Ο ταλαντούχος καλλιτέχνης Αποστόλης Κόκκαλης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην ενδιαφέρουσα παράσταση «Κόκκινο Ρομάντζο (Το παγκάκι)» του Alexander Gelman στο θέατρο Φούρνος.
Μιλώντας στη «Ζούγκλα» αναφέρεται στη διαχρονικότητα του έργου και τα ζητήματα που αγγίζει. Επισημαίνει ότι ένα καλό έργο ξεπερνά τα όρια της εποχής του, καθώς οι ήρωες του «Κόκκινου Ρομάντζου» αντιμετωπίζουν προβλήματα παρόμοια με αυτά της σύγχρονης κοινωνίας. Ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή, όμως συχνά τα όνειρά τους συγκρούονται με το ανέφικτο, αφού οι κοινωνικές συνθήκες δεν τους επιτρέπουν να προχωρήσουν. Για τον ίδιο, το έργο αναδεικνύει τον κίνδυνο να υποκύψει ο άνθρωπος στην πίεση της πραγματικότητας.
Παράλληλα, επισημαίνει ότι η ανάγκη για αγάπη και συντροφικότητα αποτελεί βασικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης. Το έργο θέτει το ερώτημα αν είναι δυνατόν να αγαπήσουμε ουσιαστικά τους άλλους χωρίς πρώτα να έχουμε αγαπήσει τον εαυτό μας. Όπως τονίζει, η σύγχρονη γενιά προσπαθεί να ενισχύσει την αυτοεκτίμησή της, συχνά όμως καταλήγει να οχυρώνεται πίσω από ένα υπερτροφικό «εγώ», γεγονός που εμποδίζει τη βαθιά ανθρώπινη σύνδεση.
Αναφερόμενος στα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, σημειώνει ότι αυτά συχνά συγχέονται. Οι ήρωες, από προσωπική αδυναμία, μπλέκουν την αλήθεια με το ψέμα ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν και να συνεχίσουν να ονειρεύονται, παρότι γνωρίζουν ότι το ψέμα τελικά πληγώνει τόσο τους ίδιους όσο και τους γύρω τους.
Τέλος, εκφράζει τον προβληματισμό του για τη μοναξιά του ατόμου στη σύγχρονη εποχή και τον κίνδυνο απώλειας της συλλογικότητας. Υπογραμμίζει την ανάγκη ύπαρξης ενός δυναμικού «εγώ» μέσα σε ένα ενεργό και ουσιαστικό «εμείς», το οποίο δεν βασίζεται στη βολή αλλά στη συμμετοχή και την ευθύνη.
Τι λέει αυτό το έργο στο σημερινό κοινό;
Πιστεύω πως ένα καλό έργο πάντα σπάει το φράγμα της εποχής του. Στο «Κόκκινο Ρομάτζο», οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν τα ίδια βιοτικά προβλήματα με σήμερα. Ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή αλλά τα όνειρα τους χτυπάνε στον τοίχο του ανέφικτου. Πολλές φορές το γνωρίζουν αυτό, ότι δηλαδή τα όνειρα τους θα παραμείνουν όνειρα γιατί οι συνθήκες γύρω τους δεν τους επιτρέπουν να πάνε ένα βήμα πιο κάτω. Για μένα το έργο του Γκέλμαν μιλάει στο σύγχρονο κοινό για τον κίνδυνο που διατρέχει ο καθένας μας να παραδοθεί κάτω από την πίεση των κοινωνικών συνθηκών.
Πώς συνδέεται η ανάγκη για «σύνδεση και αγάπη» με τη δική σας γενιά;
Ο άνθρωπος θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Του αρέσει να συμπορεύεται στη ζωή. Το ερώτημα που θέτει το “Κόκκινο Ρομάντζο” είναι το κατά πόσο μπορούμε να αγαπήσουμε αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι της δικής μας γενιάς προσπαθούν πολύ να αγαπήσουν τον εαυτό τους αλλά πολλές φορές καταλήγουν να οχυρώνονται πίσω από ένα άτρωτο “εγώ”, καταλήγοντας να μπλοκάρουν κάθε προοπτική ουσιαστικής σύνδεσης.
Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι σήμερα λένε περισσότερες αλήθειες ή περισσότερα ψέματα στον εαυτό τους;
Νομίζω πως η αλήθεια μπλέκεται συχνά με το ψέμα και τα όρια πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα. Οι ήρωες μας από προσωπική αδυναμία μπλέκουν την αλήθεια με το ψέμα και έτσι μπορούν να διεκδικήσουν, να ονειρευτούν και να προχωρήσουν. Φυσικά το ψέμα πάντα καταλήγει να πληγώνει πρώτα τους ίδιους αλλά και τους ανθρώπους γύρω τους.
Ποια είναι η μεγαλύτερη μοναξιά που βλέπετε γύρω σας;
Η μοναξιά του “εγω”. Νιώθω πως ο κίνδυνος σήμερα είναι να χάσουμε τη δύναμη της συλλογικότητας. Όπως λέει και ο Γκέλμαν, χρειαζόμαστε ένα δυναμικό “εγώ” μέσα σε ένα ενεργητικό – και όχι βολικό – “εμείς”.
Τι ελπίζετε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;
Να αναγνωρίσουν πάνω στη σκηνή στοιχεία δικά τους ή γνώριμα. Να δούνε κομμάτια του εαυτού τους στο καθρέφτη. Οι σχέση της Βέρας και του Φέντια είναι μια σχέση προβληματική που χτίζεται πάνω στο ψέμα και την κακοποίηση. Για παράδειγμα, πολλοί θεατές βρίσκουν στο χαρακτήρα του Φέντια στοιχεία χειριστικότητας και κακοποίησης. Στοιχεία που τους είναι γνώριμα. Για μένα είναι σημαντικό στο θέατρο να αναγνωρίζεις τέτοιες παθογενείς καταστάσεις. Πιστεύω πως μόνο αν αναγνωρίσουμε κάτι μπορούμε να το πολεμήσουμε.
Info
Σκηνοθεσία: Ηλιάνα Φιλιππακοπούλου – Αποστόλης Κόκκαλης
Παίζουν: Ηλιάνα Φιλιππακοπούλου – Αποστόλης Κόκκαλης
Θέατρο Φούρνος
Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα
Από 19 Νοεμβρίου
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 21.00
Διάρκεια: 75’ ’
