Οι μητέρες που αναθέτουν τη φροντίδα των υιών τους σε άλλες γυναίκες μπορεί να μεγαλώνουν άθελά τους… μοιχούς. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζεται βιβλίο που έκανε μεγάλο «ντόρο» στη Βρετανία. Ο δόκτωρ-ψυχολόγος-συγγραφέας του βιβλίου Dennis Friedman υποστηρίζει πως οι άνδρες γίνονται «γυναικάδες», γιατί οι μητέρες τους τους άφηναν σε νταντάδες.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα, όταν ένα αγοράκι έχει δύο γυναίκες να νοιάζονται γι’ αυτό, μπορεί να πιστέψει στην ιδέα πως υπάρχουν πολλές γυναίκες που καλύπτουν τις ανάγκες του, αφού κατά κάποιο τρόπο «μυείται στον θεσμό της άλλης γυναίκας».

Όχι μόνο τα αγόρια, αλλά και τα κορίτσια επηρεάζονται από τις νταντάδες. Η έλλειψη της μητέρας δημιουργεί στο βρέφος «ένα κενό της ανάγκης», το οποίο αργότερα ίσως προσπαθήσει να συμπληρώσει με κατάχρηση ουσιών ή εναλλαγή συντρόφων – προφανώς μ’ αυτούς τους παντρεμένους άνδρες στον κοινωνικό της κύκλο που μεγάλωσαν με νταντάδες.

Όμως, η άποψή του για τα αγόρια είναι η πλέον αμφιλεγόμενη. Έχοντας δύο μητρικές φιγούρες, λέει ο συγγραφέας, «δημιουργείται ένας διαχωρισμός στο μυαλό του αγοριού μεταξύ της γυναίκας που γνωρίζει πως είναι η φυσική του μητέρα και της γυναίκας με την οποία έχει μια απτή σχέση: η γυναίκα που τον κάνει μπάνιο και τον πηγαίνει στο πάρκο και με την οποία αισθάνεται απόλυτα σαν ένα». Αυτή η ζωή με δύο γυναίκες, μια για οικογένεια και μια για να καλύπτει όλες τις ανάγκες του, μπορεί να γίνει πρότυπο στο μυαλό του, τέτοιο, που όταν μεγαλώσει και αισθανθεί πως οι ανάγκες του δεν καλύπτονται, να «ξεπορτίζει» από το σπίτι.

Ο συγγραφέας συνιστά στις μητέρες να μην εργάζονται ή, αν πρέπει να δουλέψουν, να μην επιστρέφουν στην εργασία, μέχρι το παιδί να είναι τουλάχιστον ενός έτους. Οι κριτικοί και πάρα πολλές μητέρες τόνισαν πως δεν αποδεικνύει με στατιστικά στοιχεία τη θεωρία του (όπως πόσες ακριβώς νταντάδες πρέπει να είχε ο Τάιγκερ Γουντς), ούτε η πρότασή του μοιάζει πολύ πρακτική, καθώς πολλές γυναίκες δεν έχουν επιλογή, είτε να επιστρέψουν στην εργασία τους, αφού κάνουν παιδιά, είτε να μην ταΐσουν τα παιδιά τους. Επιπλέον, πολλές γυναίκες ενοχλήθηκαν, επειδή ο συγγραφέας επιρρίπτει την ευθύνη για τις απιστίες των ανδρών σ’ αυτές. Αν δεν φταίει η σύζυγος που τους παραμέλησε και τους οδήγησε στην αγκαλιά μιας άλλης γυναίκας, φταίει η μητέρα του.

Σύμφωνα με άλλους ψυχολόγους, ειδικούς στην ανάπτυξη των βρεφών, η θεωρία δεν έχει νόημα από πλευράς εξέλιξης. «Τα μωρά δεν δένονται μόνο με τη μητέρα τους- δένονται και με τους πατέρες, τους παππούδες, τις νταντάδες, άλλους παρόχους φροντίδας, μεγαλύτερα αδέλφια ή οποιονδήποτε άλλον ασχολείται μαζί τους κοινωνικά και συμμετέχει συχνά στη φροντίδα, όπως τάισμα και μπάνιο». Αυτές οι σχέσεις είναι υγιείς και μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης. Και ο δεσμός με την νταντά δεν σημαίνει την αποκοπή από τη μητέρα ή πως αυτά τα δύο εναλλάσσονται. «Μια νταντά ή κάποιο άλλο πρόσωπο προστίθεται στις υπάρχουσες σχέσεις που έχουν τα μωρά».

Δεν είναι σαφές σε ποιους ακριβώς απευθύνθηκε για να βγάλει τα συμπεράσματά του ο συγγραφέας, αλλά είναι πιθανό το πλήθος που ρώτησε να είναι κάπως περιορισμένο… Τα συμπεράσματα δικά σας!

Το άρθρο επιμελήθηκε η Ε. Ελευθερίου Ψυχοθεραπεύτρια-Θεραπεύτρια σεξουαλικών διαταραχών, Υπεύθυνη της Εταιρείας Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας

Διαβάστε περισσότερα: www.emas.gr

Πηγή: Τime