Όταν διαθέτεις ποδοσφαιριστή που μπορεί να αγωνιστεί μόνος του ολόκληρη πλευρά, και από «πολιτογραφημένος» από το σύστημα αμυντικός να σπριντάρει, να ντριμπλάρει και να απειλήσει μέσα στην αντίπαλη περιοχή, τότε δεν γίνεται να ηττηθείς από το Ισραήλ, όσο άγχος κι αν έχεις. Ο Βασίλης Τοροσίδης, νομίζω πως ήταν ο οδηγός για την απαραίτητη νίκη και αυτός ο οποίος δεν φοβήθηκε ποτέ τον κρίσιμο αγώνα του Ηρακλείου. Μπράβο του! Όπως, συγχαρητήρια αξίζει (και) ο Γιώργος σαμαράς για την αυτοπεποίθηση που έβαλε στον αγώνα με το που μπήκε στη μάχη.
Ωστόσο, παρά την νίκη ( που ήρθε με μεγάλη προσπάθεια), η «κατάρα του Καραϊσκάκη» (δηλαδή η δίκαιη ήττα από τους Ελβετούς) εξακολουθεί να αφήνει σκιές και να μειώνει την αισιοδοξία για την κατάκτηση της πρώτης θέσης. Που σημαίνει ότι για να φτάσουμε στη Νότιο Αφρική, θα χρειαστεί να μη προκύψουν άλλα λάθη ή να σταθούμε αξιοπρεπώς όταν θα αντιμετωπίσουμε την ομάδα της χώρας που φτιάχνει τυριά με τρύπες…
Όπως έχει καταγραφεί ως τώρα στον όμιλο, «δώρα» στον Ρεχάγκελ και τους Έλληνες διεθνείς δεν έχουν προκύψει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις… Ο Ρεχάγκελ «τα χρειάστηκε» για τα καλά. Λογικό ήταν. Διότι, αν αποτύγχανε στο «Παγκρήτιο» θα έχανε και προσωπικό στοίχημα. Ξέρετε, οι Ισραηλινοί, δεν θα δίσταζαν να ειρωνευτούν τον επιτυχημένο 70χρονο Γερμανό, λέγοντας ότι «παρέδωσε ταυτότητα» σε κάποιον Κάσταν!
Όσο για την ομάδα του Ισραήλ, νομίζω πως ήταν ένας ισάξιος αντίπαλος που ελάχιστα φοβήθηκε τον αγώνα (αυτό φάνηκε στον δείκτη κατοχής μπάλας) και πάλεψε «με νύχια – δόντια» να ανατρέψει τα προγνωστικά, με παίκτες που γνώριζαν σαφώς ότι δεν στοιχειοθετούσαν ανώτερο σύνολο. Το φθινόπωρο πάλι…
