξ ολοκλήρου δικό μας και καταφέραμε να ανεβάσουμε αυτό το φανταστικό κείμενο της Χρύσας Σπηλιώτη, υπό αυτήν την έννοια και ο ρόλος της Λίζας ναι, είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για εμένα!
Tι ονειρεύεστε για τη θεατρική σας πορεία;
Να μπορώ να διδάσκω και να παίζω και να μπορώ να ζω παίζοντας και διδάσκοντας.
Τι θα λέγατε ότι σας χαρακτηρίζει;
Η οξυμένη φαντασία, η ετυμολογία, η νευρικότητα, η ικανότητα να ονειρεύομαι όπως προανέφερα και η αγάπη και το δέσιμο που νιώθω για τους ανθρώπους μου.
Από πού αντλείτε για να είστε καλά στην καθημερινότητά σας;
Από την ψυχοθεραπεία που κάνω και είναι πολύ σημαντικό εργαλείο. Από τους ανθρώπους μου. Από τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, τους μαθητές και τις μαθήτριές μου. Από αναγνώσματα και γραπτά.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο;
Ετοιμάζουμε διάφορα με τη Δήμητρα στο Προβάδικο. Τώρα σκηνοθετούμε την Ερασιτεχνική ομάδα μας και έχουμε εστιάσει αρκετά σε αυτό. Θέλουμε να κάνουμε κάποιες ακόμα δουλειές και ψάχνουμε τον τρόπο. Εγώ τελευταία ετοιμάζω κάποια συγγραφικά πράγματα. Επίσης παίζω στην παράσταση Anna & Margot της Κωνσταντίνας Ράικου σε σκηνοθεσία Γιώργου Δρίβα που τώρα ξεκινάμε μια μικρή περιοδεία εκτός Αθηνών.
Info
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη απολαμβάνουμε επί σκηνής, δύο νέες και ταλαντούχες ηθοποιούς, τη Φιλία Κανελλοπούλου και τη Βαρβάρα Ραμπαούνη στην παράσταση «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» σε σκηνοθεσία Δήμητρας Δρακοπούλου στο θέατρο Αλκμήνη.
