Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Γιάννης Σπανός βρέθηκε στο Παρίσι, κυνηγώντας το όνειρό του να καθιερωθεί ως συνθέτης. Τα οικονομικά της οικογένειάς του δεν του επέτρεπαν πολλές επιλογές, κι έτσι για να επιβιώσει δούλευε ως πιανίστας σε μικρές μπουάτ της αριστερής όχθης του Σηκουάνα. Εκεί, μέσα σε χώρους γεμάτους καπνό, μουσική και δημιουργική ανησυχία, γνώρισε ανθρώπους που σημάδεψαν την εποχή — ανάμεσά τους και τη θρυλική «Μπεμπέ».
Η γαλλική πρωτεύουσα αποτέλεσε για τον Σπανό ένα ζωντανό εργαστήρι. Παίζοντας πιάνο στο Ριβ Γκος (Rive Gauche), ήρθε σε επαφή με τη σύγχρονη γαλλική μουσική σκηνή και άρχισε σταδιακά να κάνει γνωστό το όνομά του. Η μεγάλη ευκαιρία ήρθε το 1962, όταν ο σκηνοθέτης Λουί Μαλ του εμπιστεύτηκε τη μουσική για την ταινία «Vie Privée» («Ιδιωτική ζωή»).
Πρωταγωνίστρια ήταν η Μπριζίτ Μπαρντό, η οποία δεν περιορίστηκε μόνο στον ρόλο της ηθοποιού. Ερμήνευσε και το τραγούδι «Sidonie», που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά σε δίσκο 45 στροφών και γνώρισε απήχηση, φέρνοντας τον Σπανό στο προσκήνιο ενός διεθνούς κοινού.
Δείτε το βίντεο:
Η συνεργασία τους δεν σταμάτησε εκεί. Η Μπαρντό ηχογράφησε ακόμη τρία τραγούδια σε μουσική του Σπανού — «Les amis de la musique», «Rose d’eau» και «Une histoire de plage» — με στίχους του J. M. Rivière, που κυκλοφόρησαν το 1963.
Αυτή η περίοδος στο Παρίσι και η επαφή του με τη γαλλική μουσική σκηνή αποτέλεσαν καθοριστικό κεφάλαιο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του ταυτότητας, πριν επιστρέψει στην Ελλάδα. Μια λιγότερο γνωστή, αλλά γοητευτική σελίδα της ευρωπαϊκής μουσικής και κινηματογραφικής ιστορίας.
«Les amis de la musique»
Brigitte Bardot chante « Rose d’eau » (1962)
